Hoofdstuk 14

Christian duwt Mary achteloos opzij en beent naar me toe. ‘Niet te geloven! Dat mens is onuitstaanbaar!’ raast hij, ‘waar haalt ze het lef vandaan?!’
‘Ze heeft misschien last van grootheidswaanzin,’ glimlach ik. ‘Kom mee.’
Ik trek Chris mee naar mijn kamer en negeer de dodelijke blik die Mary me toewerpt. Ik sla de deur achter me dicht en dwing Chris te gaan zitten. ‘Oké, wat is er aan de hand?’
‘Het is Ada!’ tiert Christian woest. ‘Dat kind is echt onuitstaanbaar! Ik word helemaal gek van haar!’
‘Wat doet ze?’ vraag ik rustig.
‘Ze zei dat ze geen kans zou hebben, dat Luna haar geen eerlijke kans zou geven. Waar haalt ze het lef vandaan?!’ briest hij.
‘Ze is gewoon van streek, Chris,’ sus ik, ‘ze is bang. Ze bedoelt het vast niet om jou of Luna te beledigen.’
‘’Ik maak toch geen kans, bovendien ben jij haar broer, drie keer raden wie alle sponsors krijgt,’’ imiteert Chris Ada met een hoog stemmetje. ‘Ze snapt het echt niet!’
‘En waarom vind je het nou zo erg dat ze het niet begrijpt? Ze is van streek, je weet toch dat mensen dan van alles zeggen zonder na te denken?’ ik ga tegenover hem zitten.
‘Ik laat haar niet zo praten over Luna. Niemand, helemaal niemand, praat zo over mijn zusje!’
Een glimlach speelt om mijn lippen. Chris in de rol van beschermende broer, een rol die hij zo te zien erg serieus neemt. ‘Heb je het haar al rustig uitgelegd?’
Binnen een paar tellen is Chris’ hoofd knalrood. ‘Ik sloeg met mijn vuist tegen de wand van de lift en schreeuwde wat ik net tegen jou zei, telt dat als rustig?’
Een brede grijns verschijnt op mijn gezicht. ‘Het… komt in de buurt. Neem de tijd om te kalmeren en leg het dan… nog rustiger uit,’ lach ik. ‘Je mag hier blijven tot je genoeg gekalmeerd bent en als je wilt ga ik met je mee naar Ada om het uit te leggen, goed?’ Om het uit te leggen, maar vooral om te zorgen dat ze elkaar niet weer in de haren vliegen.
Chris zucht. ‘Graag…’ knikt hij dan. ‘Vanavond is dat feestje, toch?’
‘Ja, volgens mij wel. Is Ada daar ook?’
‘Ik denk het,’ bromt Chris. ‘Ze is wel uitgenodigd.’
‘In dat geval moet je het voor het feest met haar gaan uitpraten.’ Zeg ik beslist.
Chris zucht weer. ‘Kan ik niet tot het feest hier blijven? Ik wil niet dat Luna gaat zeuren over mijn kledingkeuze.’
‘Je kan hier best blijven,’ glimlach ik, ‘maar een half uur voor het feest gaan we naar boven en ga jij het met Ada uitpraten. Daarna gaan we naar het feest.’
‘Moet dat?’ kreunt Chris. ‘Kan dat echt niet wachten tot de arena?’
‘Nee,’ grijns ik, ‘als je het niet eens uit durft te praten met Ada dan wordt de arena drie keer niks. Het is een goede uitdaging voor je.’
‘Maar… maar…’ Chris slaat boos zijn armen over elkaar en ik grijns.’Goed dan,’ moppert hij. ‘Maar in de arena hoeft ze niet op mij te rekenen!’
‘Dat verwacht niemand van je, Chris, grijns ik tevreden. ‘Ada kan haar eigen bondgenoten zoeken, jij kan je eigen bondgenoten zoeken.’
‘Zoals jij?’ vraagt Chris uitdagend. Een kleine glimlach speelt om mijn lippen, maar ik trek mijn gezicht weer in de plooi.
‘Durf je dat wel?’ vraag ik even uitdagend.
‘Ik wel,’ grijnst Chris. Zijn ogen schitteren uitdagend. ‘Ik maak me meer zorgen om jou.’
‘Dat klinkt als een uitdaging.’ Grijns ik. ‘Bewijs maar eens dat je jezelf niet overschat.’
‘Ik zal het je bewijzen.’ Grijnst hij terug. ‘En hoe staat het met jouw wapenkennis?’
‘Ach, ik ben bijzonder goed met stenen, zelfs de beroeps waren...‘ Mijn gedachten schieten terug naar het gesprek met Adey. Haar opmerking over het stenen gooien… ‘Overdonderd van mijn talent,’ vervolg ik grijnzend. ‘En jij?’
‘Oh, ik ben handig met ba… zwaarden. En een beetje met een mes. En ik heb plantenkennis, dus dat wordt geen honger lijden.’ Somt Christian lachend op.
‘Ik wil niet weten wat je eigenlijk wilde zeggen in plaats van zwaarden,’ grijns ik.
‘Dat wil je inderdaad niet weten,’ antwoordt hij met een brede grijns.
‘Messen kan ik ook wel wat mee, evenals een bijl.’
‘Zolang je de bomen maar niet omhakt. Ik ben nergens zonder mijn bomen.’ Roept Chris uit.
‘Misschien zijn er geen bomen in de arena, heb je daar wel aan gedacht?’ lach ik zacht.
‘Ja,’ Chris huivert. ‘Ik heb er nachtmerries over.’
Ik lach. ‘En hoe wil je je gaan redden zonder bomen?’
‘Luna smeken of ze me niet een parachute met een boom eraan kan sturen,’ antwoordt hij serieus.
‘Hm, een boom is wel duur,’ speel ik mee. ‘Laten we maar hopen op een arena met bomen.’
Chris vouwt zijn handen. ‘Alsjeblieft, laten er bomen zijn.’ Zegt hij plechtig. Dan kijkt hij op. Zijn ogen glimmen en hij grijnst breed terwijl hij me aankijkt. ‘Weet je, we noemen ons bondgenootschap gewoon ‘’De Bosjesmannen’’, dan moeten ze wel voor bomen zorgen.’
‘Bondgenootschap De Bosjesmannen, hè?’ Chris gaat uit van een bondgenootschap en ik zou het niet anders willen. ‘Zelfs het Capitool moet dat begrijpen! Ik ben voor.’ Ik leun naar voren en steek mijn hand uit. ‘Bosjesmannen?’ glimlach ik scheef.
‘Bosjesmannen,’ zegt Chris vastbesloten, terwijl hij mijn hand vastpakt. ‘Onze outfits waren ook al een vrij duidelijke hint.’
‘Die outfits wil ik liever niet aan terugdenken,’ mompel ik. ‘Dat was misschien iets teveel van het goede.’
‘Daar heb je een goed punt.’ Huivert Chris en hij kijkt naar de roze glitters op zijn armen. Die glitters gaan er echt nooit meer af. Steeds als je denkt dat ze weg zijn, blijken er weer nieuwe te zijn.
‘Dat valt nog mee, ik heb volgens mij nog steeds glitters in mijn haar,’ lach ik.
‘Ik ook, hoor,’ grijnst Chris. Hij haalt een hand door zijn haar, waardoor er een wolk van glitters door de ruimte dwarrelt. ‘En de mijne zijn roze.’
Ik grijns en schud mijn hoofd, waardoor er naast roze, ook nog zilveren en zeeappelgroene glitters door de lucht zweven. ‘Roze staat je goed, hoor,’ plaag ik. ‘Het is nog altijd beter dan zeeappelgroen.’
Chris trekt een gezicht. ‘Celese, de begeleidster van ons district, wil mijn kledingkast erop aan laten passen.’
‘Onze begeleidster, Valoria, heeft gewoon een laag glitters over me heen gegooid,’ mijmer ik grijnzend.
Chris kijkt me vol medeleven aan. ‘Ik voel je pijn, gast. Het neemt langzaam de wereld over, tot alles bedekt is met glitters…’ zegt hij huiverend.
Ik grijns. ‘Als we niet waarschijnlijk binnen twee weken dood zijn hadden we de wereld wel gered, maar dat is nu teveel moeite. En we moeten Ada zo ophalen, over minder dan een uur begint het feest.’ Merk ik op.
Direct betrekt zijn gezicht. ‘Eh… daarover… kunnen we echt niet-’
Ik spring op en trek Chris overeind voordat hij uit kan praten. ‘Geen gemaar! Je komt hier echt niet onderuit!’
‘Ik zei geen maar,’ moppert Chris, terwijl ik hem meesleur naar de woonkamer.
‘Weet ik,’ grijns ik. In de woonkamer zijn Mary, Valoria en Jade.
Mary trekt hij wenkbrauwen op en zet het mes waarmee ze aan het friemelen in de tafel. ‘Daniel…’ zegt ze. De dodelijke ondertoon in haar stem is duidelijk te horen. Alsof ze had willen zeggen: ‘’Waag het niet, of ik vermoord je.’’, maar omdat dat niet kan om meerdere reden zegt ze alleen maar dreigend mijn naam.
Ik glimlach onschuldig terug. ‘Ik ben waarschijnlijk laat terug, jullie hoeven niet wakker te blijven, hoor!’ snel sleur ik Chris mee de lift in.
‘Veel plezier!’ gilt Valoria nog.