Hoofdstuk 6

Ze stapt weg en Valoria huppelt achter haar aan. ‘Dus, wat ga jij doen?’ vraagt Jade. Opeens lijkt ze weer zenuwachtig. ‘Ik ben bang dat ik per ongeluk iets stuk maak,’ lacht ze nerveus.
Ik kan een grijns niet onderdrukken. ‘Ik ga maar slapen,’ zeg ik. Ik rek me overdreven uit en stoot daarbij expres een vaas om. Hij valt in honderden scherven uiteen. ‘Oeps,’ zeg ik zo serieus mogelijk.
Jade grinnikt zacht. ‘Ze mogen blij zijn dat hier geen stenen zijn,’ plaagt ze. Ik rol met mijn ogen en loop naar een kamer. Gelukkig staan ook hier weer naambordjes waardoor ik niet de verkeerde kamer binnen stap. Zonder ook maar naar de reusachtige en beglitterde kamer te kijken laat ik me op mijn bed vallen. Mijn hoofd bonkt van alles wat er gebeurt is. Vanochtend nog was ik gewoon thuis. Ik herinner me mijn gesprek met Livia nog, vlak voor de boete. Wanneer ik haar beloof te zwaaien tijdens de parade, mocht ik getrokken worden. Ik glimlach in mezelf, dat zwaaien moet ik niet vergeten. Mijn ogen vallen langzaam dicht.

‘Vrienden zijn een zwakte. Je moet winnen.’ sist een stem. Het is Mary, maar haar gezicht vervormd tot dat van Livia. ‘Je moet winnen, Day. Kom terug, alsjeblieft?’
Ik probeer naar haar toe te rennen, maar mijn benen voelen als lood. Ik word me ineens bewust van de omgeving. Het is de arena van vorig jaar. Een speer vliegt over mijn hoofd heen op Livia af. ‘Nee!’ ineens voel ik mijn benen weer. Ik ren naar haar toe, maar voordat ik bij haar ben staat ze al op. Haar gezicht is niet meer dan van mijn zusje, maar dat van mijn moeder. ‘Blijf jezelf,’ fluistert ze. Ik kijk omlaag. Ik heb een mes in mijn hand. Een bebloed mes. Ook mijn kleding zit onder het gestolde bloed. Tranen verschijnen in mijn moeders ogen. ‘Je bent een monster!’ huilt ze. Ik wil haar omhelzen, maar ze deinst weg. ‘Blijf uit mijn buurt,’ fluistert ze.
Ik kniel bij haar neer. ‘Mam,’ fluister ik. Ze kijkt op, maar haar gezicht is weer veranderd. Het is een tribuut. De arrogante grijns op het gezicht verraadt dat het een beroeps is. ‘Beloof toch niets wat je niet waar kunt maken. Jij komt niet terug,’ pijn schiet door mijn lichaam. Ik schreeuw.

‘Day? Is alles goed?’ vraagt een zachte stem. Ik open mijn ogen en ga verschrikt rechtop zitten. Jade glimlacht bezorgd. Mijn spieren ontsnappen zich en ik sluit mijn ogen kort.
‘J-je schreeuwde en ik… ik ben altijd vroeg wakker, dus…’ zegt Jade zacht.
Ik knik langzaam. ‘Ja, natuurlijk. Gewoon een nachtmerrie, niets aan de hand. Hoe laat is het?’ verander ik van onderwerp.
Jade glimlacht vaag. ‘Acht uur. We ontbijten pas over tweeëneenhalf uur.’
Ik glimlach scheef en sta op. ‘Nou, ik ga nu ontbijten. Het is niet mijn probleem dat zij pas zo laat uit hun bed komen.’
Jade grinnikt. ‘Goed plan.’
Het ontbijt is… nou, een bijzondere ervaring. Er is zo enorm veel eten. Alles smaakt anders dan ik het ooit heb gehad. Ik heb nog nooit zoveel gegeten. Als Mary en Valoria uiteindelijk aankomen zitten Jade en ik nog steeds aan tafel. ‘Zo, volgens mij hebben jullie al ontbeten,’ concludeert Mary.
Ik stop een broodje met zoet, bruin spul erop in mijn mond. ‘Mag ik dit opsturen naar huis?’ grijns ik. Livia zou dit heerlijk vinden. Mary rolt met haar ogen en Valoria kijkt ons met afgrijzen aan. ‘Jullie kunnen nu wel vast naar het correctiecentrum gaan,’ zegt ze zacht.
Mary gaat tegenover ons aan tafel zitten. ‘Ten eerste: jullie moeten doen wat jullie voorbereidingsteams jullie opdraagt. Het is allemaal nieuw en ongemakkelijk, maar zij zijn wel meer gewend, dus geen gezeur. Ten tweede wil ik dat jullie tijdens de parade kijken naar de tributen. Bedenk wie het grootste gevaar vormt en wie een mogelijke bontgenoot is. Bontgenoot, geen vriend!’ dat laatste voegt ze eraan toe met een strenge blik op mij. ‘Dan gaan jullie nu naar het correctiecentrum!’