• O13


Cleo Mitchells



      Het is half een wanneer mijn ogen eindelijk te troebel worden om nog iets te kunnen onderscheiden op het scherm van mijn laptop. Daarbij zijn mijn hersenen niet meer in staat nog informatie in zich op te nemen. Het blad waarop ik aantekeningen neer heb gekalkt begint vol te raken en stemt me naargeestig. Azazel heeft nog steeds niet weer gesproken.
      Ik maak me klaar voor bed, kruip onder de dekens en doe het licht uit. Het duister van mijn kamer lijkt me ineens een stuk beangstigender en ik ga met mijn gezicht naar de muur liggen om niet de open ruimte in te hoeven kijken. Tweeëntwintig jaar oud of niet, zelfs een vijftig jarige zou bang zijn na alles wat ik vanavond heb gelezen. Of die angst gegrond is weet ik nog steeds niet zeker.
      “Azazel?” “Hmm?” “Geef je eerlijk antwoord op elke vraag die ik je binnen nu en het komende uur ga stellen?” Zijn twijfeling is goed voelbaar maar ook snel weer verdwenen. “De vragen waar ik antwoord op geef, beantwoord ik met de waarheid. Wanneer ik zwijg ga ik er niet op in.” Klinkt het serieus. Dat is meer dan ik had verwacht en dus protesteer ik niet, blij met ieder beetje bevestiging wat ik kan krijgen. Nou ja, blij? Tevreden.
      “Ben je een demon?” Fluister ik zacht en met beknepen stem. Ik heb niet eens de tijd me geestelijk voor te bereiden of het antwoord is er al. “Ja.” De angst die ik had verwacht blijft uit en ik weet zelf waarom. Hij is al zeven maanden bij me, dat hij nu in een ander kadertje geplaatst wordt verandert niets aan het feit dat hij dit al vanaf het begin was. Het maakt de situatie niet anders, het geeft het alleen een naam. Wel is er de strijd in mijn hersenen om dit te bevatten. Ik ben niet gelovig opgevoed en ben zelfs erg slecht op de hoogte van alles wat er mee te maken heeft. Dat komt omdat ik er niet in geloof. Niet in god en dus ook niet in de duivel en zijn dienaren.
      “Waarom heb je bezit van mij genomen?” Vervolg ik met een nog kleiner stemmetje. De snelheid waarmee hij wederom antwoord verbaasd me en bevestigt ergens wel dat hij de waarheid spreekt. Of zouden demonen zo snel en vloeiend kunnen liegen? “Geen vergezochte redenen. Ik botste op je bewustzijn en ontdekte dat je er voor open stond mij te ontvangen. Er zijn maar weinig mensen bij wie dat kan en daarbij sprak je me wel aan.” “Waarom? Jij en ik zijn compleet verschillend.” “Juist daarom. Demon staat niet voor vredelievende metgezel, Cleo. Ik geniet van je strijd met mij. Je constante zoektocht naar een uitweg, de wanhoop wanneer je die niet kan vinden, de woede die je voelt wanneer ik je dwars zit, de onmacht wanneer ik niet weg ga en het verdriet om de weg die je in bent geslagen door mijn aanwezigheid.” Hoewel ik er tegen vecht kan ik het niet langer uitstellen. Mijn ogen worden voor het eerst in weken vochtig en ik probeer het weg te knipperen terwijl het mijn keel dichtknijpt.
      “Kan je worden uitgedreven?” Mijn stem slaat over terwijl hij zich inderdaad wentelt in mijn toenemende hopeloze gevoelens. “Zonder dat jij het met de dood bekoopt? Weinig kans. De een of twee methoden die er zijn ga ik niet met jou bespreken, om duidelijke redenen.” De dood. In mijn aantekeningen heb ik er ook iets over geschreven. Exorcisme is iets dat nauwelijks tot nooit wordt overleeft door de bezeten persoon. Mijn hersenen zijn momenteel in tweestrijd. Moet ik lachen om het belachelijke en onmogelijke van dit verhaal, of huilen om de uitzichtloze situatie.
      “Ben je zelf in staat weg te gaan?” “Uiteraard, dat doe ik toch ook regelmatig. Hoewel jij in de veronderstelling bent dat de zon mij verdrijft moet ik je tot mijn genoegen teleurstellen. Ik kies er voor me niet in zo veel licht te wagen, mocht ik dat willen kan het echter wel. Jij steekt je hand toch ook niet in brandnetels tenzij je telefoon er in is gevallen?” Zijn vergelijking doet mijn emotionele staat niet veel goeds en ik maak me tot een klein bolletje onder de dekens. Misschien had hij de vorige keer gelijk. Misschien ben ik er inderdaad nog niet klaar voor dit allemaal te weten. Maar ga ik dat ooit zijn? Het antwoord daarop is uiteraard nee, wat me brengt bij mijn meest angstige vraag.
      “Wat gaat er van me worden als je langer bij me blijft?” En uitgerekend die vraag wordt beantwoord met een stilte waarvan het kippenvel me op de armen springt.

Reageer (6)

  • Catbox

    Ik word steeds nieuwsgieriger aaaaah.

    7 jaar geleden
  • Infrared

    Oh Am, wat vind ik dit verhaal geweldig!

    7 jaar geleden
  • MrsNeymessi

    Dit begint een beetje creepy te worden...

    7 jaar geleden
  • VampireMouse

    Omg....

    7 jaar geleden
  • scarletwitch

    Nu ben ik wel heel nieuwsgierig :3

    7 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen