Hoofdstuk 15

‘Danny…’ mompelt Chris. ‘Dit is een slecht idee…’
Zonder te luisteren druk ik op de elfde knop en glimlach ik onschuldig naar hem. ‘Hoezo dat?’
‘Nou… eh… Luna is daar en eh… Ada ook…’
‘Ze mogen je nog niet vermoorden, dus niets om je zorgen over te maken!’ grijns ik.
‘Luna heeft wel dertig verschillende manier om wraak te nemen, en dat kan ook op jou uitwerken…’ mompelt Chris. De deuren gaan dicht.
‘Ik gok het erop!’ lach ik.
Chris leunt tegen de muur en drukt ineens op het achtste knopje. ‘Oeps. Verkeerde knopje.’ Meteen daarna drukt hij ook op alle andere knoppen tussen zeven en elf. ‘En nog een keer het verkeerde knopje. Wat ben ik toch onhandig.’
‘We komen vanzelf boven,’ grijns ik. Ik ga op de grond van de lift zitten en kijk hoe we bij iedere verdieping stil blijven staan. De lift gaat op elke verdieping open en we krijgen een aantal verbaasde blikken toegeworpen. Iedere keer zwaai ik vriendelijk voordat de deur weer dichtgaat en de lift weer verder omhoog.
Als we bijna bij elf zijn sta ik op. De deur gaat open, maar Chris drukt meteen op het knopje zodat de deuren weer dicht gaan en dan op én zodat de lift weer helemaal omlaag gaat. ‘Van uitstel komt afstel!’ schreeuwt hij triomfantelijk.
Ik steek snel mijn voet tussen de deur, waardoor deze weer opengaat. Ik trek Chris de deur uit. ‘Andere keer weer,’ lach ik. Buiten de deur staat Luna, Chris’ mentor en zus. En het meisje dat zich een paar uur geleden verlamd van angst aan me vastklampte. Ze kijkt een paar tellen verbaasd toe.
‘Christian Solis Swan, wat-’
‘Hoi Luna…’ mompelt Chris om haar te onderbreken, hij kijkt me verwijtend aan.
Ik glimlach triomfantelijk. ‘Hoi Luna,’ begroet ik het meisje, terwijl ik Chris naar voren duw. ‘Gaat het alweer beter met je?’
‘Eh… hallo Daniel.’ Ze knikt als antwoord op mijn vraag. ‘Wat doe je hier?’ Luna kijkt Chris boos aan. Ze sist iets in zijn oor en Chris zijn gezicht betrekt een beetje. Ik kan wel raden wat ze gezegd heeft. Een grijns speelt om mijn lippen.
‘Zeg maar Day,’ lach ik zacht. ‘Is Ada er ook?’
‘Ja.’ Ze kijkt weer naar Chris. ‘En jij hebt heel wat uit te leggen,’ zegt ze dreigend. Chris zet voorzichtig een paar trage stappen naar achter. Zijn spieren zijn aangespannen, klaar om de lift in te vluchten zodra het kan. Ik ga echter tussen hem en de lift instaan. Hij werpt me een beschuldigende blik toe en ik kan niet anders dan grijnzen.
‘Christian, je gaat nu naar haar toe en gaat het uitpraten,’ zeg ik streng.
‘Maar… maar…’ probeert hij nog verslagen. Dan slaat hij zijn armen over elkaar en geeft me nog een verwijtende blik. ‘Verraders…’
Ik glimlach onschuldig. ‘Je hebt een half uur. Zal ik hier wachten of durf je het alleen niet aan?’
Chris schudt hard zijn hoofd en sleurt me achter zich aan. ‘Niets daarvan! Dit is jouw schuld, dus jij helpt me dit op te lossen!’
Voor een deur blijft Chris staan. Hij kijkt ongemakkelijk om zich heen en het lijkt alsof hij niets liever wil dan wegrennen. Dan is dit waarschijnlijk Ada’s kamer. Chris ziet er niet uit alsof hij van plan is aan te kloppen, dus klop ik aan.
