Hoofdstuk 11

Dat is dus vrij weinig. Chris lijkt er nog wel vertrouwen in te hebben. We trekken beide de verplichte, beschermende uitrusting aan en gaan klaar staan. Chris kijkt me vol verwachting aan. Dit wordt waarschijnlijk een teleurstelling voor hem… hij kijkt me uitdagend aan en ik val aan. Of in ieder geval, een poging tot. Ik zwaai onhandig met dat zwaard naar Chris’ hoofd, maar hij ontwijkt elke slag met gemak. Een grote grijns staat op zijn gezicht.
‘Danny! Niet zo hakken met dat ding! Het is geen bijl!’
Ik hak het zwaard onhandig zijn kant op. ‘Nee, dat is duidelijk! Dit ding is veel onhandiger!’ mopper ik gefrustreerd.
Chris ontwijkt mijn zwaard en geeft me een por in mijn zij met zijn stok. ‘Kom op, stel je niet aan!’
Ik zucht gefrustreerd en concentreer me weer op het zwaard. Ik haal uit en probeert de grijns van Chris’ gezicht af te slaan. Het lukt niet bijster goed… ‘Zwaarden zijn niet praktisch,’ mopper ik.
Chris ontwijkt de slag achteloos, bijna verveeld, en port me nogmaals. Het is echt irritant. ‘Als je niet dood wil, kun je maar beter een snelle leerling zijn!’
‘Hou toch eens op met dat gepor!’ zeg ik verwijtend. ‘Je kan toch doen alsof het je moeite kost?’ klaag ik. Ik haal uit in de richting van de stok.
Chris laat zich op de grond vallen, rolt weg en springt weer overeind. ‘Als dat is wat je wil…’
Ik weet al meteen dat dit zeker niet is wat ik wil, maar het is al te laat.
‘Oh nee, dit is zooo moeilijk…’ zegt hij overdreven dramatisch.
Een gefrustreerde grom verlaat mijn lippen en ik hak met het zwaard richting zijn stok. Deze keer raak ik hem eindelijk wel. De punt van de stok wordt eraf gehakt en valt met een zachte bons op de grond. ‘Jij bent verschrikkelijk,’ verzucht ik tegen Chris, maar ik kan er niets aan doen dat er een glimlach om mijn lippen speelt.
Chris maakt een overdreven buiging. ‘Dank je, wat een prachtig compliment.’
Op het moment dat Chris buigt laat hij zijn dekking vallen. Ik grijns en geef hem met de punt van mijn zwaard in por in zijn zij.
Chris reageert onmiddellijk door enigszins hard tegen mijn been aan te slaan.
Ik krimp met een pijnlijke uitdrukking op mijn gezicht ineen. Mijn been is nog altijd een zwakke plek sinds ik er een klap met een bijl op heb gehad, maar dat mag ik niet laten merken. Het is nou niet bepaald handig als je medetributen weten wat je zwakke plek is. Ik zwaai mijn zwaard weer naar Chris en hoop dat hij niet heeft gezien wat er zonet gebeurde.
‘Kom op Day! Je moet beter kunnen!’ roept Chris alsof er niets aan de hand is.
‘Niet met een zwaard! Dit is hopeloos!' mopper ik. Ik laat het zwaard hangen, waardoor het met de punt de grond raakt.
‘Waar is je optimisme gebleven? Ligt dat nog in je appartement? Moeten we het even gaan halen?’ vraagt Chris serieus.
'Ik ben bang dat je dat eruit geprikt hebt.’ Ondanks alles grijns ik toch. 'En sinds wanneer ben jij zo vrolijk?'
‘Hm... geen idee. Misschien is het besmettelijk, Danny.’
'Levensgevaarlijk,’ zeg ik beslist, ‘ze hebben er hier vast wel een middeltje tegen. Moet ik het voor je halen?' zonder op antwoord te wachten loop ik al richting het rek om dat onhandige zwaard weg te leggen.
Chris trekt me direct terug. ‘Als je wil overleven, moet je eerst beter worden! Dat gaat nu even voor. Ik wacht wel.’
Ík kreun wanhopig. 'Maar... maar...'
‘Niets te maar-en!’ grijnst Chris. Hij gaat weer in gevechtshouding staan en heft zijn bezemsteel.
‘Christian, schat, hoe denk je in de Arena met een bézemsteel iets van schade aan te kunnen richten?’ klinkt ineens een stem. Ik draai me richting de stem. Daar staat Aderyn, ze kijkt Chris met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Dit is maar tijdelijk. In de arena hak ik je in stukjes. Voor nu… wilde ik het rustig aan doen.’
‘In stukjes? Nou ja zeg. Daniel, zeg er eens wat van,’ zegt Adey met gespeelde verbazing.
‘Ho, wacht,’ lach ik vlug. ‘Ik wil niets met jullie onzinnige discussie te maken hebben. Wacht daar maar mee tot in de arena, oké?’ als ik ergens geen zin in heb, is het wel een partij te moeten kiezen tussen Christian en Aderyn.
‘We zijn nog maar bij de begroeting, er is nog niets onzinnigs aan hoor. Dat onzinnige komt er echter vast nog wel van, aangezien Christian nog niet klaar is voor een écht zwaard.’
‘Wacht, is dit de begroeting? Oh, in dat geval, hallo Adey. Kwam je even kijken naar je toekomstige ondergang?’
Adey loopt naar Chris toe en slaat hem in zijn gezicht. 'Aderyn, begrepen?’ snauwt ze hem toe.
Chris wrijft over zijn wang en kijkt haar verwijtend aan. ‘Hoe je heet kan me niet schelen. De begrafenisondernemer, die moet het weten.’
Ik schud zacht lachend mijn hoofd. Die twee samen komt echt nooit goed. ‘Hé, Adey,’ zeg ik, voordat ze Chris nog vermoordt. ‘Leuk dat je er bent, maar laat Chris nog eventjes heel.’ Ik lach. Pas als ik Chris’ verbaasde blik zie, realiseer ik me dat ik haar ‘’Adey’’ heb genoemd, en dat ze me niet heeft geslagen.
‘Ah, toe?’ ze lacht ook. ‘Een ander idee, Chris, lieverd, wil je het eens met de grote zwaarden proberen?’
Chris lacht. ‘Als jij dat aandurft. Ik wil je niet nu al doodsbang maken.’
‘Met een miezerig ja - Uitdaging aangenomen,’ zegt Adey met een sinistere grijns op haar gezicht.
Chris gooit de bezemsteel aan de kant en pakt het lichtste zwaard dat er te vinden is. ‘Kom maar op.’
Aderyn ziet het vragend aan. ‘Wat een interessante keuze.’ Ze pakt het zwaard dat ze eerder vast had opnieuw vast.
Ik zucht vermoeid om de twee kemphanen. Het was te verwachten dat dit zou gaan gebeuren. Ze mogen elkaar nog niet vermoorden, dus wat kan er mis gaan?
‘Wat? Je bent toch niet bang?’ zegt Chris uitdagend.
‘Eerst een bezemsteel, dan een tandenstoker. Kan je niet met échte slagzwaarden omgaan of zo?’
‘Natuurlijk wel. Ik wil je gewoon sparen.’ Hij lacht, ‘voor nu dan.’
Aderyn trekt haar wenkbrauwen op en gebaart Chris te beginnen. ‘Slappelingen eerst.’
Zonder de rest van hun gevecht af te wachten gooi in mijn zwaard in het rek en loop ik weg. Zolang ze elkaar niet mogen vermoorden, mogen ze vechten zoveel ze willen.