Hoofdstuk 21

De volgende ochtend ontbijten we in stilte, op de opmerkingen van Valoria na. ‘Als je wint kan je met Luna trouwen, zou dat geen sprookjesverhaal zijn?’ mijmert ze. Misschien is dat waarom sprookjes niet bestaan. Mary negeert me nog steeds. Ik pak een mes en gooi het dan haar kant op. Het boort zich vlak naast haar bord in de tafel - een bewijs dat mijn training toch zinvol is geweest. Ze kijkt verveeld op, maar ik zie een sprankje van verbazing in haar ogen. ‘Wat?’ snauwt ze.
‘Heb je nog nuttig advies?’ snauw ik terug.
Ze knikt langzaam. ‘Vind water en eten, zo snel mogelijk. En vertrouw niemand. Uiteindelijk is er maar één winnaar. Schakel je gevoelens uit en doe wat je moet doen.’
Zwijgend lopen we richting de hovercrafts. Vertrouw niemand.
De hovercraft met de meisjes vertrek als eerste. Ik wens Jade succes en zie Valoria en zelfs Mary hetzelfde doen.
‘Daniel?’ hoor ik mijn naam ineens. Ik kijk verbaasd op en zie daar Luna staan.
Valoria duwt me met een knipoog op Luna af. Ik zie aan haar hele houding dat ze dit geweldig vindt.
‘Hoi Luna,’ glimlach ik ongemakkelijk. Sinds het drama gisteren tijdens de interviews heb ik Luna niet meer gezien. Het is nog ongemakkelijker dan ik had gedacht.
‘Eh... hoi Daniel,’ zegt Luna, met een schuin oog op Valoria.
Ik zucht diep. ‘Valoria kijkt, of niet?’ vraag ik zonder zich om te draaien.
‘Winnaar met wint-alleen-door-een-wonder? Tja, soort zoekt soort,’ roept Samuel, de Beroeps van District 2. Die ene die over een komkommer uitgleed… ik wens hem veel komkommers met duivelse bedoelingen toe.
Luna knikt. ‘Dit is... heel erg ongemakkelijk…’
‘Trek je er maar niets van aan,’ verzucht ik. ‘Het is trouwens wel de schuld van jouw broertje, hè! Even voor de duidelijkheid.’ Ik grijns luchtig.
Luna rolt met haar ogen. ‘Weet ik. En daar gaat hij zoveel spijt van krijgen…’
Luna bloost en vanuit mijn ooghoek zie ik Chris met een brede grijs toekijken. Hem krijg ik nog wel. ‘Ik zit de komende tijd met hem opgesloten in de arena, jij hoeft enkel het Capitool te verdragen, geluksvogel!’ plaag ik Luna.
‘Oh, wat heb ik toch geluk. Arme jij,’ zegt ze sarcastisch. Maar dan glimlacht ze. ‘Hé... Daniel... laat je niet kisten, oké? En al helemaal niet door Chris.’
Ik glimlach overtuigd. ‘Natuurlijk niet, zorg jij maar dat je de roddels van het Capitool overleeft.’
‘Komt wel goed. Succes, Daniel. We zullen zien waar het schip strand.’
‘Jij ook succes, Luna,’ glimlach ik.
Dan stapt Luna plotseling naar voren en geeft ze me een knuffel. Ik negeer het gilletje dat Valoria slaakt, evenals de brede grijns op Christians gezicht.
‘Jongens, als jullie willen dat ze flauwvalt, moeten jullie het wel goed doen. Als jullie het niet weten hoe het moet, vragen jullie het aan May en Alex. Of aan Flynn, die schijnt er ook wat van te kunnen,’ roept de Florian, District 9 als ik het me goed herinner.
Ik bloos en Luna kleurt nog roder. Ze wil me haastig weer loslaten, maar ik sla mijn armen snel om haar heen. ‘Laat ze maar,’ fluister ik lachend.
‘Je kunt hem altijd nog een valentijnskaart sturen, zusje. Maar we moeten nu echt gaan, want tja... de Spelen gaan beginnen.’ Chris grijnst breed.
Ik laat Luna los en glimlacht nog even snel naar haar. Ze glimlacht blozend terug en loopt naar Chris toe.
Hij trekt haar in een knuffel en fluistert iets in haar oor. Gezien de klap in zijn gezicht die het hem oplevert was het niet iets dat ik had willen horen. Ik slenter terug naar Valoria en Mary. Mary kijkt me strak aan. ‘Gebruik dit gedoe met die Luna in je voordeel, Hale. Dit kan je sponsors opleveren. Succes.’ Ze knikt kort en Valoria klopt me op mijn schouder.
‘Ik ondervraag Luna wel, als je wilt,’ lacht ze.
Ik schud hard mijn hoofd. ‘Nee, dat is absoluut niet nodig!’ zeg ik haastig.
Valoria lacht en Mary glimlacht kleintjes. ‘Ga nou maar naar de hovercraft,’ commandeert ze. Ik knik ze nog één keer toe en ga de hovercraft binnen.
Niet veel later komt Christian naast me zitten. Hij lijkt nogal uit zijn doen. Ik stoot hem zacht aan. ‘Hé, gaat het?’ vraag ik zacht.
‘Ja, prima, waarom zou het niet gaan?’ antwoordt Chris snel. Dat was één van de slechtste leugens ooit.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Misschien omdat het alleen maar normaal is als het niet gaat.’ Ik glimlach begripvol.
Christian lijkt niet op zijn gemak en wisselt snel van onderwerp. ‘Dus... Als Bosjesmannen... moeten we een teken hebben?’ fluistert hij.
