Hoofdstuk 16

Het eerste dat me opvalt is dat er overal, maar dan ook overal bontgekleurde - en zeeappelgroene, beglitterde - Capitoolmensen zijn. Ze praten en lachen en kijkt nieuwsgierig naar de tributen die er zijn. Het tweede wat me opvalt in de enorme hoeveelheid - net zo bontgekleurd - eten. Chris vliegt direct op het eten af en Ada ben ik meteen kwijt in de drukte. Ik loop ook maar naar het eten en kijk er eerst even argwanend naar. Het ziet er zo anders uit dan ik gewend ben, ik weet niet eens zeker of het wel eten is, of dat ik nu naar een decorstuk kijk dat de tafel moet opfleuren.
'Je kan het gewoon eten, hoor,’ giechelt een kinderlijke stem. Ik kijk verbaasd op. Naast me staat een klein meisje, met roze haren en sierlijke, witte krullen op haar gezicht. Ze lijkt me niet veel ouder dan twaalf, maar in het Capitool weet je het maar nooit.
'Wie ben jij?’ vraag ik.
Het meisje giechelt weer. 'Ik ben Laymine, ik ben hier samen met mijn moeder,’ vertelt ze.
'Oh, oké,’ mompel ik. Ik glimlach naar het kind.
Laymine lacht weer en gaat op haar tenen staan om twee grote koeken te pakken, in dezelfde knalroze kleur als haar haren, maar dan met paarse stippen. Ze reikt me eentje aan. 'Probeer deze maar eens, die zijn heel lekker!’ zelf voegt ze daad bij woord door een grote hap te nemen. Ik neem een klein hapje van de veel te zoet koek.
‘En? Wat vind je ervan?’ giechelt ze.
‘Erg… bijzonder,’ glimlach ik. Het meisje lacht blij en er komen nog twee Capitoolvrouwen bij me staan.
‘Laymine, wat doe je?’ vraagt er eentje met bloemen in haar gezicht berispend. De andere vrouw plukt wat aan haar jurk en zet haar grote, zeeappelgroene bril goed op haar neus. Ze lijkt heel wat ouder dan de rest.
‘Ik ben aan het praten,’ zegt Laymine beteuterd.
‘Wat een ongelofelijke eer dat je mee mag doen aan de Spelen!’ zegt de vrouw met de bril enthousiast. Ze pak mijn hand vast en schudt hem overdreven. ‘Ik kan niet wachten om te zien hoe de Arena er dit jaar uitziet!’
Ik kijk haar verbaasd aan en forceer een glimlach. ‘Ik ook niet,’ stem ik in. Daar lijkt ze nog gelukkiger van te worden.
‘Oh, wat ben jij leuk!’ kirt ze. Ik frons mijn wenkbrauwen. Capitoolmensen zijn echt raar.
‘Ik hoop dat jij wint,’ lacht Laymine. ‘Jij bent aardig.’
Voordat ik kan reageren vliegt er een puddingbroodje door de lucht. Het puddingbroodje komt van Ada en belandt recht in Chris’ gezicht. ‘Die is omdat je Day nodig had om sorry te zeggen tegen me!’ roept ze uitdagend.
De vrouwen van het Capitool slaken een verschrikt gilletje, terwijl ik het hele gebeuren met een kleine grijns volg. Ada pakt een kom dipsaus en gooit deze richting May, het meisje van District 4 waar Chris mee staat te praten. Ze mist, maar de tomatensaus die ze daarna gooit komt wel aan. ‘Maakt het uit of je vriendje vreemdgaat of niet, één van jullie gaat toch dood, als jullie het alle twee niet zijn!’ schreeuwt Ada fel.
Ze pakt nog twee andere borden met eten, waarmee ze Samuel en een vrouw uit het Capitool raakt. Alex is daarna aan de beurt, hij krijgt een flinke portie tomatensaus over zich heen.
Chris schept een bord vol met spaghetti en gooit het terug naar Ada. Ze ontwijkt het, maar daardoor raakt het iemand anders. Mij.
De vrouwen gillen weer. Ik kijk even verbaasd naar de spaghetti die overal zit en pak dan een stuk pizza. ‘Wacht even,’ lach ik naar de Capitoolvrouwen. Dan zwaai ik de pizza tegen Christian aan. Binnen een paar tellen barst er een voedselgevecht los.
De gasten mompelen afkeurend, maar hun gemompel gaat verloren in ons geschreeuw. Laymine rent naar me toe met een stuk taart in haar handen. De ogen van het kind glimmen ondeugend. ‘Mag ik ook gooien?’ vraagt ze. Ik kan een grijns niet onderdrukken en knik direct. ‘Gooi maar tegen de andere tributen,’ lach ik.
‘Zijn wij een team?’ vraagt Laymine.
Ik knik. Laymine rent giechelt weg en drukt dan een stuk taart recht in Christians gezicht. Ik lach vrolijk en vergeet bijna waarom we hier zijn.
