Fault 27.

9 augustus 2015 || Liv Campbell

Het vliegtuig begon te rijden en ik sloot even mijn ogen terwijl er een glimlach op mijn gezicht verscheen. Vliegen was fantastisch. Het idee dat je je in de lucht bevond, was zo bizar, dat het leuk werd. Langzaam voelde ik hoe de wielen zich van de grond bevonden en hoe het vliegtuig steeds harder begon op te trekken. 'fantastisch toch', zei ik en ik glimlachte naar Louis. 'het wordt nog veel fantastischer', zei hij zacht. En terwijl er rare kriebels in mijn buik waren door het opstijgen van het vliegtuig, vroeg ik me af wat ik moest verwachten van die zin. Het voorspelde zo veel goeds, dat ik niet durfde te geloven dat hij dat gezegd had.
Ik hoopte dat hij gelijk had en ik hoopte dat dit de meest overweldigende reis ging worden die ik ooit had meegemaakt. Deze tour zou mijn leven moeten veranderen. Toch probeerde ik mijn verwachtingen niet al te hoog te leggen, aangezien ik een teleurstelling wel kon missen. Maar daar moest ik nu niet aan denken. Zo was ik nooit geweest. Niet te veel piekeren, dat was nergens goed voor. Ik moest gewoon genieten. 'weet je Louis ik ben echt heel blij dat je me meegevraagd hebt', zei ik terwijl ik opgelucht zuchtte en ik meende het uit de grond van mijn hart want hij liet zien dat ik ergens in zijn hart nog een plekje had. En het idee dat ik voor een stukje altijd in Louis' hart ben blijven wonen, dat maakte me immens gelukkig want ook ik was Louis nooit vergeten. Want elke keer moest ik aan hem denken bij het zien van verse watermeloenen of het ruiken van kaneel. Het waren allemaal kleine deeltjes Louis die nooit uit me weg geweest waren en nu zouden die alleen maar talrijker worden.
'ik was vooral heel blij dat je mee wilde gaan', zei Louis met een lach. 'ik ook', zei ik zacht. Vaak was ik nogal koppig en op zo'n momenten zou ik serieus kunnen gezegd kunnen hebben tegen zo een prachtaanbod als dat van Louis gewoon om niet toe te moeten geven aan wat een ander wilde. Gelukkig had ik niet zo een moment toen Louis me die vraag stelde.
'je vrienden zijn trouwens echt vriendelijk' Niall was heel enthousiast en behandelde me meteen alsof hij me al drie jaar kende of langer. Maar ook Harry en Liam leken me twee zeer aardige personen. Nu alleen nog hopen dat ze mij ook aardig zouden vinden, anders zou dat een beetje een probleem kunnen vormen op de tourbus. Daar was ik ook enorm nieuwsgierig naar. Zo een bus was natuurlijk niet gigantisch maar langs de andere kant had je wel een hele bus voor 4 en nu 5 personen, dus er moest wel iets van ruimte zijn. 'vrienden horen vriendelijk te zijn', antwoordde hij. Dat zegt het woord immers zelf al: vrienden, vriendelijk. Snap je?, zei hij en eigenlijk was het niet echt grappig wat hij vertelde maar toch lachte ik omdat het Louis' humor was en ik deze flauwe woordspelingen van hem altijd wel leuk gevonden had.
Na een uurtje stond het vliegtuig weer op de grond en ik kon mijn enthousiasme niet onderdrukken. 'we zijn in Parijs', zei ik met een grote glimlach op mijn gezicht terwijl mijn ogen overal om zich heen dingen leken te zien die interessant waren. We wandelden langs een uitgang aan de achterkant van het gebouw, legden onze koffers in de tourbus en er werd even overlegd wat het plan was voor vandaag. Alle uren die verteld waren en de plaatsen waar we op die momenten moesten zijn, waren me niet helemaal bijgebleven.
De enige woorden die ik had onthouden waren 'nu eerst anderhalf uurtje vrij'.
Louis had zijn koffer nog maar net weggezet of ik had zijn hand al vastgenomen en trok hem mee Parijs in. 'blijkbaar hebben ze hier overheerlijke thee', glimlachte ik terwijl ik hem door de Parijs straatjes loodste en mijn weg zocht naar een gezellige kruidenier.