Hoofdstuk 17

Weer vliegt er een mes op me af. Snel duik ik weg. Het mes schramt langs mijn arm en laat een kleine snee achter. De liftdeuren gaan dicht en nu ben ik alleen met Mary. Weer wordt er een mes naar mijn hoofd geslingerd. Het boort zich door de zoom van mijn shirt en pint me vast aan de muur. Ik trek het mes vlug los, maar Mary staat al vlak voor me. Er valt een schaduw op haar gezicht en ze kijkt me dodelijk aan. Zo dodelijk heeft ze nog nooit gekeken. Nu zie ik de vrouw die ooit de Spelen gewonnen heeft. Ze rukt haar mes uit mijn handen en duwt me hard tegen de muur. De lucht wordt uit mijn longen geklapt en ik krimp ineen voor het mes dat zich op een millimeter van mijn hoofd in de muur boort. Mijn hart gaat tekeer.
‘Wat denk jij wel niet?’ vraagt Mary ijzingwekkend kalm. ‘Wil je dood? Want zo gedraag jij je wel. Ik probeer je in leven te houden, maar je doet precies wat ik zeg dat je níet moet doen.’
Ik probeer weg te lopen, maar Mary drukt me ruw tegen de muur aan en slaat me dan vol in mijn gezicht. Als het geen pijn deed, was ik in lachen uitgebarsten vanwege het feit dat er nu taart aan haar hand kleeft. ‘Het is geen grap, Hale,’ sist Mary. ‘De Spelen zijn serieus. Ze zijn een hel. Je komt nooit terug zoals je was. En als jij ook maar een kans wil hebben om er levend uit te komen, dan moet je het nu serieus gaan nemen. Als je dood gaat is het over en uit. Geen tweede kans. De kansen zijn nimmer in je voordeel. ‘Dood is dood. En als jij zo doorgaat ben je dood voordat je ook maar in de Arena bent.’ Ze trekt haar mes uit de muur en kijkt me nog eenmaal aan. Haar ogen spuwen vuur. Ze draait zich om en beent weg.
Ik blaas mijn adem uit waarvan in niet eens wist dat ik hem ingehouden had. Ik laat mijn hoofd tegen de muur rusten en sluit mijn ogen even.
'Ze heeft je niet vermoord,’ merkt Jade op met gespeelde verbazing. Ik kijk op. Daar staat mijn districtsgenoot. Ze glimlacht voorzichtig. 'Je ziet er niet uit. Is dat taart in je haar?’
Ik grijns vermoeid. 'Waarschijnlijk wel,’ lach ik. Ik haal een hand door mijn haar en gooi een stuk taart richting Jade. 'Jij mag ook een stukje.’
Jade stapt opzij en glimlacht. 'Je kan beter gaan douchen en slapen, Day. Morgen moeten we weer trainen.’
Ik knik langzaam en ga recht staan. Mijn wang brandt van de klap van Mary. 'Tot morgen, Jade,’ zeg ik, terwijl ik naar mijn kamer loop.
Ik kleed me uit en stap onder de douche. Ik druk een willekeurige knop in. Het kost me teveel moeite om normaal water te zoeken dus ik spoel de etensresten met lila paars water van me af.
Ik droog me af en trek een te zachte Capitoolpyjama aan. Ik kruip in bed en val meteen in slaap.

De volgende dag kijkt Mary me niet aan en de keren dat ze dat wel doet lijkt het alsof ze me probeert te vermoorden met haar blik. Eerder dan nodig is ga ik vast naar de trainingszaal en ik blijf daar ook langer dan ik anders had gedaan. Pas als het echt niet meer anders kan gaan Jade en ik terug naar onze verdieping.
De sfeer is nogal ongemakkelijk. Valoria is de enige die niet anders doet dan normaal. Ze kwebbelt rustig door. Na de zoveelste bedreigende blik van Mary ben ik er zat van. Ik schuif mijn stoel naar achter en sta op.
‘Waar ga jij heen?’ snauwt Mary. Ze hakt met haar mes in de tafel - die ondertussen vol gaten zit.
‘Overleggen met mijn bondgenoot,’ antwoord ik uitdagend. Ik loop naar de lift en negeer Mary haar boze gesnuif. De lift schiet omhoog naar de elfde verdieping.