006 * Louis Tomlinson

Soms gaat het echt langzaam en op sommige momenten weer heel snel. Iets wat wel weer blijkt want het is alweer vrijdag en zit de training er net op. Deze keer heb ik geen zin om naar huis te gaan en ga ik naar de kroeg. Een club hoeft voor mij niet zo zeer meer maar gewoon ergens wat drinken. Het liefst whisky of zo. In ieder geval iets dat sterk genoeg is om de nacht te overleven.

In de kroeg bestel ik een glas whisky en ga ik in de hoek zitten. Waar ik overzicht heb op de dansvloer, de bar en kan ik iedereen binnen zien komen. Af en toe neem ik een slok whisky. Tegelijk bedenk ik me dat het beter is om straks of lopend naar huis te gaan of met een taxi. Ik ga wel lopen. Dan kan ik wat bijkomen van de frisse lucht. Mijn auto heb ik toch morgen pas nodig en de training is pas om tien uur.

Na een uur zit ik aan mijn tweede glas whisky als ik iemand binnen ziet komen. Hetgeen dat mijn aandacht trok, is zijn gezicht. Een gave huid, waarschijnlijk zacht ook. Zijn bruine haren wat omhoog in een kuif. Wat heel modern is. Mijn blik gaat over hem heen. Zelfs zijn kleding is casual en nonchalant. Vooral zijn leren jack dat los hangt. Door een beweging van zijn armen, als hij op de bar leunt, kruipt zijn shirt iets op en kan ik een gespierde buik zijn. Hm, six pack.

Het volgende moment draait hij zijn hoofd en lijk ik even gevangen te zijn in zijn bruine ogen. Mooie bruine ogen. Het doet me denken aan een puppy, zo onschuldig lijkt het wel. Alhoewel hij tegelijk weer wat ondeugend kan zijn. Ten minste dat denk ik.

"Hè," klinkt het dan en staat de man tegenover me. Waarbij hij even omlaag kijkt naar zichzelf en dan omhoog naar de mijne. "Bevalt het uitzicht?"

Ik schaam me bijna om mijn gedrag. "Het is de whisky," zeg ik snel. "Ik heb je hier nog nooit gezien. Waar kom je vandaan," probeer ik een gesprek. Klinkt misschien cliché maar het is wel zo. Ik kom hier al een paar jaar en zijn gezicht is absoluut nieuw.

De man grinnikt wat. "Wel wat cliché, maar dat maakt niet uit." Zijn bruine ogen kijken me lachend aan. "Liam," stelt hij zichzelf dan voor. "Goed gezien, ik ben net hier komen wonen. Ik kom van Wolverhampton."

"Louis," reageer ik en neem ik zijn hand aan. Nog beleefd en vriendelijk ook. "Oorspronkelijk kom ik van Doncaster." Ik neem weer een slok. "Wel zo eerlijk lijkt mij."

Waarop hij knikt. "Zeker, hoe lang kom je hier al?"

Even trek ik mijn wenkbrauwen op. "Al een paar jaar. Voor mij geen club meer," zucht ik. "Woon je hier nog maar net? Hoe bevalt het hier in Londen?"

Liam glimlacht wat. "Ik ben hier net afgelopen weekend heen verhuisd. En ja, het bevalt wel. Al is het een groot verschil met Wolverhampton. Veel drukker en... je kunt zeggen dat het hier een levendiger stad is." Zijn ogen flitsen omlaag naar het glas dat ik vast heb. "Waarom aan de whisky?"

Ik dacht dat ik veel kon vragen maar hij gaat daar duidelijk overheen. "Mijn voorkeur," zeg ik en kijk ik weg. Meer omdat hij me aan lijkt te kijken met lichte dwang. Alsof hij echt een antwoord wilt.

Dan ontspant hij zich iets meer en kijkt hij rond. "Oké, daar wil je dus niet over praten." Liam komt nu naast me zitten. "Wat is je hobby?"

Bijna alsof hij me nog niet met rust wilt laten. "Mensen ontwijken die te nieuwsgierig zijn en veel vragen stellen." Eigenlijk was ik hier om wat afleiding te zoeken. Maar afleiding in de vorm van Liam. Nee, dat is weer te veel van het goede.

Hij schiet duidelijk in de lach. "Ik ben altijd nieuwsgierig geweest naar mensen. Wat hen drijft, wat hun motivatie is en alles. Ik wil je niet weg jagen of zo. Je lijkt me gewoon iemand die gezelschap zoekt."

Ik drink mijn glas leeg en haal de barman erbij door te gebaren. "De rekening," mompel ik in zijn oor. Kort daarna krijg ik een bonnetje en betaal ik voor mijn drinken. "Ik ben nergens naar op zoek," bijt ik Liam toe en loop ik weg. De kroeg uit voor wat frisse lucht. Man, die is nieuwsgierig. Niet te missen al die vragen.

"Hallo Tomlinson," hoor ik dan.

Verschrikt kijk ik op en zie ik een paar jongens staan. Waarvan ik er een herken als iemand die ik help.

