Hoofdstuk 7

Het correctiecentrum is één grote hel. Ik kan me niet voorstellen dat de arena erger kan worden dan dit. Een vrouw met een beglitterde huid zit aan mijn haar te trekken, een man met zeeappelgroene contactlenzen en een blauwe glittersjaal bewerkt mijn huid met een schuurspons en een andere man met manen zucht, moppert en springt van hot naar her. ‘Jablko, kijk dan. Wat moet ik hier nou mee?’ verzucht de vrouw wanhopig. Ze trekt weer aan mijn haar. Knarsetandend blijf ik liggen. De vrouw hoort het en ze klopt op mijn wang. ‘Niet met je tanden knarsen, liefje, daar worden ze lelijk van.’
Mijn lichaam schrijnt en voelt amper meer als het mijne. Ineens laat Jablko mijn lichaam met rust. ‘Zo, hij is vertoonbaar,’ glimlacht hij tevreden. ‘Ben jij ook bijna klaar, Viride?’
De vrouw laat mijn haar los en zucht. ‘Ja, het moet maar. Wat denk jij, Oni, kunnen we hem naar Amoni laten gaan?’
De man draait als een roofdier nog een rondje om me heen en knikt dan. ‘Prima. Het ziet er goed uit.’
Ik kuch beledigd. Het? Verrassing, ik ben ook een mens.
Oni kijkt verrast op en haalt een hand door zijn zeeappelgroene haren. ‘Oh, sorry, helemaal vergeten! Hier heb je een badjas,’ zegt hij.
Ik rol met mijn ogen, maar neem de badjas wel aan. Dat was niet helemaal wat ik bedoelde. Ik laat de badjas met een klap in zijn gezicht komen. Vol verbazing kijkt hij me aan en tast hij naar zijn wang. ‘Deed je nou net…?’ zegt hij vol ongeloof.
Ik haal mijn schouders op en trek de badjas aan. ‘Misschien,’
‘Ongehoord!’ valt Oni uit. Ik grijns breed, het is te grappig om deze man dwars te zitten. ‘Ga maar naar die kamer, daar wacht Amoni op je.’
Ik kreun overdreven. ‘Ik kan toch niet meer lopen, hij,’ ik wijs overdreven naar Jablko. ‘Heeft mijn benen er zowat afgetrokken! Laat die ammoniakman maar hier komen.’
‘Niet te geloven! Heb jij dan helemaal geen opvoeding gehad?’ vraagt Oni verbijsterd.
‘Nee, ik ben een wilde bosjesman uit District 7,’ antwoord ik sarcastisch.
Viride kijkt me met grote ogen aan. ‘Echt waar?’ vraagt ze ademloos.
Nee, dat meen je niet. Gelooft ze het nou echt? ‘Ja,’ antwoord ik bloedserieus. ‘En stuur nu de ammoniakman maar hierheen.’ Ik ga op de grond zitten en kijk ze afwachtend aan. Oni’s gezicht kleurt gevaarlijk rood, wat uitermate slecht kleurt bij zijn zeeappelgroene haren.
Viride trekt bleek weg en ze loopt met kleine passen de kamer uit. Jablko ontfermt zich ondertussen over Oni. Wat inhoud dat hij zorgt dat die man niet ontploft. Anders zouden ze me nog een keer helemaal moeten was om al die Oni-resten en glitters weg te krijgen en daar hebben we geen tijd voor.
Viride komt weer binnenlopen met een man op haar hielen. Ze draagt een grote spiegel en de man een zak met… kleding, denk ik? Viride zet de spiegel vlug neer en loopt naar Jablko en Oni. ‘We kunnen gaan,’ fluistert ze. Samen lopen ze weg.
‘Jij weet ze wel tot het uiterste te drijven, nietwaar?’ vraagt de man met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ik ben Amoni, je stylist.’
‘Oké,’ antwoord ik.
Amoni wrijft over zijn slapen. ‘Oké, laten we dan maar je parade outfit gaan proberen.’
Enigszins nieuwsgierig kijk ik op als hij kleding uit de zak haalt. ‘Ga eens staan,’ commandeert hij.
Ik trek een wenkbrauw op. ‘Alsjeblieft, Daniel? Ja, natuurlijk,’ ik langzaam op. Amoni zucht geluidloos. ‘Badjas uit,’ zegt hij. Ik kijk hem betekenisvol aan. ‘Alsjeblieft,’ voegt hij er met een kleine glimlach aan toe. Ik doe wat hij zegt. Goed gedrag moet beloond worden.
Hij bekijkt me objectief en gooit me dan eerst een broek toe. ‘Trek dit maar vast aan,’
Deze keer wacht ik niet tot hij alsjeblieft zegt, kleding gaat voor manieren.
Dan loopt hij op me af met een rare klimop-achtige plantenstengel. ‘Deze draaien we om je bovenlichaam, als symbool voor de bomen en planten in jouw district.’ Hij wikkelt de klimop om mijn middel.
Ik kijk er fronsend aan. ‘Zo letterlijk bedoelde ik dat bosjesman-gedeelte ook weer niet…’
Amoni kijkt me vragend aan. ‘Wil ik weten waar je het over hebt?’
Ik schud grijnzend mijn hoofd. ‘Waarschijnlijk niet,’
Amoni glimlacht en drukt de klimop vast. ‘Zo, en nu deze blouse er overheen,’ mompelt hij. Hij knoopt de blouse los en helpt me hem aan te trekken zonder de klimop kapot te maken.
‘Wat hebben die stengels voor zin als ik er toch een blouse over aan heb?’ vraag ik nieuwsgierig.
Amoni grijnst iets te breed. Hij knoopt de blouse dicht en duwt me naar de spiegel. ‘Kijk zelf maar!’
Ik zie mezelf in de spiegel staan. Ondanks deze kleren is het eerst wat me opvalt toch hoe weinig klitten er in mijn haar zitten. Dat heeft ze toch goed gedaan… dan pas kijk ik naar mijn kleding. ‘Dit is een grap, toch?’ vraag ik overdonderd. De blouse is grotendeels doorschijnend en de klimop slingert rond mijn bovenlichaam en is - naar mijn mening - te goed te zien. ‘Is er niet iets wat iets… bedekkender is? Ik snap niet wat het nut hiervan is,’ mopper ik. Ik weet nu al dat Amoni dus echt niet toe gaat geven. De grote grijns op zijn gezicht bevestigd dat.
‘Geloof me, als je er een beetje leuk bij lacht in plaats van zou chagrijnig te kijken dan trek je genoeg sponsors aan.’
‘Als ze van halfnaakte planten houden…’ zeg ik zacht. Ik ga op de grond zitten en trek snel de schoenen aan.
Amoni grijnst. ‘Succes ermee, bosjesman,’ grinnikt hij. ‘Je mentor en escort wachten buiten,’
Ik rol met mijn ogen en loop naar de deur. ‘Van harte bedankt, ammoniakman,’ zeg ik sarcastisch. Als ik de deur dicht doe vang ik nog net een glimp op van zijn verbijsterde gezicht.