Opdracht #2 van Kirara's schrijfwedstrijd

Vraag nooit maar dan ook nooit aan mij 'Mirthe zou je je heel even willen concentreren op de les' doe dat echt nooit het werkt namelijk toch niet!
Want als je mij een beetje kent zul je weten dat ik me dan alleen nog maar minder goed kan concentreren. Hoe dat komt? Ik zou het niet weten. Sommige mensen zeggen dat ik ADHD heb, maar dat is niet zo.
Omdat ik me zo slecht kan concentreren haal ik op school nou niet de beste cijfers van de klas. Volgens mij haal ik zelfs de slechtste cijfers van de klas
Het enige wat ik echt kan naast alles wat belangrijk is vergeten is tekenen.
Gewoon ouderwets met een potloot op papier tekenen.
Ja, zoals je overgroot ouders deden, ik ken de grapjes nou wel.
Ik word vaak ook uitgelachen omdat ik stenen verzamel. Dat doe ik al van kleins af aan, mijn oom doet het ook en hij heeft écht heel veel stenen. Ooit wilde ik evenveel stenen hebben als hij.
En wat denk je, inderdaad mijn wens is uitgekomen ik heb er nu zelfs meer dan hij.
Het is alleen op een beetje andere manier gegaan dan ik hoopte.
Mijn oom is namelijk overleden. En is zijn testament stond dat ik ál zijn stenen mag hebben.
Zo gek als mijn oom is had hij alle namen van de soort steen er in gezet en mijn lievelingssteen een diep paarse steen had hij zo gezet dat het een hele pagina in beslag nam. De persoon die zijn testament moest voorlezen raakte steeds geïrriteerder.
Maar het gaat niet over zijn testament of over zijn begrafenis, nee het gaat over zijn stenen.
Nou eigenlijk de paarse steen.

Toen ik de steen voor het eerst vast hield had mijn oom vertelt dat het een hele oude steen was die veel dingen had meegemaakt en dat allemaal in zich op had geslagen. Destijds had ik hem gelooft maar toen ik 10 tien was geloofde ik hem niet meer. Nu weet ik wel beter.

3 dagen nadat ik hem had gekregen lag ik nog even in mijn bed naar de steen te kijken en draaide hem rond. Opeens begon hij nog meer te vonkelen dan hij al deed en werd hij een beetje warm.
Er flitste beelden door mijn hoofd: van prachtige landschappen en oceanen tot kale vlaktes en woestijnen. Toen de steen weer afgekoeld was had ik meteen de drang om weer te gaan tekenen dat had ik daarvoor echt al heel erg lang niet meer gedaan omdat ik nooit inspiratie had. Rond 1 uur 's nachts was ik maar gaan slapen.
Ook al was ik nog niet helemaal tevreden met mijn tekeningen.

Toen ik het de volgende morgen aan mijn moeder vertelde wat er was gebeurt geloofde ze er niks van dan kon ik zien aan haar gezicht.
Maar zo lief als mijn moeder dan is zei ze 'Als je vanmiddag dan na school naar de bibliotheek gaat en de steen op gaat zoeken'.
Dus ik 's middag dus naar de bibliotheek.
Ik heb echt uren lopen zoeken naar een beschrijving van de steen maar ik kon niks vinden. Behalve in een oud stoffig boe stond een fabeltje over een eeuwenoude steen die herinneringen van de eigenaar opslaat en dat de volgende eigenaar die dan kan zien.
Helaas ging het over een steen die wit was en niet paars. Dus daar hield mijn zoektocht op en ik had het bijna opgegeven toen mijn oma met een verhaal aan kwam zetten.
Blijkbaar had mijn moeder vertelt dat ik op zoek was naar informatie over de steen en mijn oma herinnerde zich nog dat de man van wie ze de steen had gekocht een verhaal had vertelt. Eerst snapte ik er helemaal niks van want de steen was toch van mijn oom geweest en niet van mijn oma. Gelukkig is mijn oma een geduldige vrouw en legde ze het mij uit voordat ze het verhaal vertelde. 'Ik heb die steen ooit gekocht in Israël voor je oom.
Hij was net begonnen met stenen verzamelen dus ik dacht dat je oom hem wel mooi zou vinden'. Mijn oma vertelde dat glimlachend toen ik 12 jaar oud was vond ik altijd dat oma heel mooi kon glimlachen nu nog steeds eigenlijk.
Maar het verhaal ging als volgt: Ooit honderden jaren geleden was er een man die de woestijn aan het doorkruisen was. Zijn beste vriend aan wie hij alles vertelde was een steen een doorzichtige steen om precies te zijn. Helaas kwam de man om van de dorst. Niet lang daarna vonden andere reizigers de man. Alles zat onder het zand behalve zijn steen dit lag prachtig te schitteren in zijn hand. De reizigers dachten eerst aan een diamant en namen de steen mee.
Maar toen ze 's avonds bij het kampvuur de steen aan het bekijken waren begon hij te gloeien en zagen ze beelden. Ze wisten dat het een speciale steen was en hielden hem. Overal waar ze kwamen vertelden ze over de steen.
Helaas zijn mensen altijd al hebzuchtig geweest en een groepje rovers stolen de steen. Steeds opnieuw werd de steen gestolen en hij werd steeds beruchter.
Wat mensen niet merkte is dat de steen steeds donkerder werd naarmate het meer eigenaren had gehad. Steeds meer mensen wouden de steen hebben maar opeens was de steen verdwenen niemand wist meer waar hij was en de steen werd een legende.
Iemand kwam op het idee om op te schrijven hoe de steen eruit zag en schreef het op. Destijds was de steen wit. Dat was dus de legende over de steen. Omdat hij in een creative familie terecht was gekomen die hem steeds doorgaf is de steen paars geworden.

Helaas komen aan alle goede dingen een eind en hield de familie op met bestaan.
Toen is de steen steen naar een handelaar gegaan. Mijn oma heeft hem gekocht en aan mijn oom gegeven. Nu heb ik hem en ben van plan om hem weer aan iemand van mijn latere familie te geven dan word het weer een traditie. Maar zolang ik hem heb zal ik de prachtige herinneringen blijven eren door ze te tekenen.

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen