Hoofdstuk 19

Ook de derde en laatste trainingsdag gebeurt niets bijzonders. Ik train - het gaat steeds beter - en praat met Chris en Dahlia. Voor het eerst in drie dagen zegt Dahlia iets terug, waardoor ik de dummie mis van schrik. Ik had de hoop al opgegeven dat ze wat terug zou zeggen.
‘Hebben jullie al een tactiek voor de Arena?’ vraagt Mary tijdens het eten. Ze heeft zo te zien besloten dat het niet lukt om me te vermoorden met haar blik en heeft het opgegeven.
Als Jade en ik beiden geen antwoord geven slaat ze haar mes weer in de tafel. Valoria kijkt met een blik die lijkt op medelijden naar de tafel.
‘Jullie gaan niet naar de hoorn. Verzamel snel wat spullen die ver van de hoorn liggen en ga dan opzoek naar water.’ Ze kijkt verveeld naar haar nagels. ‘Oh, en ga niet dood.’
Mary geeft nog wat goedbedo- nee, haar kennende is het niet eens goedbedoeld. Ze geeft meer advies, maar ratelt maar door. Als ze eindelijk klaar is ga ik nog even naar de elfde verdieping, langs Lu- Chris.

De volgende ochtend zitten we al vroeg klaar voor de privé sessies.
Jade haar handen trillen licht. Ik glimlach snel naar haar. ‘Kom op, we zijn zo meteen aan de beurt, dan is het geweest,’ fluister ik. Het meisje van District 6 is op dit moment bezig, wat betekent dat ik zo ben.
‘S-straks gaat het verkeerd,’ stamelt Jade. Ze is wit weggetrokken en kijkt bang naar de deur.
‘Deze cijfers betekenen niets, Jade. Zelfs al haal je een twee, je hebt nog steeds even veel kans.’
Mijn naam wordt omgeroepen. Ik pak Jade haar hand vast en geef er een kneepje in. ‘Succes,’ knipoog ik snel. Ik loop de zaal in. Boven zitten de spelmakers. De meesten kijken nog, maar een aantal zijn ongeïnteresseerd met iets anders bezig.
Ik haal diep adem en loop naar de bijlen toe. Ik pak een middelgrote bijl en zwaai er een paar keer mee om aan het gewicht te wennen. Dan loop ik naar de messen en pak ik een set werpmessen. Ik druk ze een Avox in de hand, die me verbaasd aankijkt.
‘Gooi deze maar naar me toe, hou je niet in.’
Ik ga op een tiental meter afstand staan en knik zelfverzekerd naar de Avox. Vertwijfeld gooit hij het eerste mes. Ik hef de bijl en weer het mes moeiteloos af met het blad. 'Harder!’ zeg ik.
De Avox gooit nu harder en weer kaats ik het mes weg met het blad van de bijl. Nu de Avox merkt dat het goed gaat krijgt hij er meer vertrouwen in. Meer messen vliegen me om de oren. Het voelt niet eens raar, ik ben meer dan genoeg messen gewend in de laatste dagen.
Ik loop vooruit en kaats alle messen weg. De laatste meters ren ik vooruit en houd ik de bijl vlak voor de Avox stil. Hij kijkt een beetje benauwd naar het blad dat op een paar centimeter van hem afhangt. Ik laat de bijl zakken en leg hem terug. Met een knikje naar de spelmakers loop ik weg.
Voor mijn gevoel ging het best goed, maar ze leken niet echt onder de indruk. Ik moet maar afwachten tot de bekendmaking van de cijfers vanmiddag.
Ik wacht op de gang op Jade. 'Hoe ging het?’ vraag ik meteen.
Ze glimlacht onzeker. 'Wel goed, denk ik…’
'Gelukkig,’ lach ik. We lopen samen naar de lift er gaan terug naar 7.
Zoals gewoonlijk zegt Mary niets en doet Valoria niet anders dan praten.
'Ja, het ging goed. Bedankt voor de interesse,’ mompel ik. We lunchen gezamenlijk en installeren ons dan voor de TV. Ook Amoni en Jade's styliste zijn erbij. Het volkslied van het Capitool weerklinkt door de kamer, terwijl Valoria het meeneuried. Na een praatje van Caesar begint het. De jongen van 1 heeft maar een zeven. Mary kijkt verbaasd op. Adey daarentegen heeft het wel goed gedaan, een tien. Ik prijs haar in stilte. Meer tributen en cijfers vliegen me om de oren. Totdat we bij District 7 komen. 'Daniel Ethan Hale,’ zegt Caesar. Op het scherm verschijnt een foto van mij, waarna er een grote, glimmende acht verschijnt. 'Een acht.’
Valoria slaakt een gilletje en klapt in haar handen. 'Ge-wel-dig!’ kirt ze.
Mary haalt haar neus op. Ik vraag me af wat voor cijfer zij had.
Mijn foto verdwijnt en er verschijnt een foto van Jade. 'Jade Layla Hallows,’ begint Caesar. 'Een zeven.’
Jade springt blij op en geeft mij, Valoria en haar styliste enthousiast een knuffel. Mary slaat ze over, wat waarschijnlijk beter is voor haar gezondheid. 'Gefeliciteerd!’ lacht ze blij.
Ik lach om haar enthousiasme, zo heb ik haar nog niet gezien. 'Jij ook!’
Als ik me weer op het scherm richt verspringt het beeld net naar District 11. Ik kijk naar de foto van Christian en hoe er een grote negen bij verschijnt. Ik grijns breed. Goed gedaan, Chris. Ada heeft een zeven, net als het jongetje van 12. Dan komt als laatste Dahlia. Ik duim voor haar, maar mijn mond valt open van verbazing als haar cijfer in beeld verschijnt.
Dit kan toch bijna niet? Dahlia heeft een… twee?
Mary geeft niemand de tijd om erbij stil te staan, want ze klikt direct de televisie uit. ‘Oké, en nu de interviews,’ begint ze meteen. ‘Jade, zorg dat de mensen je leuk vinden. Maak grapjes en wees aardig. En jij, Daniel, wees vriendelijk en zorg dat je oprecht overkomt.’
‘Is het niet handiger als we gewoon onszelf zijn?’ vraagt Jade.
‘De mensen moeten jullie leuk vinden.’ Mary kijkt haar kil aan. ‘Jullie moeten sponsors verdienen, die kunnen het verschil tussen leven en dood betekenen.’
‘Bedoelt ze nou dat…?’ stamelt Jade.
‘Ja, ze zegt dat we niet leuk genoeg zijn.’ Ik haal mijn schouders op en sta op. ‘Doe gewoon wat goed voelt, Jade,’ glimlach ik.
Mary werpt me nog een dodelijke blik toe, voordat ik naar mijn kamer ga. Daar hang ik wat rond, totdat Valoria komt en zegt dat we naar mijn stylist moet gaan.
Ik kijk niet eens naar het - waarschijnlijk vrij bijzondere, het Capitool kennende - pak dat ik aan krijg. Mijn gedachten zijn bij thuis. Ik vraag me af of ze nu vol spanning voor de televisie zitten en toekijken, waarschijnlijk wel. Ik moet sterk zijn, voor hen. Ik plak een lach op mijn gezicht.
‘Je ziet erg oogverblindend uit, Daniel. Geweldig!’ Amoni maakt grote armbewegingen en knikt tevreden. Buiten wachten Valoria, Jade en Mary. Succes met je interview,’ lacht hij overdreven.
Valoria leidt ons al pratend achter de coulissen. ‘Wacht hier, jullie horen wel wanneer je bent,’ knipoogt Valoria blij. ‘Oh, ik kan haast niet wachten! Ik zal heel hard voor jullie klappen!’