Ik laat de onderwerpwissel maar gaan en grijns. ‘Een teken is een goed plan, we moeten elkaar niet kwijtraken in de Arena.’
‘Heb je... ideeën?’
‘Eh... niet echt. Geen subtiele tekens, in ieder geval. In District 7 schreeuwen we gewoon,’lach ik.
Chris denkt even na en lijkt dan een idee te hebben. ‘Ben je een beetje muzikaal?’
‘Vast wel een beetje, denk ik... hoezo?’ vraag ik argwanend. Met Christian weet je het maar nooit zeker.
Hij fluit een kort deuntje en kijkt me verwachtingsvol aan. Hakkelend fluit ik hem na. De tonen klinken niet bekend, maar het lukt prima.
‘Oh, dus zwaarden lukken je niet, maar dit is geen probleem?’ zegt hij plagerig.
Ik grijns. ‘Dit is iets heel anders!’ verdedig ik mezelf.
‘Tuurlijk joh, als jij het zegt. Nog plannen in de arena?’ Ondertussen komt er een vrouw langs, die een tracker in onze armen spuit. Leuk, nu worden we ook nog gevolgd.
‘Wel, ik dacht aan niet doodgaan. Jij?’
‘Ik had ongeveer dezelfde plannen. En als het kan nog wat mensen naar huis sturen, dat zou mooi meegenomen zijn. Ik heb wel een lijstje.’ Chris grijnst.
‘Klinkt als een mooi plan. Dus, wat gaan we vanavond eten?’ vraag ik luchtig.
Chris grijnst duivels. ‘Ik dacht aan hartvormige bonbons. Luna wil er vast wel wat naar je sturen.’
Ik zucht diep. ‘Moet dit nou echt, Chris?’ Ik rol met mijn ogen. ‘Als je maar weet dat ik ze niet zou delen als je zo doet,’ vervolg ik met een grijns op mijn gezicht. Toch kan ik er niets aan doen dat er een rode blos over mijn wangen schiet.
‘Hee Day! Zag er goed uit met die Luna! Heb je nu een afscheidskus gekregen?’ roept Florian. Hij maakt een zoengeluid met zijn lippen en tuit ze naar voren.
Ik kleur nog roder en Chris lacht.
‘Je... wordt een beetje rood, Danny. Heb je het soms warm? Of mis je Luna gewoon nu al heel erg?’ grijnst hij.
‘Oh... jij bent echt verschrikkelijk…’ mompel ik met een rood hoofd. Ik werp hem een boze blik toe, die volgens mij niet bijster indrukwekkend is.
‘Luna en Daniel zitten in een bootje op zee. K-u-s-s-e-n-d.’ Florian zingt vals en hard. Nu kleur ik echt knalrood. Chris grijnst alleen maar breder en zingt mee.
Ik stomp hem tegen zijn schouder. ‘Hou op,’ sis ik blozend. Ik werp Christian en Florian beiden een dodelijke blik toe, maar Florian lijkt het niet eens op te merken.
Chris grijnst tevreden en gaat harder zingen.
Ik kreun. De verrader. ‘Je gaat niet ophouden, hè? Idioot!’ mopper ik met een rood hoofd. Ik ben blij voor Luna dat ze hier nu niet is.
‘Waarom moet je nou blozen?’ vraagt Chris onschuldig.
‘Omdat... jij... ik... argh, jij bent echt een vreselijk persoon. Waarom zijn we ook alweer vrienden?’
Chris trekt een wenkbrauw op. ‘Wow, niet te hard van stapel lopen, gast. Bondgenoten. Luna maakt me af als ik vrienden maak…’
Ik ben blij dat hij in ieder geval is opgehouden met zingen. ‘Luna maakt je sowieso af, dat weet je?’
‘Jou ook, als je niet snel met iets heel romantisch komt.’ Chris opent zijn mond om weer te gaan zingen, maar ik sla hem voordat het zover komt. Hij kijkt me even verrast aan, maar lacht dan. Hoewel dit niet de beste situatie is, ben ik wel blij dat hier nog geen grafstemming hangt. Over een paar weken zijn er drieëntwintig tributen dood, en dat is iets waar ik zolang mogelijk niet aan wil denken.
Te snel landt de hovercraft al. Nog een paar minuten voordat we de Arena ingegooid worden. Ik probeer aan iets anders te denken, terwijl ik in een kamer gezet word. Amoni staat er al en helpt me vlug met de kleding. Een zwarte trainingsbroek en zwarte schoenen, het enige dat er absoluut niet bij past is het bordeauxrode shirt dat erbij ligt.
Ik trek het zwijgend aan en wikkel het kettinkje van Livia als een armband om mijn pols.
‘Nog dertig seconden,’ klinkt er vanuit een speaker. Ik zucht trillerig en begeef me richting de buis in het midden van de kamer. Het ziet er zo onschuldig uit, maar deze buis is de weg naar een hoogstwaarschijnlijk dood. Ik ben er klaar voor, zeg ik tegen mezelf, maar ik geloof mezelf niet.
‘Bedankt voor alles, Ammoniakman,’ glimlach ik luchtig naar mijn stylist. Ik probeer niet te laten merken hoe bang ik eigenlijk ben.
‘Succes Day,’ zegt hij alleen.
Ik stap de buis in. Langzaam gaat hij omhoog. Ik zou willen dat hij hier stil blijft staan, dat we nooit boven komen, want aan het einde van deze buis, wacht ook het einde voor drieëntwintig van ons. Mijn laatste restje valse hoop wordt verpletterend als we boven komen. Ik ben er niet klaar voor, het is onmogelijk om hier klaar voor te zijn.
Vrolijke Hongerspelen.