008 * Louis Tomlinson

"Oké, we zitten in de laatste paar minuten en de score staat gelijk tussen beide partijen. Malik aan de bal, weet Mitchell te passeren, hij lijkt een opening te krijgen," klinkt het door de speakers.

Zelf concentreer ik me op de bal, die nog bij Zayn is. Ik weet mijn tegenstander voorbij te gaan en schieten mijn ogen naar waar Dane is. Nick, Greg en Sean zijn ook niet ver weg. Speel veilig, Zayn, desnoods terug naar Greg.

Dane krijgt dan opeens de bal.

Ik spring tussen twee van het andere team door. Het doel erg dichtbij. Het commentaar weet ik uit mijn hoofd te bannen, en ren ik door om vlakbij Dane te blijven. Om dan opeens de bal aangespeeld te krijgen en draai ik me om. Met een trucje, welke ik soms vaker gebruik, weet ik de bal om iemand heen te manoeuvreren, en schop ik de bal rechts naar de hoek van het doel met ingehouden adem.

Doodse stilte.

Opeens barst iedereen in juichen uit.

"Tomlinson flikt het weer. Hij is Cameron voorbij gegaan op zijn geheel eigen stijl, daarna Blake en Taylor. Met een fantastische doelschop," schalt het door de speakers.

Tegelijk word ik opgetild door Zayn en Dane. Om mijn armen om de twee heen te slaan.

"Daarmee komt de score op twee een voor de thuisploeg. Het lijkt een overwinning te zijn maar we hebben nog... Ja, nog twee minuten blessuretijd. Wat gaat er dan gebeuren?"

Ik sta dan weer op mijn voeten en omhels ik een blije Zayn. "Kom op, nog een punt erbij?"

Zayn knikt en gaan we achter de bal aan, die nu bij de tegenpartij ligt.

Het eindsignaal klinkt echter snel genoeg en hebben Nick, Greg en Sean het de tegenpartij nog moeilijk gemaakt. Hun zijn ook de beste verdedigers van ons team.

Juichend en vrolijk rennen sommige al richting de kleedkamer en kijk ik hen na. Om daarna de coach te zien gebaren naar een camera. Mijn beurt dus. En dat terwijl Dane de captain is.

"Louis, hoe voelt het om nu al twee wedstrijden gewonnen te hebben," is de vraag en krijg ik nog een handdoek in mijn hand gedrukt.

Ik glimlach vanzelf. "Het voelt absoluut geweldig om zo'n wedstrijd te spelen met zijn allen. We hebben een goede verdediging en ja, tuurlijk kan de tegenpartij daar een mogelijkheid in vinden. Maar om dan vol in de aanval te gaan met een paar fantastische aanvallers dat ons team telt. Geweldig. We kijken uit naar de volgende wedstrijd en hopen dat we dan zelfs nog beter kunnen presteren."

"Denk je dat er nog iets is waarvan je dacht dat het beter had gekund?" De man houdt de microfoon naar mij toe.

Ik lik mijn lippen kort. "Verbeterpunten zijn er altijd wel en we kunnen niet wachten om de wedstrijd zelf te analyseren om er beter van te worden. We trainen hard genoeg."

De man bedankt me kort en draait hij zich naar de camera.

"Mooi gezegd, Lou," reageert Dane en krijg ik een flesje water van hem. "Volgende week zaterdagmiddag weer."

In de kleedkamer word ik verwelkomt met een groepsknuffel. "Dank je, nu stink ik nog tien keer zo erg," lach ik. Al doet het me niks. Ik ken de mannen al bijna vijf jaar en we zijn wel een hechte groep. Iets dat ook te merken is op het veld. "Kan ik nu een douche nemen. Straks in de kantine is het eerste rondje van mij."
***
Grijnzend kijkt Niall naar me en heft hij zijn glas. "Mooi gespeeld, Lou."

