O14
Cleo Mitchells
Het is dinsdag en ik heb voor vandaag niets gepland staan. Azazel is al sinds gisterochtend nergens te bekennen en de rust in mijn hoofd bevalt me heel goed. Ik neem een uitgebreide douche, zet de radio aan, maak mijn kamer aan kant en neem dan het besluit mijn koelkastje weer eens aan te vullen. De supermarkt is net buiten de campus en het valt lopend te doen.
Onderweg merk ik dat veel meer mensen blijkbaar genieten van een weinig productieve dag. Het is druk in de tuinen en mensen liggen languit in de zon op zelf meegebrachte kleden. Er klinkt muziek, geklets en gelach over het hele terrein en ik neem mijn tijd. Ergens halverwege de winkel begint mijn opgewektheid echter in te kakken. Het heeft geen rede, ik doe het niet bewust. Tegen de tijd dat ik de supermarkt betreed voelt mijn lichaam nerveus, alsof een teveel aan prikkels me zenuwachtig maakt.
In de winkel is het ook druk. Druk en koud door de koelschappen die op volle toeren loeien in een poging de producten te behouden. Met een mandje aan mijn arm zoek ik mijn weg door de gangpaden en pak af en toe iets uit de schappen. Een kind rent voorbij, stoot hierbij nogal onbenullig een reclame schap half omver en kijkt er niet eens meer naar om terwijl het begint te krijsen en op zoek gaat naar zijn moeder. Ik besluit er niets van te zeggen en zelf de omgevallen flessen cola weer terug te zetten op hun plek. Goed met kinderen ben ik nooit geweest en het gegil van het jongetje doet mijn nekharen overeind komen, terwijl het geluid door de hele winkel lijkt te weerklinken.
Zo snel mogelijk zoek ik mijn lijstje bij elkaar en been dan naar de kassa. De kou heeft mijn lichaam beslopen. Kippenvel siert mijn armen en de haartjes in mijn nek zijn nog niet weer gaan liggen. Ondertussen krijst het kind er lustig op los en tot overmaat van ramp sluit de vrouw met zoontje zich aan achter mij in de rij. Deze vordert traag, de kassière lijkt zich niet druk te maken en begroet iedereen even vrolijk. Hier en daar een gezellig babbeltje over het mooie weer, maar vooral geen kassa bij roepen om de ontstane rij weg te werken.
Ik slik en beweeg even nerveus terwijl het kind nog een tandje bij lijkt te zetten wanneer hem een blikje snoepjes wordt ontzegt. Het geluid gaat bij mij ondertussen door merg en been, zwelt aan, neemt weer af en resoneert door mijn lichaam. Mijn hartslag begint te versnellen, terwijl ik iets sneller adem ga halen om de opbouwende druk achter in mijn hoofd te verminderen. Weer twee stappen vooruit. Piep. Piep. Weer een vrolijke begroeting van de vrouw achter de kassa en een opmerking over het weer. Piep. Piep. Het piepje van de scan wordt met iedere stap die ik dichterbij kom beter hoorbaar. Het koude zweet breekt me uit.
Ik ril, als in een poging het nare gevoel af te schudden. Dat werkt niet en lijkt enkel meer aan te zwellen. Piep. Piep. Nog meer gescande producten. Ik ben aan de beurt en wordt vriendelijk toegelachen door de dame van middelbare leeftijd. Goedemiddag mevrouw. Schitterend weertje niet? Legt ze me voor met een brede glimlach. Ik knik alleen maar bevestigend en kijk vanuit mijn ooghoeken even nerveus naar het blèrende kind. Piep. Piep. Als ik vrij had dan wist ik het wel, dan lag ik lekker aan het strand. Maar ja, werkpaarden en sierpaarden hè. Weer een knikje. Het kind bereikt in mijn opzicht zo ongeveer het randje om de geluidsbarrière te doorbreken en plotseling barst er iets in mijn hoofd. De vrouw achter de kassa opent net haar mond om weer iets te zeggen als een withete woede door mijn aderen schiet en al het andere verzwelgt. Er lijkt een waas voor mijn ogen te komen die alle kleur uit de wereld trekt en mijn omgeving hult in zwart, wit en grijs.
Met een ruk draai ik me naar het kind. KOP DICHT, JIJ WAARDELOOS SCHEPSEL! Mijn stem, vele malen dieper dan ik van mezelf gewend ben galmt zwaar door de winkel en op slag wordt het stil om me heen.
Reageer (10)
Ohnee. Arme Cleo.
7 jaar geledenO_O
7 jaar geledenIk zie dat kind al helemaal geshockeerd naar haar kijken
7 jaar geledenNu maar afwachten wat de moeder er van zegt
Goed geschreven (: je voelt echt zo de opbouw tot het hoogtepunt van de irritatie.
7 jaar geledenIrritation to the next level
7 jaar geleden