Hoofdstuk 3

De bol valt uit elkaar in duizenden scherven en alle briefjes vallen verspreid over het podium. Er valt een dodelijke stilte.
Vredesbewakers speuren met geweren in de aanslag rond om de werper te vinden. Juniper grijnst me breed toe, het is gelukt! Ik kan amper geloven dat we het echt gedaan hebben! Ik kan een grijns niet onderdrukken als ik Valoria met een geschokt gezicht op het podium zie staan. Ze zit constant aan de grote roos op haar hoofd.
De stilte wordt doorbroken door een paar mensen die ineens beginnen te klappen. Athan geeft me een klap om mijn schouder. 'Mooie worp,' sist hij vrolijk.
'Jij ook,' grijns ik terug.
Vredesbewakers banen zich tussen de mensen door en binnen een paar gewelddadige minuten zijn degenen die durfden te klappen neergeslagen en weggevoerd.
'Oh jeetje,' piept Valoria geschrokken. 'Als dit al bij de boetes gebeurt dan belooft dit een hele spannende Spelen te worden!'
Ze bukt zich en pakt onverstoorbaar een briefje van de grond.
'En de mannelijke tribuut van dit jaar is... Daniel Ethan Hale!'
Ik realiseer me pas goed welke naam ze heeft gezegd als Athan me vol afschuw aankijkt. 'Day, dat ben jij!'
Ik krijg een zacht duwtje in mijn rug en stap snel vooruit. 'L-laat niet merken dat je bang bent,' fluistert Athan met trillende stem. Ik glimlach geforceerd. 'Ik ben ook niet bang,' lieg ik op fluistertoon. Ik klem mijn hand om de steen die ik nog niet gegooid heb en loop naar het podium. Eerst met kleine stappen, maar dan met grote zelfverzekerde stappen. Als ze een tribuut willen, dan krijgen ze die! Niet een angstig jongetje, maar iemand die zich wel redt. Althans, totdat hij vermoord wordt…
Ik klim het podium op en schop opstandig nog wat briefjes met namen weg.
'Wat hebben we toch weer twee geweldige tributen!' kakelt Valoria te enthousiast. Ik haal de steen uit mijn zak en gooi hem in de lucht. Dan vang ik hem met één hand weer op en kijk haar uitdagend aan. 'Dat denk ik ook,' brom ik, alsof het me niets doet.
Ik gooi de steen weer op. Mijn blik kruist die van Livia. Ze zit als een hoopje ellende in elkaar gezakt op de grond en tranen biggelen over haar wangen. Ik grimas en de steen valt op de grond. Valoria kijkt me verbaasd aan, maar herstelt zich snel en richt zich tot het publiek. 'Dit zijn onze geweldige tributen: Jade Layla Hallows en Daniel Ethan Hale! Mogen de kansen immer in jullie voordeel zijn! Dan mogen jullie nu de handen schudden. En uiteraard nog: vrolijke Hongerspelen!'
Jade en ik geven elkaar een hand. Ze kijkt me niet aan. Dan worden we het gerechtsgebouw ingeleid door vredesbewakers. Ik word een kamer ingeduwd.
Nerveus ijsbeer ik door de kamer en haal ik mijn handen steeds maar weer door mijn haren heen. Het besef dringt nu pas echt tot me door. Ik ga meedoen met de Hongerspelen. Ik ga naar het Capitool. Ik… verdomme, ik ga dood.
De deur gaat open en mijn moeder staat onzeker in de deuropening. Livia laat haar hand los en rent als eerste naar me toe. Ze vliegt me snikkend om de hals. ‘Day… ik… het… waarom?’ piept ze. Mijn moeder is ondertussen ook binnengekomen, samen met Mara en… Kyra! Die heb ik al een hele tijd niet meer gezien!
Ik veeg snel de tranen weg die achter mijn ogen branden. Ik mag nu niet gaan huilen, ik moet sterk blijven. Voor mijn familie. Mijn moeder maakt Livia voorzichtig van me los en omhelst me teder. ‘Ik heb vertrouwen in je, Daniel. Doe wat jij denkt dat goed is en blijf jezelf,’ fluistert ze met tranen in haar ogen. Mara loopt onzeker naar me toe. Ze staart naar de grond en steekt haar handen uit. In haar handen heeft ze een blik met koekjes. ‘V-voor in de trein,’ stamelt ze. Mara is nooit zo goed geweest in haar gevoelens tonen. Ik zet het blik op de grond en trek haar in een omhelzing. ‘Zorg goed voor mama en Livia zolang ik weg ben, goed?’
‘K-kom je terug?’ vraagt ze aarzelend.
‘Ik ga alles doen om te zorgen dat ik terug kom,’ beloof ik haar. Dat is de enige belofte die ik haar kan doen. Kyra knuffelt me ook. ‘Ik had meer tijd met je moeten doorbrengen toen het nog kon. Na de bruiloft ben ik nooit meer thuis geweest, ik… het spijt me,’ snikt ze. Ik geef haar een kus op haar wang. ‘Let dan alsjeblieft een beetje op ze. En die verloren tijd halen we wel in als ik terug ben.’
Ze glimlacht flauw. Een vredesbewaker rukt de deur open en zegt hun tijd om is. Livia begint te huilen. ‘Day! Nee, ik wil niet dat je weggaat!’ schreeuwt ze. Ze rent naar me toe en ik sluit haar nog één keertje in mijn armen.
‘Pas goed op jezelf, Liv,’ fluister ik schor. Ineens grijpen twee sterke handen haar armen en een vredesbewaker sleurt haar bij me weg. ‘Nee!’ schreeuw ik. Ik grijp naar haar, maar mijn vingers haken zich alleen achter haar ketting. De ketting valt op de grond. De vredesbewakers lopen weg. Ik hoor het gehuil van Livia nog heel even. ‘Ik hou van jullie!’ schreeuw ik schor. De deur valt dicht en is het weer doodstil. Ik pak haar ketting op. Het is een leren veter met een uit hout gesneden vogeltje eraan. Ik wikkel hem als een armband om mijn pols. Een traan valt op het vogeltje, terwijl ik niet eens doorhad dat ik huilde.
Weer vliegt de deur open en nu stormen Athan en Juniper naar binnen. Tot mijn verbazing is het Juniper die me het eerste om de hals vliegt. Blijkbaar heeft ze haar gewoonte van geen lichamelijk contact aan de kant gezet. Athan komt achter me staan en klopt me op mijn schouder.
‘Shit, dit is dikke shit, Day,’ zegt hij schor. ‘Ik had me moeten aanbieden, ik ben beter te missen,’
Ik laat Juniper los en draai me om. Ik stomp Athan tegen zijn schouder. ‘Zeg dat niet,’ zeg ik met tranen in mijn ogen.
‘Ik wil je niet verliezen, Daniel,’ fluistert Juniper met haar ogen dicht.
Ik pak haar hand vast en geef er een zacht kneepje in. ‘June, ik ga mijn best doen om terug te komen, oké? Ik ga alles geven om jullie weer terug te zien.’
Ik sla mijn armen om mijn twee beste vrienden heen. Een paar tranen rollen over mijn wangen, maar ik hou ze niet tegen. De deur gaat open en weer staan daar de vredesbewakers. Juniper drukt een kus op mijn wang. ‘Vecht en doe wat goed is,’ zegt ze voordat ze wegloopt.
Athan legt zijn hand op mijn schouder. ‘Sterk zijn, Day. We wachten op je,’
De deur valt achter ze dicht en ik ben alleen. Ik veeg mijn tranen weg en haal diep adem. Ik moet sterk zijn. Weer gaat de deur open, maar deze keer staat er enkel een vredesbewaker. ‘Het is tijd om naar de trein te gaan,’ zegt hij alleen. Ik sta op en recht mijn rug. Zonder hem aan te kijken loop ik de gang op, waar Valoria staat te wachten. Ze zet haar hoed recht en glimlacht met haar perfecte Capitoolglimlach naar me.
‘We wachten nog even op Jade, ze kan er ieder moment aankomen. Daarna gaan we naar de trein,’ zegt ze enthousiast.
Ik leun tegen de muur aan. De geur van rozen en honing dringt mijn neus binnen. Oh nee, het zal toch niet waar zijn… ik richt me tot Valoria. ‘Rozen en honing parfum?’ vraag ik.
Ze knikt. Dolblij dat ik er iets over zeg. ‘Ja! Geweldig toch? Het past perfect en is helemaal in! Dat zou jij ook moeten proberen. Ik heb wel wat bij me!’ ze tast al in haar verborgen zakken.
Ik schud snel mijn hoofd. ‘Nee! Ik bedoel: nee, dat is echt niet nodig hoor! Als het helemaal in is dan is het vast erg duur.’
‘Oh, maar dat is geen enkel probl-’ ik onderbreek Valoria als Jade aankomt lopen. ‘Hoi Jade!’ zeg ik vlug.
Valoria kijkt op. ‘Ah, nu zijn jullie er allebei! Kom, dan gaan we naar de trein!’
Door een waas van mensen worden we naar de trein geleid. Ik zoek naar bekende gezichten, maar Valoria trekt me achter zich aan en duwt Jade voor zich uit. ‘Kom, kom, opschieten,’ zegt ze steeds maar weer.
Ik ben zo gefocust op het zoeken van bekenden dat ik de trein pas opmerk als we er vlak voor staan. Verbijsterd kijk ik naar het zilverkleurig bakbeest. Ik blijf stilstaan. ‘Ongelofelijk, dat ding is immens!’
Valoria draait zich geërgerd om en pakt mijn pols beet. ‘Dat valt best mee. En nu opschieten, anders lopen we niet op schema!’ ze sleurt me te trein in en de deur valt achter ons dicht. Direct hoor je niets meer van het lawaai van de menigte en is het stil.