Hoofdstuk 4

‘Eindelijk, daar zijn jullie dan!’ zegt een barse stem. Mijn spieren zijn direct gespannen en ik kan in de richting van de stem. ‘Meisje, naam?’
Jade recht verschrikt haar rug. ‘Jade Hallows, mevrouw!’ zegt ze snel.
‘Wat kun je allemaal?’
Jade kijkt haar even verbaasd aan. ‘Wat ik… kan?’
De vrouw, waarschijnlijk dus onze mentor, zucht overdreven en duwt Jade een scherp mes in haar handen. Ze wijs naar de muur, waar een grote rode papieren cirkel op is geplakt. ‘Gooien,’ commandeert ze. Jade heft haar arm. Ze trilt een beetje. Dan gooit ze. Ver naast de roos, maar bijna dwars door de grote rozenhoed van Valoria. Die slaakt een gilletje en springt weg.
‘Hopeloos,’ gromt de vrouw bars. Jade laat haar schouders verslagen zakken en lijkt met moeite haar tranen te kunnen bedwingen.
‘Naam?’ richt de vrouw zich nu tot mij. Ik voel woede in me op borrelen. Wie denkt ze wel niet dat ze is?
‘U zou zich ook kunnen voorstellen voordat u zo idioot begint te schreeuwen. Mensen luisteren beter als er een beetje vriendelijkheid aan te pas komt.’
De vrouw rolt met haar ogen. ‘Ik ben Mary, jullie mentor. Laat ik meteen mijn eerste regel duidelijk hebben,’ ze bukt en pakt het mes van de grond. ‘Ik duld geen ongehoorzaamheid.’ Ze gooit het mes naar me toe. Verstijfd van schrik blijf ik staan. Het mes boort zich vlak voor mijn voeten in de grond. ‘En nu gooien.’
Zonder nog een woord te zeggen pak ik het mes op. Ik richt zorgvuldig op de schijf.
‘Als je het zo in de spelen doet zou je nu al zeven keer dood zijn,’ merkt Mary op. Ik kijk haar boos aan. Met ijzige kalmte wijst ze naar de schijf. ‘Concentreer je!’
Ik gooi. Het mes gaat recht op de schijf af, maar helt dan naar voren. Het lemmet begint vervaarlijk te tollen en het mes belandt diep in de muur. Een aantal meters naast de schijf.
‘Oh, wat een feest. Je kunt dus alleen maar met stenen gooien? We hebben nog heel veel te doen,’ verzucht ze. ‘Oké, we hebben nog exact drie uur en vierentwintig minuten voordat de in het Capitool aankomen. In die tijd gaan we zoveel mogelijk doen. Te beginnen met het bekijken van de boetes.’
Met ferme stappen beent Mary naar een reusachtige scherm en ze klikt op een knop. Het scherm floept aan. ‘Ga zitten,’ snauwt ze. Jade en ik kijken elkaar vlug aan en gaan op de bank zitten. Valoria komt naast ons zitten. Ze schuift opgewonden heen en weer en haar parfum van honing en rozen is bijna bedwelmend.
Mary spoelt meteen door tot het punt dat de twee tributen op het podium staan. ‘District 1. Aderyn Cealie Dúfort, zestien jaar en Cabe Zedoary Flatway. Beiden hebben zich vrijwillig aangeboden en zijn duidelijk beroeps. Zorg dat ze je mogen, anders ben je al dood voor de Spelen beginnen.’
Ik rol met mijn ogen. Mary haalt het beeld van pauze. De twee tributen uit het eerste district geven elkaar een bijzondere handdruk. Ze lijken een heel handjeklapspel uit te voeren in een paar luttele seconden. Ondanks hun arrogante gezichtsuitdrukkingen lijken ze me niet heel verkeerd. Alleen jammer dat ze me waarschijnlijk gaan vermoorden.
Voordat er bekend is wie de tribuut van 2 schreeuwt een meisje er al doorheen dat zij zich aanbiedt. ‘Naeve Divitae, zeventien.’ Zegt Mary kortaf. Na een heel officieel gedoe – waar ik het nut niet echt van in zie- is ook de mannelijke tribuut van 2 bekend. Samuel Selem Onys. Zelfs ik zie meteen dat hij een echte beroeps is. Sterk, gemeen en arrogant.
‘Samuel is achttien. Beide barsten van het zelfvertrouwen en zijn geduchte tegenstanders.’
