Hoofdstuk 1O (Jack)

Het zag er naar uit dat ik en William dezelfde richting uit moesten voor onze hutten. Het was zelfs nog beter. We lagen op dezelfde kamer! "We zijn dus hutgenoten", concludeerde ik. "Dat is ook handig", zei Jack. "Nu moeten we niet elke keer op zoek gaan naar elkaar." "Zo," zei ik. "Wat zullen we doen om het hart van het meisje te veroveren?" "We moeten een stuk schrijven dat zo mooi en romantisch klinkt, dat ze in mijn armen wilt vallen en me meteen wilt zoenen.", zei William. "Ik zal meehopen dat ze dat doet", zei ik. "Heb je papier bij je, dan gaan we er iets van proberen te maken. Ik weet wel niet of het gaat afraken voor het diner. Zo veel tijd hebben we nu ook niet." "Ik zit vol inspiratie als ik aan haar denk", zei William. "We zullen zien of jij je hoofd er nog bij kan houden.", zei ik.

Een uur of twee hadden we het perfecte muziekstuk geschreven. Ik kon concluderen dat William wel wat ervaring had met muziek schrijven. Ik stond er echt versteld van. "Dit wordt het", zei William enthousiast. "Weet je al wat je gaat aantrekken?", vroeg ik."Ik wil gewoon mezelf zijn en dit aanhouden", zei William. "Ik heb niet veel anders bij. Ik ben met weinig vertrokken op deze reis", gaf hij nog toe. "Als jij je daarbij goed voelt, houd ik je niet tegen", zei ik. Ik had zelf ook niet veel, dus kon hem niet helpen. Het ziet er zo goed, maar wat me wel opviel is zijn warrige haar. "Zou je misschien niets doen aan je haar?", vroeg ik. "Ik heb wel een kam bij me." Ik zag hem twijfelen. "Zo is mijn haar altijd. Ik wil het liever zo houden", zei William. Als hij het zo wilt, dan vind ik het geen probleem. Ik wil me niet te veel met zijn leven bemoeien. Ik ben zijn vader niet. "Oké", zei ik maar. "Neem je viool mee naar de eetruimte. Dan moeten wij niet meer terugkeren naar de hutten om onze spullen te halen. Trouwens wil je dat ik meespeel? Of wil je het op jezelf doen?" "Je mag meespelen. Ik durf wel eens stukken te vergeten door de zenuwen. Dan zal ik niet afgaan op het dek voor al die mensen", zei William. Een echte romantieker, maar met een verlegen kantje dus. "Is geen probleem voor mij", zei ik. "Als het zo beter is voor jou wil ik je graag helpen." "Maar om even te ontstressen, gaan we naar de rookruimte voor een sigaretje?", stelde William voor; "Oké", zei ik en we verlieten onze hut.

Niet veel later was het ook tijd voor het eten. William kreeg geen hap door zijn keel van de zenuwen. "Je moet wel proberen te eten. Wie weet val je flauw terwijl je muziek speelt en dat komt niet goed over bij meisjes", zei ik. "Wie weet geeft me dan wel mond-op-mond beademing", zei hij met een knipoog. "Wie weet ook niet en is het een oude dame van rond de 80 jaar.", zei ik. "Eikes! Ik wil daar niet eens aan denken", zei William en begon meteen een boterham te eten. "Zo mag ik het zien", zei ik. Toen kwam ik tot de conclusie van iets. " William we zijn onze instrumenten vergeten in de rookkamer!". "O nee!", zei William. "Ik ga er vlug om", zei ik en spurtte de eetruimte uit. Ik mag blij zijn als ze er nog staan. Wie weet heeft een andere derdeklasser ze meegenomen. Hopelijk niet.

En ik had geluk, ze stonden er nog. Ik gaf een diepe zucht van opluchting. Ik nam ze mee en liep terug naar de eetruimte. Wanneer ik aankwam, zag ik dat William klaar was met eten. Hij had toch een boterham gegeten zag ik. "Klaar voor de grote show?", vroeg ik. "Jazeker", zei William. We baanden ons een weg naar de dekken. Dat is nog steeds een doolhof voor ons. We bereikten gelukkig op tijd het deck. Ze waren er nog niet. "Zullen we misschien tussen het wachten door een beetje muziek spelen?", stelde ik voor. En niet veel later galmde het deck van bekende muziekstukken. Een halfuurtje zag ik ze eindelijk aankomen. "William nu is het moment! Grijp je kans!", zei ik.

Een stotterende stem begon te spreken "B-b-beste mensen. I-i-ik h-h-heb d-d-d-it lied speciaal v-v-voor een meisje h-h-ier aanwezig", zei William. En toen begonnen we te spelen. Het ging vlotter dan gedacht. Ik dacht dat hij te verlegen zou zijn om het stuk perfect te spelen, maar dat was dus niet. Iedereen klapte met ons mee, behalve die drie, waaronder het meisje waarvoor William viel. De meisjes vluchtten naar binnen. De jongen bleef staan. Zijn gezicht stond op onweer. Ik zag dat William de meisjes achterna wou rennen, maar ik hield hem tegen. "Niet zo lang we klaar zijn met spelen", fluisterde ik hem toe. Het hoefde niet eens meer, na het spelen kwam de jongen van het trio op ons af. "Ik dacht dat wij hier mochten spelen van Wallace! Of heeft hij dat nu ook veranderd?", vroeg hij woedend. "Wie is Wallace?", vroeg ik. "Zeg nou niet dat jullie je eigen baas niet kennen!", zei hij. "Maar wij werken hier niet", zei William. "Wij zijn maar derdeklassers die van muziek houden. Ik deed dit speciaal voor een van de meiden die bij jou was.", gaf hij ook nog eens toe. "We wouden ze niet verdrietig maken", zei ik. "William hier heeft een oogje op een van de twee." "Ik zal eens gaan praten met de meiden.", zei de jongen. "Mijn naam is Arthur." "Ik ben William en dit is Jack", stelde William zich voor. "Zou je iets voor mij willen doen? Zou je dit aan het roodharige meisje willen geven", vroeg William en gaf hem een briefje. "Ik wil dat wel doen", zei Arthur. "Ik zal praten met de meiden en wil hier over een paar uurtjes weer afspreken, er moet zo te zien wat gepraat worden." "Oké is goed voor mij. Over een uur of twee?" "Ja", zei Arthur. "Ik zie jullie straks." En hij liep naar binnen. "Ik hoop dat dat goed komt", zei William fluisterend. "Ik hoop het ook", zei ik...