Hoofdstuk 10

Fris gedoucht en nog half in slaap leun ik met mijn ellebogen op tafel. Ik eet rustig, terwijl ik met een half oor luister naar Mary’s preek.
‘Jullie moeten zoveel mogelijk dingen proberen. Zorg dat je tijdens de gevechtstraining niet de overlevingsonderdelen vergeet, die kunnen van cruciaal belang zijn. En let ook op de andere tributen. Probeer bontgenoten te maken en maak geen vijanden,’ dreunt ze op. ‘Ook moeten jullie je - Daniel, luister je wel?’
Een mes boort zich vlak naast mijn beker drinken in de tafel. Verschrikt kijk ik op. ‘Eh… ja! Natuurlijk! Niet doodgaan,’ zeg ik.
Dat levert me een boze blik van Mary op.
Jade lacht zacht. ‘Het komt heus wel goed,’ glimlacht ze.
‘Totdat jullie doodgaan in de arena,’ bromt Mary kortaf. Er valt een pijnlijke stilte.
Valoria slikt en staat dan op. ‘Nou, het is tijd om naar de training te gaan!’ lacht ze nerveus. Ze klapt enthousiast in haar handen.
Jade staat op en loopt naar de lift, ik volg haar voorbeeld nadat ik mijn beker leeg gedronken heb. Mary trekt het mes uit de tafel en hangt hem aan haar riem. Met z’n allen gaan we omlaag, tot een verdieping onder de begane grond.
‘Succes met trainen,’ giechelt Valoria zodra we beneden zijn. Ze duwt ons meteen uit de lift. Mary kijkt ons nog dreigend aan, voordat de deuren weer dichtgaan.
‘Kunnen we dat mes niet van haar afpakken?’ mompel ik.
‘Als je nu al dood wilt zal ik het zeker proberen,’ lacht Jade. We lopen de zaal in. Die staat vol met geavanceerde apparatuur en wapens. Er zijn al een aantal tributen. Jade en ik gaan bij de groep staan. Als ook de laatste tributen binnen gekomen zijn stapt er een kleine vrouw naar voren.Ondanks haar kleine postuur is ze vrij angstaanjagend. Het lijkt bijna alsof ze je kan vermoorden door je enkel aan te kijken. Onbewust wend ik mijn blik af.
‘Welkom bij de training,’ begint ze luid. ‘Hier zullen jullie het merendeel van de komende drie dagen doorbrengen. Jullie kansen in de arena hangen voor een deel af van hoe actief je gebruik maakt van de faciliteiten hier. Bij elk onderdeel kunnen jullie uitleg voor beginners en een onderdeel voor gevorderden vinden. Ik zal jullie niet verder ophouden.’ Na ieder nog een dodelijke blik toegeworpen te hebben beent ze met grote stappen weg.
‘Nou, wat een gezellig type,’ mompelt Jade zacht.
Ik hum instemmend en kijk om me heen. ‘Ik ga eens rondkijken, tot later.’ Ik loop weg en struin een beetje rond tussen alle onderdelen. Alle tributen gaan ergens heen en een paar blijven staan praten. Er klinkt ineens rumoer achter me. Met een ruk draai ik me om en ik zie hoe de vrouwelijke tribuut van 4, May, Alex van 5 een trap geeft. Uit zijn neus loopt een straaltje bloed en hij valt op de grond. Ze schopt hem nogmaals. Ik ren instinctief terug om de jongen te helpen, als Jade me tegenhoudt. ‘Niet doen,’ sist ze. ‘Kijk dan!’
May slaat met gemak twee personen neer en wendt zich weer tot de trillende jongen.
‘Ze verwondt je alleen maar als jij je er nu mee gaat bemoeien, Day. Ze is niet voor rede vatbaar. Laat het gaan, niemand verwacht dat jij nu gaat helpen.’
Ik zucht, wetend dat ze gelijk heeft. ‘Je hebt gelijk…denk ik,’ mompel ik. Ik kijk bezorgd naar de jongen, hij ziet er niet goed uit.
‘Weet ik,’ lacht Jade. Ze laat me los en duwt me weg bij het gevecht. ‘Ga nou maar trainen!’
Ik kijk nog even over mijn schouder en zie hoe May Alex overeind helpt. Als hij eindelijk staat en ik denk dat het weer goed is, slaat ze hem hard. Hij valt weer en blijft bewusteloos liggen.
