Hoofdstuk 12

Ik loop naar het onderdeel vuur maken toe, waar ook een ander meisje zit. Nieuwsgierig kijk ik haar aan, terwijl ik naast haar ga zitten. ‘Hallo, ik ben Day, District 7,’ glimlach ik. Ze kijkt me geschrokken aan. Haar ogen lijken groot in haar magere gezicht. Ze zegt niets.Volgens mij herken ik haar als Dahlia, de tribuut uit 12 die zichzelf vrijwillig aanbood.
Ik pak een stel vuurstenen en ga rustig bezig met vuur maken. Dat blijkt trouwens lastiger te zijn dan in had gedacht. Mijn gezicht betrekt even als ik met een steen langs mijn vingers schaaf. ‘Jij bent Dahlia, toch?’ vraag ik voor de zekerheid.
Het meisje zegt nog steeds niets, maar knikt kleintjes.
Ik word er een beetje onzeker van dat ze niets terug zegt, maar ze lijkt mijn aanwezigheid niet irritant te vinden, dus ik praat gewoon verder.
‘Het Capitool is echt raar, vind je niet? Ze hebben in ieder geval wel een bijzondere smaak. Ik heb nog nooit zoveel glitters op één plek gezien!’
Als ik een kleine glimlach om de lippen van het meisje zie, lach ik opgelucht. Ze is erg lastig te peilen, maar dat maakt me alleen maar nieuwsgierig naar haar.
Ik praat nog een tijdje door, totdat ik ineens een ijzingwekkende gil hoor. Het komt bij het mes werpen vandaan en het geluid gaat door merg en been.
Zonder erover na te denken spring ik overeind en ren ik in de richting van het gegil. Voordat ik er ben houdt het al op, maar ik ren door. Ik weet niet wie het is, maar misschien kan ik helpen.
Dan zie ik het. Op de grond zit een meisje, hyperventilerend en met een gestoorde blik in haar ogen. Het is Luna, de winnares van vorig jaar en tevens de zus en mentor van Chris. Chris staat er een beetje benauwd bij en lijkt niet te weten wat hij moet doen.
Zonder na te denken ren ik naar het meisje toe en kniel ik naast haar neer en dwing haar me aan te kijken. Haar ogen richten zich nietsziend op mij. De paniek en doodsangst zijn zo duidelijk in haar ogen te zien, dat ik het bijna zelf voel. Ik pak haar gezicht in mijn handen en begin tegen haar te praten. Ik heb zelf niet eens door wat ik precies zeg, ik praat gewoon wat onzin, waar het meisje naar luistert. Langzaam kalmeert ze een heel klein beetje, maar veel zin lijkt het niet te hebben. Ik draai me richting Chris en open mijn mond al om iets te zeggen als ze plotseling mijn hand vastgrijpt.
‘D-Daniel?’ zegt ze zacht. Haar stem klinkt iel en gebroken. Dan beginnen haar tranen te stromen.
Meteen draai ik me weer richting het meisje. ‘Rustig maar, het is goed. Ik ben er,’ zeg ik geruststellend. Ik sla beschermend mijn armen om haar heen. Angstig klampt Luna zich aan me vast. Ik wieg haar rustig heen en weer en fluister geruststellend tegen haar.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik Livia ooit op dezelfde manier getroost heb, hoewel die toch wat minder in doodsangst was. Het voel raar om nu een ander meisje - dat ik nota bene niet eens echt ken - op dezelfde manier te troosten, maar het voelt wel goed. En als ik voel hoe stevig Luna zich tegen me aan klampt, kan ik haar ook niet zomaar loslaten.
‘D-Daniel? Ik... Ik... Josiah... Hij…’ snikt ze.
Josiah was de tribuut die samen met Luna als laatste over was vorig jaar. Ik weet nog dat we aan het kijken waren, dat we hem zagen springen. Athan vond het laf dat hij zelfmoord pleegde, maar ik heb respect voor die jongen. Hij heeft een keuze gemaakt en heeft zichzelf niet verraden.
‘Ik weet het... het geeft niet. Rustig maar, Josiah is nu ergens waar het beter is, kalm maar,’ sus ik zacht. Voorzichtig sta ik op, met Luna in mijn armen. Ze kijkt niet op of om en klemt zich alleen maar iets steviger tegen me aan. Met grote stappen been ik richting de lift, weg van alle nieuwsgierige blikken. Chris slentert ongemakkelijk achter ons aan.

‘Hier links... andere links... derde deur. Hier is het,’ wijst Chris me de weg naar Luna's kamer, zodra we op de elfde verdieping zijn.
We stappen de kamer binnen en leg Luna voorzichtig op haar bed. Ze klampt zich eerst nog even aan me vast, en laat dan uiteindelijk toch los. Chris gaat meteen naast haar op het bed zitten en pakt haar hand vast. ‘Luna…’ zegt hij zacht. Ik zie de pijn en de bezorgdheid in zijn ogen staan.
Ik stop Luna in onder de dekens en strijk even door haar bruine haren. Ik glimlach naar Chris en sta op.
Luna reikt met haar hand naar me. ‘Daniel…’ fluistert ze. Dan laat ze haar arm weer zakken. ‘Dankjewel.’ Ze sluit haar ogen en drukt zich tegen haar broer aan.
Ik glimlach zwak naar Luna en knik kort naar Chris.
‘Bedankt, Day,’ zegt hij oprecht.
Ik glimlach weer en draai me dan om. Ik laat de twee samen achter en loop stilletjes de kamer uit. In plaats van terug te gaan naar de trainingszaal ga ik alvast naar mijn eigen verdieping. Over een kwartier is het tijd voor de lunch en mag iedereen terug naar zijn verdieping.
Zodra ik de lift uitstap springt Mary op. Ze klemt haar vingers om het mes en kijkt me strak aan. ‘Wat doe jij hier? De training is nog niet afgelopen.’
Ik werp snel een blik op de klok. ‘Nee, over een paar minuten,’ stem ik in. Mary lijkt niet echt blij te worden van dat antwoord. Ze opent haar mond om wat te snauwen, maar het opengaan van de liftdeuren onderbreekt haar. Jade stapt uit en kijkt ons verbaasd aan.
‘Wat is hier aan de hand?’ vraagt ze met grote ogen.
Mary wenkt met haar mes naar de tafel. ‘Tijd voor lunch. Eet genoeg zodat je op krachten bent. Ik verwacht dat jullie straks weer verder gaan trainen.’
‘Verder trainen?’ merkt Jade op, terwijl we aan tafel gaan zitten. ‘Maar die vrouw zei dat de training afgelopen was.’
Mary boort haar mes diep in de tafel - wat haar een afkeurende blik van Valoria oplevert. ‘De training waar jullie verplicht bij moesten zijn wel, maar de rest van de middag is het toegestaan om te trainen. Jullie zullen het nodig hebben,’ zegt ze bot.
‘Bedankt voor het vertrouwen,’ mompel ik terwijl ik een hap van een kaneelbroodje neem.
Mary kijkt me dodelijk aan.
‘Kom, kom, een beetje lief voor elkaar,’ lacht Valoria, maar na een dodelijk blik van Mary is zelfs zij stil. We eten een paar minuten in stilte, totdat Mary weer het woord neemt.