District 3 lijkt weinig bijzonders, totdat de mannelijke tribuut struikelt als het podium opklimt. Zijn bril schuift over het podium. Ik voel meteen medelijden voor die jongen. Struikelen terwijl je het podium opklimt lijkt me niet echt een fijne ervaring. ‘Mary Jones en Parveen nogwattes, lijken relatief ongevaarlijk.’
Ik trek mijn wenkbrauwen op. Zo ongevaarlijk dat ze niet eens de moeite neemt om zijn hele naam uit te spreken. Een grinnik verlaat mijn lippen bij district 4. De vrouwelijke tribuut – ik ben haar naam vergeten, waarom hebben ze allemaal zulke onmogelijke namen?! – slaat haar districtsgenoot vol in zijn gezicht. Mary kijkt me streng aan. ‘Ediline is vrij jong voor een beroeps – vijftien jaar. Daar kan ze nog wel problemen mee krijgen. Haar districtsgenoot Hendrik is achttien, waarschijnlijk niet erg slim en soepel. Hij moet het hebben van zijn kracht.’
Ook de “vrouwelijke” tribuut van district 5 kan ik moeilijk serieus nemen. De escorte pakt de een briefje uit de verkeerde bol. Als het tot hem doordringt steekt hij trillend zijn hand op en laat hij een tas vol boodschappen vallen. Ik denk dat hij eigenlijk iets anders had gepland deze middag… Daarna trekt ze de vrouwelijke tribuut – nu de echte. ‘Een applaus laatste applaus voor Bethany Mooray en Alex Matthew Williams: onze vrouwelijke tributen van dit jaar!’ giechelt hun escorte. Arme jongen…
District 6 is de boete die niet van beroeps is en gewoon normaal verloopt. Dan springt het beeld over naar een bekende plek. Het plein van district 7. Valoria gaat enthousiast rechtop zitten. ‘Dat ben ik!’ piept ze.
‘Moeten we dit kijken?’ vraagt Jade zacht. Mary knikt bot. Ik pak Jade’s hand vast en geef er zacht een kneepje in. Op het scherm loopt Jade angstig richting het podium. ‘Eerste punt: als je wilt winnen moet je ook zo overkomen. Wees zelfverzekerd!’ snauwt Mary. Jade lijkt het niet te horen. Ze kijkt met tranen in haar ogen naar zichzelf. Dan vliegen er ineens stenen over richting het podium. Ik weet wat er gaat gebeuren, maar toch kan ik een triomfantelijke grijns niet onderdrukken als de bol in stukken breekt en alle blaadjes op de grond dwarrelen. De camera zoemt in op Valoria, maar ik hoor het rumoer in de menigte. Mensen juichen, klappen en… worden neergeslagen door vredesbewakers. Valoria bukt zich en pakt een briefje van de stoffige vloer. Ik zie mijn eigen gezicht betrekken terwijl ze mijn naam voorleest. Het is echt heel raar om jezelf zo te zien. Deze keer krijg ik veel meer mee van alles wat er om me heen gebeurt. Ik zie de geschokte gezichten in de menigte als ik de steen uit mijn zak haal en uitdagend in de lucht gooi.
‘Dat was een risico, weet je dat? Als het Capitool deze actie verkeerd opvat kan je echt problemen hebben.’
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik doe mee aan de Hongerspelen, ik denk niet dat het veel erger kan worden,’ glimlach ik scheef.
Mary kijkt me veelbetekenend aan. ‘Geloof me, dat kan het wel,’
Voordat ik daarop kan reageren verspringt het beeld al naar district 8. De escorte dwingt het kleine meisje dat als vrouwelijke tribuut is uitgeloot om een briefje te trekken. Met trillende handen trekt ze er een briefje uit. De escorte haal een hand door zijn roze haren en leest het briefje voor. Terwijl hij bezig is schreeuwt ineens iemand dat hij zich vrijwillig aanbiedt… wacht, dat hij zich wat?! Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Een vrijwilliger in 8?’ zeg ik verbaasd.
Mary zet het scherm op pauze. ‘Inderdaad. De tributen van 8 zijn Olijfje - niets om je zorgen over te maken - en Flynn Fobe, achttien jaar. Hij handelt als een beroepstribuut en ziet eruit als een beroepstribuut. Kort samengevat: gevaarlijk. Blijf bij hem uit de buurt.’
