O24
Cleo Mitchells
Het is negen uur. Mijn hart en mijn gedachten strijden beide om de overwinning terwijl ik mezelf sta te bekijken in de spiegel. Ik ben gekleed en wel, voor het geval ik besluit te gaan. Dat besluit is nog niet genomen. Verlangen of verstand? Geen van hen lijkt de overhand te krijgen terwijl het een minuut over negen wordt.
Ik ben gekleed om de stad in te gaan, denk ik. Om eerlijk te zijn is het zo lang geleden dat ik zaterdag avond de deur uit ben geweest, dat ik niet eens weet wat tegenwoordig normaal is. Gaan meiden uitgebreid stappen in shorts met een crop top erboven of is een spijkerbroek met een leuke top en colbert meer gangbaar? Ik ben voor de middenweg gegaan, casual is sowieso iets waar ik me prettiger in voel. Twee minuten over negen.
Als ik er voor zou kiezen om naar beneden te gaan dan wachten er drie jongens op me en gaan die überhaupt niet alleen rokerige, kleine kroegjes in? Misschien ben ik dan toch wel te overdressed. Of zoeken ze het ook in de discotheken? Underdressed Ik frunnik aan mijn haar en werp zenuwachtig een blik op de klok. Drie minuten over negen.
Wanneer ik terug kijk naar mijn gezicht vraag ik me af of ik niet een te heftige kleur lippenstift op heb voor mijn toch vrij blanke huid. De paar sproeten rond mijn neus vind ik geen rede genoeg om foundation te dragen, verder is er geen oneffenheid te vinden op mijn gezicht. Samen met mijn wipneusje geven de sproetjes me een bijdehand voorkomen. Moet ik ze misschien toch nog proberen te verbergen? Vier minuten over negen.
Ik maak me veel te druk! Het is niet alsof ik naar een modeshow ga. Ik ben dat hele sociale gebeuren dan wel verleerd maar heb me toen ik eerder nog wel dit soort dingen deed nooit druk gemaakt om mijn voorkomen. Ze doen het er maar mee, ja toch? Waarom lijk ik die luchtige benadering nu niet te kunnen vinden? Zijn het mijn zorgen om er bij te horen en niet gek te lijken of wordt dit veroorzaakt door iets anders. Komt het door degene waarmee ik ga? Zijn groene ogen verschijnen even op mijn netvlies en ik bijt weer eens in gedachten verzonken op mijn onderlip. Vijf minuten over negen.
Waar is Azazel eigenlijk? Ik had hem hier verwacht, op de eerste rang, genietend van mijn twijfel en innerlijke strijd. Hij schittert echter weer in afwezigheid en ik durf er bijna van te gaan genieten. Niet te veel uiteraard, de teleurstelling wanneer hij wel weer volop aanwezig is zou te groot zijn. Wanneer ik aan hem denk krijgen mijn hersenen weer iets meer overhand. Kroegen zijn donker, evenals discotheken. Het zal vermoeiend zijn met de rest te praten wanneer hij zich er constant in mengt. Zes minuten over negen.
Ik zucht diep en draai me weg van de spiegel. Het is niet verstandig om te gaan. Ik moet niet gaan. Er zijn meer dingen die fout kunnen lopen dan goed. Moet ik dat op het spel zetten om het een keer naar mijn zin te hebben? Ik heb het al drie keer leuk gehad met Ace, dat is meer dan waar ik op had gehoopt als je me er anderhalve week geleden naar gevraagd had. Toen ik hem nog niet kende stond ik op de zaterdag avond toch ook niet te midden van mijn kamer te dubben of ik de stad in zou gaan of niet. Dan vermaakte ik me ook prima hier, veilig op mijn kamer. In mijn eentje. Alleen. Zwelgend in mijn zelfmedelijden. Zeven minuten over negen.
Maar hij heeft me ondertussen toch wel laten zien hoe het ook kan zijn. Dat ik kan lachen ondanks mijn situatie. Dat er mensen zijn die me, om wat voor rede dan ook, blijkbaar prettig gezelschap vinden en me beter willen leren kennen. Hij heeft een verleiding gecreëerd waarvan ik op zich wel op de hoogte was, maar welke hij heeft aangewakkerd tot ik het niet meer echt kan negeren. Wat hem mij heeft doen aanspreken is me nog steeds een raadsel, maar wil ik daar dan geen antwoord op vinden? Dat doe ik niet door hier te blijven. Acht minuten over negen.
Ace. Vrolijke, bezorgde Ace, met zijn groene ogen en aanstekelijke lach. Hij krijgt me zo makkelijk uit mijn depressieve stemming dat het bijna magie lijkt. Misschien is hij wel een tovenaar, ik bedoel als demonen bestaan waarom die dan niet? Nog een blik in de spiegel, nog een keer mijn onderlip tussen mijn tanden en een hand door mijn haar. Negen minuten over negen.
Met een uithaal heb ik het hengsel van mijn tasje vast en zwier het over mijn schouder. Ik gris mijn mobiel en sleutels van mijn bureau en storm naar de deur. Waar het me gaat brengen, brengt het me, maar mijn hart heeft gewonnen.
Reageer (5)
Yes, goed gedaan!
7 jaar geledenVeel plezier in Italië. (:
7 jaar geledenYass Cleo!
Go Cleo! Go Cleo!
7 jaar geledenYou rock girl!
7 jaar geledenYES CLEO! You go girl!
7 jaar geleden