Dan is ze weg en blijven wij achter. Ik hoor Caesar het publiek een beetje opwarmen en praten, totdat hij de eerste naam roept. Aderyn. Ik probeer te luisteren, maar ik kan me niet concentreren. Jade lijkt ook in haar gedachten verzonken, totdat haar eigen naam klinkt. Beiden kijken we verschrikt op. Jade’s ademhaling versneld en er verschijnt paniek in haar ogen. Ik leg mijn hand op haar schouder. ‘Rustig maar, doe alsof je tegen je ouders thuis praat, zij horen het. Maak ze trots,’ zeg ik vlug.
Jade bijt op haar lip en knikt. Dan loopt ze onzeker het podium op. Ze geeft Caesar een hand en struikelt direct over haar woorden. Ik duim voor haar en hoop dat ze er snel vanaf is.
Al heel vlug klink mijn naam. Jade rent bijna van het podium af. Ik plak een charmante lach op mijn gezicht en loop het podium op. Eerst ben ik verblind door het felle licht. Ik hoor gejuich en gejoel uit het publiek, maar het duurt een paar tellen voordat ik ze goed zie. Het zijn er onmogelijk veel. Zo enorm veel mensen. Ik zie een kind zwaaien en zwaai lachend terug, voordat ik naar Caesar loop.
‘Ah, Daniel, Daniel, goed om je eindelijk te spreken,’ lacht Caesar. Ik schud zijn hand en ga op de bank zitten. ‘De stenengooier van District 7, nietwaar?’
Ik lach toegefelijk. ‘Het heeft in ieder geval wel een indruk achter gelaten.’
‘Dat zeker, toch mensen?’ jut hij het publiek op. Ze juichen en klappen luid. ‘En is dat dan ook je tactiek in de Arena?’ vraagt Caesar nieuwsgierig.
‘Wat? Stenen gooien of indruk achterlaten?’ vraag ik gekscherend. Het publiek lacht tegelijkertijd, het is bijna eng. ‘Geen idee, als ik maar thuis kom.’
‘Zijn er mensen die thuis op je wachten?’ vraagt Caesar ineens serieus.
Ik glimlach klein. ‘Natuurlijk mijn familie, ze zijn vast heel benieuwd naar mijn verhalen.’
‘A-ha, maar niet… een speciaal iemand? Is er niet een speciaal meisje thuis die op je wacht?’ vraagt hij. Hij wiebelt veelbetekenend met zijn zeeappelgroene wenkbrauwen.
Iemand schreeuwt vanuit de coulissen. ‘Hé Day, moet je Luna er even bij halen?’ Christian. Ik werp een dodelijke blik - ik heb genoeg dodelijke blikken gezien, dus ik kan er best eentje geven - in de richting waar Chris’ stem vandaan komt. Ik voel een lichte blos over mijn wangen kruipen en probeer Caesars grijns te negeren. Een kreet van ‘’oeh’s’’ en ‘’ah’s’’ klinkt door het publiek. Mijn ogen schieten over alle hoofden in het publiek totdat ik een bepaald persoon vind. Luna. Even kruisen onze blikken elkaar, voordat ze met een rood hoofd naar de grond kijkt.
‘Daniel?’ vraagt Caesar betekenisvol. ‘Moet jij ons toevallig iets uitleggen?’
‘Nee, ik… ik eh…’ hakkel ik. Wat kan ik hier nou op zeggen? Gelukkig klinkt op dat moment de zoemer. Ik grijns opgelucht. ‘Wat gaat de tijd toch snel als het gezellig is,’ lach ik, terwijl ik opsta.
‘Een daverend applaus voor Day!’ schreeuwt Caesar.
Ik loop rustig het podium af, tot in de coulissen. Daar staat Jade op me te wachten. ‘Was dat wat ik denk dat het was?’ grijnst ze.
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee,’ brom ik. Chris is een idioot. Toch blijf ik wachten - misschien ook omdat ik Mary momenteel niet wil zien - om zijn interview te horen.