‘Niet jouw zaken, Daniel,’ zegt Jade zacht. Onbewust heb ik al een stap richting de jongen gezet om hem te gaan helpen. Dan loopt ze weg naar het boogschieten.
Ik kijk nog even naar de bewusteloze jongen en zie dat er al veel mensen om hem heen staan. Ik loop door en mijn gedachten dwalen af naar huis. Wat zouden ze nu aan het doen zijn? Ik wilde dat ik ze kon zien en spreken, ik mis ze. Ik word uit mijn gedachten getrokken door het blad van een zwaard dat op me afvliegt. Snel spring ik aan de kant en het zwaard mist me op een haartje na. Boos kijk ik naar de eigenaar van het zwaard. Christian kijkt me schaapachtig zijn. Het zwaard hangt met de punt omlaag en zijn hoofd kleurt rood. Mijn uitdrukking verzacht en ik lach naar hem. ‘Poging tot moord op de vroege ochtend, goed bezig,’ grijns ik.
‘Sorry Danny,’ zegt hij met een rood hoofd. Hij klinkt opgelucht. ‘Ik ben het gewicht niet gewend… onze zwaarden thuis zijn… lichter.’
Ik loop naar het rek met wapens en pak ook een zwaard. Verbaasd kijk ik Chris aan. Vergeleken de bijlen die we gebruiken bij het houthakken wegen deze zwaarden helemaal niets! ‘Zo zwaar zijn die dingen toch niet?’ grijns ik verbaasd.
‘Jawel, het is veel zwaarder dan ba…’ hij corrigeert zichzelf voordat hij het woord afmaakt. ‘De zwaarden uit 11.’
‘Hebben jullie dan zwaarden in 11?’ vraag ik verrast, ‘wij hebben geen zwaarden.’
‘Ja… ongeveer,’ mompelt Chris. ‘Wat hebben jullie dan?’
‘Bijlen,’ antwoord ik lachend. ‘Bijlen en messen… en stenen,’ voeg ik er na even stil te zijn geweest lachend aan toe.
‘Stenen…’ mijmert Chris, hij grinnikt. ‘Heel nuttig.’
‘Erg praktisch,’ zeg ik met een glimlach. Ik zie weer voor me hoe de bol uit elkaar spatte.
‘Zeg dat wel,’ grijnst Chris.
Ik zwaai een beetje onhandig met het zwaard dat ik gepakt heb en kijk naar Chris’ kleding. ‘Toch maar geen roze bloemen vandaag?’ vraag ik met een grijns.
‘Nee, liever niet,’ huivert Chris. ‘Dit is beter. En jij, geen seksueel getinte plant dit keer?’
Ik grijns. ‘Nee, ik wil niemand afleiden,’ zeg ik sarcastisch.
‘Mijn stylist had wel glitters klaargelegd.’ Chris grimast. ‘Waar gaat het heen met deze wereld?’
‘Je ontkomt niet aan de glitters,’ lach ik. Ik schud wat glitters uit mijn haren. Hoe vaak ik ook douche, ze willen er niet uit. ‘Iedere keer als je denkt dat het weg is, zit er weer meer. Het is een plaag.’
Chris veegt wat glitters uit zijn haar. ‘Zeg dat wel…’ mompelt hij, terwijl hij de glitters aan zijn broek afveegt. ‘Dus… wat zeg je ervan? Samen trainen?’
‘Ik vind het prima,’ lach ik. Trainen is beter dan een beetje doelloos rondstruinen, zelfs al is het met een zwaard. ‘Maar ik heb nog nooit een zwaard in handen gehad, hoor!’ waarschuw ik hem.
Chris kijkt even bedenkelijk naar het zwaard in zijn handen. ‘Wacht even. Ben zo terug,’ zegt hij ineens. Met een hoofd alsof hij de meest geniale ingeving ooit heeft rent hij weg, mij verbaasd achterlatend.
Een paar minuten later komt hij alweer terug met een… bezem. Nu is hij er in ieder geval klaar voor om het gevecht tegen het stof aan te gaan. Hij trekt het onderste stuk van de steel en grijnst tevreden. ‘Ze hebben er hier vast toch genoeg,’ zegt hij opgewekt.
‘Eh... ja, maar... waarom sloop je een bezem?’ mompel ik verward.
Chris zwaait met de bezem alsof het een zwaard is en port met één van de uiteindes tegen mijn borst. Precies op de plaats waar mijn hart zit. ‘Laat nou maar gewoon zien wat je met dat zwaard kan.’