Hoofdstuk 18

Ik loop de woonkamer in, maar in plaats van Chris tref ik daar zijn zus, Luna.
‘Eh... Hallo Daniel. Hoor je niet... nou... vier verdiepingen lager te zijn?’ zegt ze verrast.
'Hoi Luna. Ik word gek daar, dus ik kom maar hierheen.' Ik glimlach. 'Dat is toch geen probleem?'
‘Eh... Nee hoor. Welkom op de elfde verdieping!’
'Bedankt,' lach ik. 'Is Chris er niet?'
‘Die is aan het douchen. Hij zal zo wel komen.’ Ze glimlacht.
'Oh, dan wacht ik wel even,' glimlach ik snel. Hier wachten vind ik geen enkel probleem - helemaal niet aangezien de andere optie teruggaan is. Ik ga op de bank zitten. 'Hoe gaat het met je, Luna?' vraag ik oprecht.
‘Eh, prima, naar omstandigheden. Met jou?’
'Zolang ik niet teveel nadenk goed,' grinnik ik.
‘Het zijn en blijven de Spelen.’ Ze zucht diep. ‘Dus... een bondgenootschap met mijn broertje?’
Ik glimlach. 'Ja. Heeft hij het vertelt of ben je er zelf achter gekomen?'
‘Het was maar een vermoeden, toen jullie hier gisteren binnen kwamen stormen. Jij hebt het zojuist bevestigd.’
‘Dat verbaast me niets.’ Ik lach. 'Je vindt het toch niet erg?'
‘Nee. Ik denk dat jullie het nodig zullen hebben. Jullie zullen elkaar nodig hebben. Geloof me. Ik kan het weten.’
'Gelukkig,' glimlach ik. Ik kijk naar de lijnen van haar gezicht. Luna heeft ook meegedaan met de Spelen. Ze heeft gewonnen. Ik denk dat ze wel begrijpt wat ik bedoel en… ik vertrouw haar. 'Luna, ben je blij dat je de Spelen gewonnen hebt?' vraag ik. De serieuze toon in mijn stem is duidelijk hoorbaar.
Ze is even stil. ‘Ik weet het niet. Iedereen gaat er van uit van wel, maar... Ikzelf heb geen idee.’
'Ik snap het, denk ik,' zucht ik. 'Is het raar dat ik niet bang ben om te sterven, maar wel om te verliezen? Mezelf te verliezen en anderen te verliezen?' Terwijl ik het zeg, weet ik dat dat precies het probleem is waar ik mee zit.
‘Nee, Daniel. Dat is niet raar. Ik had precies hetzelfde.’ Luna slikt even voordat ze verder gaat. ‘Ik was bang om Abby te verliezen, en ik verloor haar. Ik was bang dat Josiah mij boven zichzelf verkoos, en dat deed hij. Ik was bang om mezelf te verliezen…’ Even is ze stil. ‘... En dat is gebeurd.’
Ik glimlach ernstig en sta op, want Luna is nog steeds niet gaan zitten. Luna is door een hel gegaan, en toch is ze hier nog. Ze is vast veranderd, dat kan niet anders, maar ze is hier. Ik pak zacht haar hand vast. 'Ze zijn nu ergens waar ze het beter hebben, dat weet ik zeker. Je doet het geweldig, Luna.'
Luna kijkt me verdrietig aan. Ik knijp zacht in haar hand en praat verder.
'Als ik mezelf verlies dan... ik hoop dat er iemand is die me dan kan helpen. En als jij hulp nodig hebt, of een luisterend oor dan wil ik er voor je zijn, Luna.'
‘Dankjewel Daniel. En jij... jij gaat jezelf niet verliezen. Daar geloof ik in. Je bent sterk, Daniel. Veel sterker dan je denkt.’ Ze zegt het met een zekerheid die ik zelf niet heb.
Ik wend mijn blik af. 'De Spelen heeft alleen maar verliezers, maar ik wil niemand verliezen, mezelf niet, maar ook anderen niet.'
‘Ik weet het. Ik weet hoe je je voelt. Echt waar.’
Ik glimlach zwak. 'Dat weet ik. Daarom vertel ik het jou ook.'
‘Daniel... bedankt.’ Luna knippert een paar keer snel. ‘Wil je... wil je alsjeblieft een beetje op mijn broertje letten?’
'Natuurlijk. Beloofd,’ zeg ik plechtig. Ik zal alles doen om die belofte te houden. Voor Luna én voor Chris. Daar zijn we Bosjesmannen voor.
Luna glimlacht en krijgt tranen in haar ogen. ‘Bedankt,’ fluistert ze.
Ik glimlach naar het meisje. Hoewel ze de Spelen heeft gewonnen lijkt ze nu zo kwetsbaar. Ik sla mijn armen om haar heen. 'Ik zal niet zeggen dat het goed komt, want je weet wel beter, maar ik zal alles doen om hem te helpen.'
‘Dankjewel.’ Luna legt haar hoofd tegen mijn schouder.
‘Luna? Ben je daar? Oh…’ Klinkt ineens een andere stem. Chris.
Luna laat me verschrikt los en draait zich om naar haar broer. 'Eh... Wat is er, Chris?' stamelt ze. Er trekt een blos over haar wangen.
Ik grijns. 'Hé Chris,'
‘Eh... Hoi... denk ik... Wat gebeurt hier allemaal?’ vraagt Christian argwanend.
'Daniel zocht jou. Daniel, hij is hij dan,’ zegt Luna snel.
Chris kijkt van Luna, naar mij en weer terug naar Luna met een raar gezicht. ‘Ja... dat zie ik…’
'Zoals ik al zei: hoi Chris,' grijs ik vrolijk.
'Nou, ik spreek jullie nog wel. Tot later!' Luna loopt zo snel mogelijk de kamer uit.
'Dag Luna,' grinnik ik.
Chris loopt naar me toe en geeft me een vreemde blik. ‘Wat was dat in hemelsnaam?’
Ik glimlach. 'Ik praatte even met haar terwijl jij bezig was,'
‘Oké…’ Hij lijkt niet echt overtuigend en kijkt me wantrouwend aan. ‘Maar waarom ben je hier?’
Ik steek afwerend mijn handen in de lucht. 'Niet zo kijken!' lach ik. 'Ik werd gek van Mary, dus wilde ik jou lastig komen vallen.'
‘Maar omdat ik er niet was, besloot je m'n zus lastig te vallen?’
'Zo zou je het kunnen noemen,' zeg ik met een grijns.
‘Wat moet ik toch met jullie?’ zucht Chris.
'Je kan beter bij jezelf beginnen en aan je timing aan werken.'
‘Ik ben altijd laat -als Luna daar niets aan doet. Laat, maar wel op tijd,’ verdedigt Chris zichzelf.
'Je kwam niet echt op een ideaal moment binnen,' lach ik. Luna leek niet blij te zijn dat Chris binnenkwam. 'Je gaat Luna hier nog over overvragen, of niet? Aan je ogen te zien wel.'
‘Luna heeft - op mij na - al zes jaar niemand geknuffeld... dus ik weet niet wat je gedaan of gezegd hebt, maar het is een wonder dat ze dat toeliet.’ Weer geeft hij me een vreemde blik.
'Nou... ik ben ook wel een wonderbaarlijk persoon, dat moet het zijn!' ik blijf even stil en kijk naar Chris. Er verschijnt een grijns op mijn gezicht bij het zien van zijn blik. 'Je bent echt verbaasd, hè?'
Chris knikt. ‘En ik maar denken dat Luna nooit…’
'Dat Luna nooit wat?' vraag ik nieuwsgierig.
Chris schudt zijn hoofd. ‘Laat maar. Maar eh... je kunt Mary niet blijven ontvluchten. Of misschien toch wel.’
'Natuurlijk wel,' grijns ik. 'Maar...' ik zucht melodramatisch. 'Nu heb je me wel nieuwsgierig gemaakt.'
‘Stel je niet aan!’ lacht Chris.
'Ik stel me niet aan! Ik zou niet durven!'
Chris grijnst. ‘Tuurlijk niet joh. Wat jij wil. Maar je moet zo toch echt terug, want ik moet mijn zusje even spreken. Privé.’
'Ja, ja, ik merk wel dat ik niet welkom ben.’ Ik trek een serieus gezicht. 'Oké, ik ga wel. Doe Luna de groeten.'
‘Ja, ja, zal ik doen. ‘’Luna, je krijgt kusjes van Danny.’’ Ik zal het doorgeven.’ Chris duwt me de lift in en drukt het de knop van zeven in.
‘Hé, wat? Chris!’ roep ik verontwaardigd. Hij denkt toch niet dat… Luna en ik… oh hemel...
Hij grijnst en stapt snel uit de lift. De deuren gaan dicht. Chris zwaait met een brede grijns op zijn gezicht. ‘Dag, dag, Romeo!’
Dan zijn de deuren dicht en schiet de lift omlaag. Ik zucht en leun tegen de muur. De tijd in de Arena komt te snel dichterbij...