Een meisje opent de deur. Haar ijsblauwe ogen kijken ons kil aan, voordat ze de deur weer in ons gezicht dicht wil gooien. Ik houd de deur open. ‘Wacht even,’ glimlach ik vriendelijk naar het meisje. Ik geef Chris een duw en hij struikelt de kamer in. Hij trekt mij achter zich aan naar binnen. ‘Chris wil wat zeggen,’ grijns ik. Ada haar dodelijke blik is niet erg uitnodigend, dat moet ik wel toegeven.
Zijn hoofd kleurt rood. ‘Ada… eh… het spijt me…’ zegt hij duidelijk met tegenzin. ‘Ik eh… was onredelijk…’
Ik grijns naar Chris, hij negeert me duidelijk.
‘Dus… sorry… kun je het me vergeven?’
Ada kijkt hem wantrouwend aan. Dan wijst ze ineens op mij. ‘Wat doet hij hier?’ vraagt ze bot, alsof ik er zelf niet bij ben.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Je kan me ook dankbaar zijn dat ik zorg dat Chris je niet vermoord heeft in zijn razernij?’ suggereer ik grijnzend, wat me direct een stomp tegen mijn schouder van Chris oplevert.
‘Nou, het spijt me,’ bromt Ada. Ze kijkt ongemakkelijk de kamer rond, alles om maar niet naar ons te hoeven kijken.
‘Het spijt mij ook,’ verzucht Chris. ‘Ik had mezelf gewoon niet meer onder controle.’
Ik sla Chris vriendschappelijk op zijn schouder. Een brede grijns speelt om mijn lippen. ‘Dat was duidelijk.’
‘Waarom ging ik ook alweer naar jou?’ kreunt Chris.
‘Omdat ik een ongelofelijke aantrekkingskracht heb,’ grijns ik. Ada staat nog steeds een beetje ongemakkelijk te dralen. ‘Ga jij ook naar het feest?’ vraag ik haar.
‘Geen idee. Ik weet eigenlijk niet echt een reden om wel te gaan,’ antwoordt ze schouderophalend.
‘Ach, kom toch!’ lach ik uitnodigend. ‘Het is vast gezellig en je hoeft niet zolang te blijven!’
‘Oké dan,’ stemt Ada met tegenzin in. Even valt het stil.
‘Wil je je eerst nog omkleden? Anders kunnen we gaan,’ glimlach ik luchtig, om de gespannen sfeer te doorbreken.
Chris kijkt even naar zijn kleren. ‘Dat kan prima,’ besluit hij. ‘Het is dít of glitter. Makkelijke keuze.’
‘Omkleden is negers voor nodig,’ stemt Ada in. ‘Je loopt nooit voor schut tussen alle Capitoolgasten, zelf als je besluit iets zeeblauwappelgroens aan te doen met glitters.’
‘Perfect!’ glimlach ik. Ik steek mijn hand uit naar het meisje. ‘Ik ben Day, District 7.’
Ada schudt na een moment van twijfel mijn hand. ‘Ada, District 11, maar dat wist je al.’
Chris kijkt een beetje ongemakkelijk om zich heen, wat weer een grijns uitlokt. Ada doet een poging om naar me te glimlachen, maar het ziet er niet overtuigend uit. Toch verzacht haar gezicht en lijken haar ogen minder koud.
Ik glimlach vriendelijk en negeer de ongemakkelijke sfeer die tussen de twee districtsgenoten hangt. ‘Zullen we dan maar gaan?’ stel ik voor. ‘Weet iemand eigenlijk waar het is?’
‘Nee,’ zegt Ada kortaf.
‘Ik heb geen idee,’ zegt ook Chris.
Ik schud grijnzend mijn hoofd. ‘Ik ook niet,’ ik richt mijn ogen op Chris. ‘Misschien weet Luna het?’ daag ik hem uit.
Chris’ wangen kleuren rood. ‘Eh… nee, vast niet,’ zegt hij ontwijkend. Ik grijns nog wat breder en Chris wordt nog roder.
