• O11
Cleo Mitchells
Na even de tijd te hebben genomen mijn gedachten op een rijtje te zetten, open ik mijn mond. “Oké duidelijk. Geen stalker maar een fanatiek onderzoeker.” Stel ik met een vriendelijkere toon dan ik tot nu toe tegen hem aangeslagen heb. Zoals verwacht is hij makkelijk in de omgang en eigenlijk voel ik me langzaamaan op mijn gemak terwijl we hier zo samen zitten. Hij knikt instemmend. “Fanatiek onderzoeker. I like that.” Zegt hij tevreden terwijl hij de laatste hap van zijn ontbijt wegwerkt. “Een sociaal gehandicapt, fanatiek onderzoeker.”
Ik glimlach weer. “En een sociaal gehandicapte loner met een afgesloten gezicht.” Voeg ik toe aan zijn woorden. Ik bespaar hem mijn verdere beschrijving maar, anders rent hij straks voor mij weg in plaats van andersom. “Ha! Kijk ons eens zitten. Ik zie dit wel wat worden. Batman en Robin. Bonny en Clyde.” Verkondigt hij vrolijk en met een overdreven wijds armgebaar. Dan richt hij zich weer met een meer serieuze uitdrukking tot mij.
“En wat is jouw verhaal, als ik vragen mag?” Die vraag zat er natuurlijk heel erg aan te komen en verbaasd me dan ook niet. Het antwoord daarop is een wat ingewikkeldere kwestie. Ik kan eerlijk zijn, met uitsluiting van een heleboel details.
“Niet veel bijzonders. Ik studeer Nanobiologie, wat een niet veel aangeboden studie is. Daarom zit ik op zo’n vierhonderd kilometer van huis zonder verdere kennissen of vrienden hier op campus. Net als jou ben ik sociaal gehandicapt, maar dan op een heel andere manier. Waar jij voor sommige mensen misschien te nieuwsgierig en overweldigend bent, durf ik juist niet echt uit mezelf mensen aan te spreken.” Leg ik uit. Het komt er op neer dat ik verlegen ben, wat eigenlijk helemaal niet zo is. Ik mijd gewoon iedereen en houdt ze op afstand door de omstandigheden, niet om wie ik ben.
“Aha, dus vandaar je gebrek aan gezelschap. Vreemd hoor, je komt op mij over als een intelligente en interessante gesprekspartner. Jammer dat je mensen niet de mogelijkheid geeft daar achter te komen en je laat belemmeren door je verlegenheid.” Ik haal nonchalant mijn schouders op. “Heel eerlijk toegegeven hoef ik ook niet per se mensen om me heen te hebben.” Geef ik toe om te voorkomen dat hij straks nog een ‘leer Cleo kennen’ meeting gaat organiseren. Ik zie hem er zo voor aan.
Zijn glimlach hapert even als hij me aan kijkt. “Moet ik hier uit op halen dat je het niet kan waarderen wanneer ik je na vandaag nog eens aanspreek?” Vraagt hij twijfelend en met een lichtelijk teleurgestelde ondertoon. Ik schrik een beetje op door de manier waarop mijn woorden bij hem aan zijn gekomen. “O, nee! Zo bedoelde ik het niet.” Werp ik tegen met mijn handen verontschuldigend opgeheven. “Ik denk dat ik er wel mee kan leven als een mede sociaal gehandicapt persoon me zo nu en dan begroet.” Zeg ik naar waarheid. Het levert me een opgeluchte grijns op. “Gelukkig maar want dit bevalt me wel.” Geeft hij toe en zonder dat ik weet waarom doen zijn woorden mijn hart een slagje overslaan.
Vervolgens werpt hij een blik op zijn horloge en kijkt me dan verontschuldigend aan. “Ik heb helaas afgesproken met mijn in aftershave gedrenkte beste maat. Mijn uitbundige en overweldigende ik schreeuwt nu heel hard je mee te vragen, maar mijn iets rationelere kant fluistert me in dat ik niet te hard van stapel moet lopen.” Ik glimlach nog eens naar hem en schudt mijn hoofd. “Luister maar naar je rationele kant.” Raad ik hem aan. Hij springt op en maakt vervolgens een kleine buiging. “Could we see when and where we are to meet again, we would be more tender when we bid our friends goodbye. Ouida.”
Weer schud ik mijn hoofd terwijl ik ondertussen toch echt wordt overvallen door de drang hardop te lachen. “Je moest nog even citeren, is het niet?” Hij knipoogt. “Uiteraard! Hopelijk tot snel Cleo, ik heb me buitengewoon vermaakt." En dan draait hij zich om en begint weg te lopen. Plotseling springt me toch nog een vraag te binnen, terugdenkend aan zijn eerdere uitleg. “Ace!” Roep ik hem na. Hij staat even stil en kijkt over zijn schouder.
“Waarom ik?” Vraag ik, wetend dat hij zal begrijpen waarover ik het heb. Er komt een geheimzinnige grijns rond zijn lippen. “Ik verwacht van mijn studenten dat ze meedenken en zelf tot conclusies komen.” Herhaalt hij zijn eerder gesproken woorden, en dan is hij weg.
Reageer (6)
Gefeliciteerd met je nominatie!!!
7 jaar geledenIk ben zoooo nieuwsgierig naar waar dit verhaal heen gaat!
Ik vind het verhaal tot nu toe erg interessant en ben benieuwd naar waar het heen zal gaan!
7 jaar geledenAl ben ik waarschijnlijk één van de weinigen die Ace juist niet zo geweldig vindt, haha. Heb een beetje een slechte ervaring met iemand irl en Ace doet me net iets te veel aan die persoon denken, helaas.
Ja, ik wil een Ace bestellen. Waar kan ik dat doen?
7 jaar geledenGefeliciteerd met je nominatie, meid! Je hebt het verdiend!
Dit is echt cute
7 jaar geledenIk hou hier zoveel van
7 jaar geleden