Even is er niets om je zorgen over te maken. Ik ga helemaal op in het gooien en ontwijken van eten. Laymine komt om de paar minuten terug met de mooiste verhalen over wie ze bekogeld heeft. Zelf zit ze ondertussen ook onder het voedsel. Ik hoop maar dat haar ouders nu geen hekel aan ons krijgen.
Ineens stapt er een kleine vrouw naar voren. ‘En nu is het genoeg!’ krijst ze boven iedereen uit. Het voedselgevecht valt stil. ‘Alle tributen terug naar hun appartement!’
Haar hele hoofd is knalrood en haar ogen spuwen vuur. Dan krijgt ook zij een stuk taart recht in haar gezicht. Ik lach.
Samuel komt overeind, pakt een appel en loopt weg. ‘Stelletje idioten,’ zegt hij hard. ‘Ik ga slapen, dan heb ik morgen tenminste nog iets aan de training - en aan meze-” Voordat hij zijn zin af kan maken, ligt hij op de besmeurde grond. Uitgegleden over een komkommer. Ik kan niet anders dan lachen. De grote, gemene Beroeps, gevloerd door een komkommer. Ik hoop dat er komkommers in de Arena zijn, dan hoeven we ons om hem in ieder geval geen zorgen te maken.
‘Hé Samuel, als je wil leren hoe je goed moet vallen, ga dan maar naar District 3, die hebben daar héél veel talent voor!’ roept Chris.
‘Zal ik zeker doen,” snauwt Samuel terug, terwijl hij zich een weg naar de uitgang baant. ‘Op de Zegetoer, als ik gewonnen heb.’
‘Tuurlijk joh! Als je voor die tijd niet in je eigen zwaard gevallen bent!’ roept Chris hem nog na.
Ik zie hoe de bloemtjesvrouw Laymine bij haar hand pakt en mee naar buiten sleurt. Het meisje kijkt nog even om en zwaait naar me. Ik glimlach en zwaai terug.
Christian komt naar me toe lopen. Hij zit onder de pudding, saus en andere etensresten, maar waarschijnlijk zie ik er zelf niet beter uit.
‘Zullen we maar teruggaan?’ vraagt hij.
Ik knik en zwijgend lopen we richting de appartementen.
Ik zie Chris hetzelfde doen als ik, het ergste eten uit zijn gezicht halen. ‘Je vergeet de pudding op je wang. Of wil je dat bewaren?’ grijns ik.
Hij veegt snel de pudding weg en gooit het naar mij. ‘Nee hoor, jij mag het wel hebben. Oh wacht, ik zie dat je al taart hebt.’
Ik grijns. ‘Erg gul van je.’ Ik haal wat taart uit mijn haren - het zit echt overal - en gooi het richting Chris. ‘Eerlijk zullen we alles delen. Hier is nog wat taart voor jou.’
Hij gooit de taart weer terug en lacht. ‘Ik heb die taart aan je gegeven, je mag hem houden, hoor.’
Ik lach zacht en ontwijk het grootste deel van de taart die op me afvliegt. ‘Lief van je. Dan kan ik nog wat uitdelen aan Valoria, Jade en…’ Ik huiver bij de gedachte. ‘Mary. Ze gaat me echt vermoorden.’ Daar is geen woord van gelogen. Eerst haal ik Chris binnen, ga ik naar een feest waar we niet heen mochten en kom ik besmeurd met eten terug. Ik ga er zo aan.
Chris huivert ook. ‘Met een beetje geluk is Luna vroeg naar bed gegaan of zoiets. Zolang ze het maar niet gemerkt heeft. Dan zou ze echt woedend worden.
Even ‘zijn we beiden stil. Ik kan me niet voorstellen dat Luna al slaapt en Mary gaat me sowieso vermoorden. ‘We gaan er dus beiden aan,’ concludeer ik grijnzend. We lopen het gebouw binnen en gaan naar de lift. ‘Sterkte.’
‘Jij ook,’ antwoordt Chris, terwijl hij aarzelend het liftknopje indrukt.
Ik veeg de meeste etensresten uit mijn gezicht en leun tegen de muur, waar ik een handafdruk achterlaat. ‘Waarom ben ik niet van 12? Dan duurde het heel wat langer voordat ik boven was…’ Ik kijk benauwd naar de cijfers die snel oplopen tot zeven.
‘Misschien valt het allemaal wel mee en stellen we ons aan. Kom op.’
‘Mary gooit met messen…’ mijmer ik. Dan gaan de deuren open. Ik ga eraan. ‘Vaarwel Christian, en succes.’
Ik stap uit de lift. Direct vliegt er een mes rakelings langs mijn hoofd. Het mes boort zich naast de lift in de muur. Ik kijk geschrokken in de richting waar het mes vandaan kwam, maar de lampen zijn uitgedaan en Mary staat ergens in het donker. Ik weet zeker dat ze nog meer messen heeft. Chris kijkt geschrokken naar het mes.
‘Mogen de kansen ímmer in je voordeel zijn!’ zegt hij met een Capitoolaccent.
Ik slik even. ‘Vrolijke Hongerspelen!’ antwoord ik in zo’n zelfde accent.