Het beeld gaat weer aan en we zijn nu in district 9. Mary spoelt door naar het moment dat de tributen al getrokken zijn. Ook deze boete verloopt normaal. ‘Florian kan gevaarlijk zijn. Hij is zeer waarschijnlijk vrij sterk, maar we weten niet of hij met wapens om kan gaan. Zijn districtsgenoot moet geen probleem zijn.’
Mary kijkt strak naar het beeldscherm en zet het weer aan. Jade leunt naar me toe. ‘Ik schrok me een ongeluk toen jij en de rest die stenen gooiden, weet je?’ grinnikt ze.
Ik lach schaapachtig. ‘Sorry?’
‘Geweldige actie,’ vervolgt ze met een grijns.
Valoria legt haar vinger op haar lippen en sist luid. Mary draait zich met een ruk om. Ze kijkt ons dodelijk aan. Als blikken konden doden…’Is het niet interessant genoeg? Denken jullie soms dat jullie het zelf wel uit kunnen zoeken? Ik kan ook gewoon niets zeggen, hoor! Dan zoeken jullie het zelf maar uit! Dus, als jullie het zelf kunnen - wie zal een goede bontgenoot zijn?’
‘Nou… ik denk dat… district 3?’ gokt Jade willekeurig.
Mary gooit haar armen in de lucht. ‘Hopeloos! Heb je dan helemaal niet opgelet? Dat is niet meer dan extra last in de arena. Daniel, wie zou jij kiezen?’
‘Ik denk… wacht, mogen we eerst de rest van de boetes zien?’ vraag ik vlug.
Mary schudt meedogenloos haar hoofd. ‘Dat doen we straks, kies eerst je bontgenoot uit deze tributen.’
‘Ik eh... ‘ ik trek een serieus gezicht. ‘Ik zat te denken aan de beroepstributen, misschien kunnen ze me die handdruk leren,’ mijmer ik grijnzend. Voordat ik me kan verroeren schiet Mary’s arm naar voren en een mes boort zich vlak naast mijn hoofd in de bank. ‘Alweer? Ik mag hopen dat dit geen gewoonte wordt,’ zeg ik ademloos, maar ik kan er niets aandoen dat mijn hart tekeer gaat.
‘Als je dit niet serieus gaat nemen, Daniel Ethan Hale, dan ben je binnen een paar tellen dood. Als jij ook maar een minieme kans wil maken om te winnen dan moet je ophouden met overal een grap van maken. Ik verwacht nu een serieuze inzet van je, anders ga ik me alleen nog op Jade richten, als jij het niet eens wilt.’
Ik bijt op mijn tong om een opmerking binnen te houden, dit is nu niet het goede moment. Met tegenzin wend ik mijn blik af. Mary glimlacht tevreden en het beeld gaat weer verder.
‘District 11, de winnaar van afgelopen jaar,’ mompelt Mary. Nadat de tributen gekozen zijn en op het podium staan zet ze hem weer op pauze. ‘Ada Young, veertien jaar. Zij is geen gevaar. Haar districtsgenoot daarentegen kan wel eens gevaarlijk zijn. Christian Solis Swan, de broer van de winnares van vorig jaar. Luna zal alles doen om hem te redden, kijk maar naar haar gezicht.’
‘Hij ziet er aardig uit,’ concludeer ik.
Mary kijkt me kil aan. ‘Aardig is niet handig in de arena, knul. Je moet bontgenoten zoeken, het interesseert niemand of ze aardig zijn of niet - als je maar wat aan ze hebt.’
Mijn mond valt open van verbazing. ‘Wat wil je nou dan? Dat ik bontgenoten zoek, of wat?’
‘Ik wil dat je eens luistert naar wat ik zeg. Je moet bontgenoten maken, geen vrienden. Vrienden zijn een zwakte in arena. Als het om leven en dood gaat kan je geen vrienden gebruiken die je keuzes belemmeren.’
Voordat ik het weerwoord kan geven dat ik al klaar had springt het beeld over naar District 12. Mijn aandacht is ondertussen alzo verslapt dat ik er bijna niets van meekrijg. Ik ga verschrikt rechtop zitten als het scherm ineens zwart wordt. ‘Dat was het. Over bontgenoten praten we later wel,’ zegt Mary met een schuine blik op mij. ‘Gaan jullie nu maar naar jullie kamers. Rust nog even uit en knap je wat op, over minder dan een uur komen we aan in het Capitool.