Hoofdstuk 023.

Fíli walgde van zichzelf. Hij kon het niet. Hij kon het verdomme niet! De wrokkige gevoelens die hem maandenlang op de been hadden gehouden, sijpelden weg bij de eerste glimp van haar gezicht. Hij haatte haar, dat leed geen twijfel. Maar de vrouw doden van wie hij had gehouden… hij kon het niet.
Al vanaf het begin was hij bang voor de confrontatie geweest. Nadat Leah hem had gevonden, had hij iemand anders willen zijn. Niet de goedgelovige dwerg die tot de ondergang van zijn vrienden en familie had geleid. Hij had als zijn oom willen zijn, standvastig en in staat om respect af te dwingen zonder ook maar een woord te hoeven zeggen.
Maar Aimee doorzag hem. Al bij de eerste oogopslag. Hij wist geen woord uit te brengen, staarde enkel naar het volmaakte gezicht dat hij eens met zo veel liefde had gestreeld. Fíli wist niet of het door zijn aangetaste zicht of door de snelheid ging, maar voor hij kon bedenken wat hij wilde zeggen of doen, voelde hij een druk die zich rondom zijn middel verspreidde. Hij hield zijn zwaard stevig vast en tastte met zijn andere hand naar hetgeen zich zo stevig om zijn lichaam wond. Het waren schubben, alsof een geschubde slang hem probeerde samen te knijpen. Zijn hele lichaam brandde toen de druk nog groter werd en hij in de lucht werd getild. In een flits zag hij het geschokte gezicht van Leah nog, voordat ze buiten zijn bereik raakte. Paniek overmande hem, en in een vlaag van verstandsverbijstering liet hij zijn zwaard vallen. Hij hoorde het niet eens meer op de grond kletteren.

Tijdens de hele vlucht was Fíli doodsbang dat hij naar beneden zou vallen. Het gebeurde niet. Een eind bij de stad vandaan, op een grasveld dat mooi had kunnen zijn als de zon had geschenen, zette de draak hem verbazingwekkend voorzichtig neer. Fíli deed een stap naar achteren. Wat was hier de bedoeling van?
Aimee klom van de draak af. Zijn knieën knikten bij het zien van haar gouden haren. Toch zag hij dat ze veranderd was. De lijnen in haar gezicht waren strakker, haar ogen emotioneel. Ze leek eeuwen ouder.
‘Doe je masker af,’ beval ze.
Fíli verroerde zich niet, al leken er binnen in zijn borstkas explosies plaats te vinden. Waarom deed ze dit?
‘Heb je me niet genoeg ellende aangedaan?’
‘Ik wil onder ogen komen wat ik je precies heb aangedaan voor ik sterf.’
Hij wenste dat hij iets kon doen, maar zijn brein leek net zo traag als de rest van zijn lichaam. Ze zei niets meer en liep naar hem toe. Haar handen strekten zich uit naar zijn gezicht en ze maakte het masker los. Fíli staarde haar aan, met het ene oog dat het nog deed.
Aimee deed er nog steeds het zwijgen toe toen ze zijn verminkte gezicht bekeek. Hoewel ze hem niet aanraakte, leek hij haar pijnlijke streling op zijn wangen te kunnen voelen. Haar onderlip trilde, er trok een siddering door hem heen.
Dit is toneelspel. Ik moet er niet intrappen.
Fíli wist echter terdege dat haar verdriet echt was. Maar wat deed het ertoe? Waarom had hij het gevoel dat zijn hart brak? Hij had gedacht dat hij dat niet meer had, maar het voelde alsof ze de allerlaatste splinter verbrijzelde.
‘Hier.’ Aimee reikte hem een dolk aan. ‘Neem je wraak.’
Fíli slikte. Zijn neus zat verstopt en hij schudde zijn hoofd. ‘Ik kan het niet.’
‘Heus wel. Je wilde als je oom zijn, toch?’
Haar stem klonk zo lief, zo begripvol.
‘Je moet hen wreken.’ Ze pakte zijn hand, drukte het wapen erin en vouwde zijn vingers eromheen. ‘Je zult nooit begrijpen waarom ik deed wat ik deed, noch zul je weten hoeveel spijt ik ervan heb gehad. Het is goed, Fíli. Ik wil mijn verdiende loon krijgen. Neem je wraak, zoals ik die net ook heb genomen.’
Hij kreeg het gevoel te stikken toen ze door haar knie zakte en hem omhelsde. De dolk voelde loodzwaar en beefde in zijn hand.
‘Je vrienden zijn dood, je broer en je oom eveneens. Jij bent voor het leven getekend. Je moet het voor hen doen. Voor jezelf.’
Fíli haalde diep adem. Langzaam bracht hij zijn hand naar haar bovenrug. Ze had gelijk. Hij was het Kíli verschuldigd. Hij was het zichzelf verschuldigd. Hij kneep zijn ogen dicht en duwde het mes haar vlees in, steeds dieper. Haar lichaam schokte tegen dat van hem, maar ze schreeuwde niet. Ze bleef hem vasthouden.
‘Dank je wel.’
Fíli kon zijn tranen niet langer bedwingen toen hij haar stem hoorde. Had hij nog een toekomst met haar kunnen hebben? Had hij haar ooit kunnen vergeven? Nu had hij niets. Helemaal niets.
Hij hield haar steviger vast. Zocht naar excuses, naar iets om te zeggen. Er kwam niets over zijn lippen. Haar hand raakte zijn wang en hij opende zijn ogen weer. Er waren tranen in die van haar.
‘Geef me het mes,’ bracht ze hortend en stotend uit.
Zonder te aarzelen deed hij wat ze vroeg. Met het laatste beetje van haar kracht hield ze het wapen vast.
‘Het spijt me,’ murmelde ze in een laatste omhelzing tegen zijn schouder.
Hij voelde een grillige pijn onder zijn nek. Maandenlang deden al zijn ledematen al pijn, hij keek er niet eens meer van op. Het gaf niet. Aimee deed wat geen ander zou kunnen doen.
Samen zakten ze ineen. Fíli hield haar vast, luisterde naar het langzamer worden van haar ademhaling tot ze helemaal stil werd. Net als hij.