"Die sukkel heeft me gekort op mijn uitkering," verteld hij zijn vrienden. Een scheve grijns is op zijn gezicht te zien.

Waardoor ik het niet vertrouw en probeer ik naar huis te lopen.

"Hé, ik praat tegen je." De jongen komt voor me staan en duwt hij me terug naar achteren.

Niks doen, tenzij hij mij slaat. Niet uitlokken, zeg ik tegen mezelf. Tegelijk hou ik mijn lippen stijf op elkaar. Mijn grote mond heeft me in het verleden vaak genoeg in de ellende gebracht. Al heb ik dat nu wel beter onder controle.

"Mijn moeder heeft me ten minste nog manieren geleerd. Als iemand tegen je praat dan kijk je diegene aan, en je geeft antwoord." Nu slaat de jongen, zonder een waarschuwing, mij in mijn maag.

Even klap ik dubbel maar dan ga ik weer recht staan. "Ik heb anders geen normale vraag gehoord," boos kijk ik hem aan. Niet te ver gaan.

Eerst weer een vuist en opnieuw in mijn maag. "Waarom heb je me gekort? Hoe moet ik nu de huur betalen? Als ik op straat kom te staan, is dat jouw schuld."

Ik schud mijn hoofd en dwing ik mezelf om rechtop te staan. "Zelfs al wil ik antwoord geven mag dat niet. Dit is in mijn privé tijd..."

"Hé, maak dat je weg komt," komt er een kwade stem tussendoor.

De stem herken ik niet gelijk maar wel volgt er nog een vuist. Als hij denkt dat hij er mee weg komt, heeft hij het mis. Hierdoor kan hij zijn uitkering helemaal kwijtraken. "Je vergist je in een ding. Door mij zo te slaan, kun je nog dieper in de problemen komen."

"Nu durf je wel, hé. Zeker omdat je niet meer alleen bent. Wacht maar, ik krijg je nog wel, Tomlinson." De jongen doet een stap achteruit.

Wat op hetzelfde moment is dat er iemand tussen ons in komt te staan. "Waag het niet om hem nog een keer te slaan."

Aan zijn kleding herken ik Liam nu.

"Ik weet hoe je er uitziet, en geloof me, ik heb een goed geheugen. Laat ik niet merken dat je hem nog lastig valt. Hij kan aangifte tegen je doen bij de politie..."

Gelijk gelach. "De politie doet hier anders niks mee. Behalve zorgen dat ik een strafblad krijg maar in dat geval zoek ik je zeker op want met een strafblad kom ik nergens aan de bak..."

"Dat heb je dan mis want ik ben een agent," klinkt Liam en is zijn stem koud en kil. "En we doen wel zeker wat met zulke aangiften."

Nu verdwijnen de jongens en draait hij zich om. "Gaat het?" Net zo veranderlijk als het weer, is zijn stem veranderd en hoor ik een bezorgde toon.

Ik knik wat. "Het komt wel goed." Iets wat ik echt hoop want als het morgenochtend niet gaat, kan ik niet spelen. Juist terwijl de training morgen belangrijk is want dan bepaald de coach pas wie er voetbalt op zondag.

"Waar woon je?"

"Waarom zei je dat je van de politie bent?" Ik kijk de man aan en trek ik even een pijnlijk gezicht.

Hij glimlacht wat. "Dat schrikt ze meestal wel af. En ik weet dat de politie wel wat doet met iemand als ze aangifte doen. Ik ken iemand bij de politie." Dan legt hij mijn arm om zijn schouders. "Eerst jou naar huis brengen."

Misschien moet ik niet zo snel oordelen. Liam is duidelijk iemand die beschermend is, bezorgd en nog zorgzaam ook. "Dank je," breng ik uit. Ergens is het wel fijn dat iemand zich om mij bekommerd.
***
"Nou, misschien dat je wat blauw wordt maar ik denk niet dat je een rib gebroken hebt." Liam glimlacht iets. Zachtjes gaan zijn vingers over mijn buik. Vingers die er sterk en toch zacht uitzien.

Ik hou mijn buik wat in als hij een theedoek, met ijs, tegen mijn buik houdt. "Dat scheelt weer," mompel ik. Zorgzaam inderdaad. Ik ben net een paar minuten thuis en wilde hij gelijk zien hoeveel schade er is.

Liam gaat weer recht staan en kijkt hij om zich heen. "Ga je verhuizen?"

"Ja," antwoord ik kort en hou ik de met ijsblokjes gevulde theedoek tegen mijn buik. "Maar ik ga zo naar bed. Morgen moet ik trainen."

Hij knikt al. "Is goed. Doe het rustig aan. Ik vind de deur wel. Weltrusten."

Vervolgens kan ik hem alleen nakijken en ben ik weer alleen. Alleen met mijn gedachten. Die vooral bij het moment van daarnet blijven hangen. Door de theedoek tegen mijn buik te houden, was zijn gezicht wel dichtbij.