‘Dan zullen we toch echt naar Celese moeten gaan. We liggen elkaar niet echt, misschien is het beter als jullie het vragen aan Celese,’ zegt Ada.
‘Als jij het nou vraagt, Danny. Jou kent ze niet,’ zegt Chris meteen. Wacht, wat? Ik? Waarom moet ik… het is toch hun escorte, hou mij erbuiten. Chris grjinst.
Ik zucht. ‘Oké, ik vraag het. Waar is ze?’
‘Waarschijnlijk in de woonkamer. Weer terug richting de lift,’ antwoordt Chris.
‘Daar heb ik haar wel voor het laatst gezien. En ze moet daar nog steeds zijn, niemand kan snel lopen met die belachelijk hoge hakken,’ reageert Ada.
‘Nee, daar heb je gelijk in,’ lacht Chris.
Ik lach. ‘Dan gaan we daarheen!’ ik grijp ze beiden bij een pols. ‘En jullie gaan mee!’ ik trek ze mee de kamer uit en loop een willekeurige kant uit.
‘Andere kant,’ merkt Ada op.
Zonder iets te zeggen draai ik me om en loop ik de andere kant op. Weet ik veel waar bij hun appartement de woonkamer zit.
‘Je hebt geen idee waar je heen gaat, of wel?’ vraagt Chris grijnzend.
‘Nope,’ lach ik.
Ada zucht en trekt zich los uit mijn greep. Ze loopt de enige kant op, waar ik nog niet heen ben gegaan. Chris loopt lachend achter haar aan.
‘Dat kan natuurlijk ook,’ mompel ik schouderophalend. Ik lach schaapachtig en loop achter de twee aan, naar de woonkamer. Daar zit de escorte van District 11.
Chris duwt me met een brede grijns naar voren. ‘Succes!’
Celese kijkt op. ‘Oh, hallo eh… Daniel was het toch?’ vraagt ze.
Ik steek mijn handen in mijn zakken en glimlach ongemakkelijk. ‘Ja, eh… nou,’ hakkel ik. Ik voel dat ik rood kleur. ‘Er is een feest vanavond, waar we voor zijn uitgenodigd, maar… eh… we weten niet waar. Weet jij dat misschien?’
‘Oh, maar natuurlijk! Dat is bij het oude pakhuis, vlakbij het station!’ lacht ze overdreven.
‘Super, bedankt!’ zeg ik vlug. Zonder af te wachten sleur ik de twee tributen van 11 mee naar de lift. Terwijl de lift naar de begane grond zakt hangt er een ongemakkelijke stilte en de irritante liftmuziek maakt het niet veel beter.
‘Dat viel mee, jullie begeleidster is minder… energiek dan de mijne,’ lach ik om de stilte te doorbreken.
‘Je trof haar in een… rustige bui,’ zegt Chris. ‘Geluksvogel.’
‘Vrolijk is ze het ergst,’ stemt Ada in.
‘Daar kan ik me wel wat bij voorstellen,’ lach ik. De lift staat stil en we stappen uit op de begane grond. ‘Het treinstation, hè? Welke kant was dat ook alweer?’
Mijn gevoel voor richting is niet echt geweldig en helemaal niet als ik binnen ben gekomen terwijl ik omringt werd door allemaal mensen. Dan krijg je helemaal niets van je omgeving mee.
‘Links toch?’ vraagt Ada.
Ik haal mijn schouders op en loop naar links. 'Weet ik veel.’ Ik heb geen idee waar we heen moeten, en het interesseert me ook vrij weinig. Ik kom hier waarschijnlijk toch nooit meer.
'Ik denk het wel.’ Chris wijst op een pakhuis.
We lopen erop af. Ik ben benieuwd wat we binnen zullen aantreffen. Als Valoria’s verwachtingen kloppen wordt het “ge-wel-dig”. Waarschijnlijk wordt het dus een ramp. Ik grijns onwillekeurig en we gaan het pakhuis binnen.v