Hoofdstuk 8

Jade is gekleed in iets soortgelijks, alleen draagt zij een groene jurk die tot iets boven haar knieën doorschijnt. Om haar benen zitten dezelfde klimopstengels als bij mij. ‘Het is niet eerlijk, waarom zie jij er niet uit als een idioot?’ vraag ik met een grijns.
‘Zo verschrikkelijk is het ook weer niet, Day,’ lacht Jade.
Mary zucht vermoeid en beent weg. Wij volgen haar snel. We komen uit bij een grote hal. Het is een drukte vanjewelste met alle tributen, hun mentors en de onrustige paarden. Mary stampt naar een houten wagen met donkerbruine paarden ervoor. Gezien het feit dat de wagen van hout is en als zevende in de rij staat verwacht ik dat het onze wagen is.
‘Oké, onder de parade moeten jullie vriendelijk glimlachen, of juist hard en onverschillig zijn. Kies de rol die je het beste ligt, want ook tijdens de interviews moeten jullie je zo gedragen en…’ Ik aai de paarden en kijk ondertussen naar de kleding van de anderen. Ze hebben het bijna allemaal beter getroffen. Hoewel er altijd nog een paar zijn die er erger aan toe zijn. ‘Daniel? Luister je wel?’ vraagt Mary ineens streng.
‘Eh… ja! Je had het over de parade, de Spelen en… de interviews?’
Ze rolt met haar ogen. ‘Je hebt er niets van gevolgd. Wat ik aan het zeggen was-’
‘Kijk! Een zeeappelgroenglittertape!’ schreeuw ik ineens. Mary kijkt heel eventjes verbaasd naar Valoria. Snel loop ik weg. ‘Terugkomen!’ roept ze boos.
Ik voel haar ogen in mijn rug branden als ik snel wegloop. Mijn ogen vallen op de wagen van District 11. Christian en Luna staan daar. Geen vrienden maken, zei Mary toch? Ik grijns en loop hun kant op. Gelukkig mag Mary me niet vermoorden omdat dat in de arena pas mag, anders was ik echt dood geweest.
Christian leunt verveeld tegen de wagen en Luna kijkt hem geërgerd aan. Ook Christians parade outfit lijkt meer op een plant dan een outfit.
‘Leuk kostuum,’ glimlach ik scheef. Chris kijkt op verbaasd op en Luna verplaatst haar blik alert naar mij. Ik glimlach naar haar. ‘Hoe gaat het nu met je?’
‘Eh… prima,’ antwoordt ze verrast.
‘Dank je,’ antwoordt Chris. Hij kijkt naar mijn kostuum. Net als ik besluit dat hij te overweldigd is door mijn plant-aardigheid om iets uit te brengen zegt hij wat: ‘Jij ziet er ook niet slecht uit,’
Een grijns breekt door op mijn gezicht en ik rol met mijn ogen. ‘Je kan gewoon eerlijk zijn, hoor.’ Ik trek aan de doorschijnende stof van mijn blouse en trek een gek gezicht. ‘Het is vreselijk!’
‘Hé, het kan altijd erger! Je ziet er niet uit als een stuk steenkool.’ Erg bemoedigend, Chris.
‘Nee, ik zie er eerder uit als een seksueel getinte plant,’ zeg ik droog. ‘Welke idiote stylist bedenkt het om iemand een doorzichtige blouse aan te doen?’
‘Eh... de jouwe?’ antwoordt hij bijdehand.
‘Waarom heb ik dat nou weer!’ kreun ik overdreven. Ik grijns. Dan hoor ik Mary mijn naam roepen. De dreigende ondertoon is bijna niet te missen. Misschien vermoordt ze me toch wel en zorgt ze dat het lijkt op een ongeluk... ‘Ik moet gaan, ze hebben een indrukwekkende plant nodig! Succes, Christian, was het toch? En misschien tot later Luna.’ Zeg ik snel. Ik draai me om en loop weg.
‘Tot later, Danny.’ Hoor ik achter me.
Verbaasd draai ik me al lopend om. ‘Wacht, wat?’ Danny? Meent hij dat? Bijna struikel ik, waarschijnlijk lopen mensen normaal gesproken niet achteruit omdat je dan snel struikelt. ‘Ik... dat is... oh, jij bent verschrikkelijk. De volgende keer loop ik wel naar iemand anders toe!’ Ik grijns en loop dan snel naar mijn kar, waar Mary staat. Ze ziet er inderdaad uit alsof ze me zo zou kunnen vermoorden. Snel klim in de kar op en ga ik naast Jade staan. Bijna direct begint de kar te rijden. ‘Net op tijd,’ fluistert Jade glimlachend. Dan rijden we de hal uit en zijn weer overal zeeappelgroene mensen en glitters. ‘Het Capitool heeft echt een interessant gevoel voor mode,’ grinnik ik zacht. Ik glimlach charmant naar de mensen in de menigte. Dan herinner ik me mijn belofte aan Livia weer. Ik kijk recht de camera in en zwaai lachend. Ik knipoog vlug. Nu moet Livia het wel door hebben…
Ik ben zo druk met alles bezig, dat ik pas merk dat er iets ontploft is als er ineens een lading glitters in mijn gezicht waait. Een beetje verbaasd veeg ik ze uit mijn gezicht, maar ik blijf naar de menigte lachen. Het is eigenlijk te idioot dat er zoveel zeeappelgroene mensen komen om te kijken naar mensen die waarschijnlijk dood gaan.
Ik mag toch hopen dat de kleding die we in de arena krijgen niet zeeappelgroen met glitters is… ineens staat de wagen stil. Blijkbaar zijn we nu al bij de stadcirkel aangekomen. president Snow begint aan zijn speech. Ik ben een beetje teleurgesteld dat hij geen zeeappelgroen met glitters draagt. Ik kijk even naar de andere tributen. De tarzan-kleding van Chris is verandert een een bloembed met glitters. Heeft hij nu ook al glitters? Glitters zijn niet te stoppen. Ik haal een hand door mijn haren en er vallen allemaal glitters uit.
‘Mogen de kansen immer in jullie voordeel wezen!’ hoor ik ineens. De wagens beginnen weer te rijden en ik val er bijna uit.
‘Waar zat jij met je gedachten?’ vraagt Jade snel.
‘Bij glitters die de wereld overnemen,’ grijns ik terug.
De wagens rijden het trainingscentrum weer binnen. Meteen spring ik van de wagen af. Ik loop mee totdat de paarden stil blijven staan.
‘Goed, we praten hier later wel over. Tot zo,’ zegt ze kortaf. Voordat ik kan antwoorden is ze alweer weg.
‘Wat is het toch een vriendelijk mens,’ zeg ik terwijl ik Jade uit de kar help.
Jade lacht zacht. ‘Ik ga me nu eerst ontdoen van dit vreselijke kostuum. Tot later!’ Jade schopt haar hakken uit en loopt weg. Ik span de paarden los van de kar, omdat die arme beesten uitgeput lijken. Ondertussen kijk ik om me heen. Bij de meeste karren staan nog tributen en hun mentoren. Heel vooraan staat een verlaten kar. De paarden staan daar onrustig. Ik loop er gedachteloos naar toe en aai ze geruststellend over hun hals. Oké, ik geef toe dat ik vooral blijf rondhangen omdat de sfeer in het appartement niet erg fijn is.
‘Helaas ben je niet zo even oplettend als goed met stenen.’ Klinkt ineens een stem.