"Ik ben het niet alleen," glimlach ik en neem ik een slok. "We hebben gewoon een sterk team dat goed op elkaar ingespeeld is."

Niall had voorgesteld om nog ergens wat te gaan drinken. Om zo de overwinning te vieren. "Dat weet ik, maar hoe jij je trucje daarvoor hebt. Je wist die drie gozers prima te ontwijken."

Lachend drink ik wat. "Het is vooral psychisch, Niall, ik gaf hinten dat ik via rechts zou gaan en ben links gegaan. Dat zijn van die kleine dingen. En ik had de bal naar Dane kunnen spelen, die stond niet ver bij me vandaan."

"Hoe dan ook, mooi gespeeld. Met twee een gewonnen." Nialls lichtblauwe ogen schitteren maar glijden duidelijk ook even weg. "Je vriend is er."

Ik kijk om om te zien wie hij bedoelt. Net als ik wat wil zeggen, zie ik Zayn en hij mij. Alleen glijden mijn ogen vanzelf naar de man, die achter hem loopt. "Hij is mijn vriend niet," mompel ik naar Niall.

Hij knikt echter. "Blijf jezelf dat wijs maken," grijnst hij. "Ik kan zien hoe je naar hem kijkt, Lou. Je wilt wel meer."

Met een zucht draai ik me om en drink ik in een teug mijn glas leeg. "Zo lang maak ik het niet meer. Morgen weer gewoon werken," ga ik verder. "En ik ben niet op die manier geïnteresseerd in Liam."

"Niall, heb je de wedstrijd gezien," komt Zayn er tussen en omhelst hij de blonde kort.

De man knikt naar hem. "Ja, natuurlijk, vrienden komen altijd kijken. Zaterdag weer, heb ik begrepen."

Ik hoor de twee praten en gaat mijn blik toch vanzelf weer richting Liam. Hoe kijk ik dan? Als ik Niall mag geloven alsof ik interesse heb in de man. Bruine vriendelijke en geduldige ogen. Een rustige uitstraling. Zelf weet ik wel anders want Liam kan ook dreigend en intimiderend overkomen. Dat heb ik zelf gezien. Ik kijk op naar de man en ontmoeten mijn ogen de zijne.

Om mij met een glimlach een knipoog te geven. "Mooi gespeeld," zegt Liam en schijnt hij een glas cola te hebben of zo.

"Dank je." Op de een of andere manier voelt het aan alsof ik bloos. Ik, en blozen. Hoe stop ik mezelf? "Waarom cola?" Gewoon de warmte de schuld geven.

Hij haalt zijn schouders op. "Ik moet nog rijden," komt dan het antwoord. "Jij niet dan?" Hij doelt gelijk op mijn biertje.

Om een wenkbrauw op te trekken. "Ik kan zo naar huis lopen." Ja, nu nog wel. Straks niet meer. Ach, als ik eenmaal verhuisd ben, kan ik soms een taxi nemen.

Dan botst Liam opeens tegen mij op en krijgt hij zeker de helft van mijn biertje over zich heen. "Sorry, even..." Hij draait zich om. "Kijk uit waar je loopt," snauwt hij naar iemand.

Wie weet ik niet maar zelf kijk ik wat beteuterd naar mijn half lege glas en daarna naar Liam. Het natte shirt zit tegen zijn buik geplakt en kan ik de six pack duidelijk zien. "Nou heb ik maar een half glas."

"Het is een teken, Lou, tijd om naar huis te gaan," kan ik Niall horen zeggen. "Laat hem mee lopen en geef hem een schoon shirt of zo."

Daar moet ik hem gelijk in geven. "Ga je mee," gebaar ik richting de deur.

Met een knikje, komt Liam achter me aan. "Nou, deze kan gelijk bij de was," mompelt hij en kan ik het horen omdat we net buiten zijn.

"Als je wilt, heb ik wel een schoon shirt voor je," stel ik voor. "Lijkt me geen pretje om op die manier in je auto te stappen. Dan stinkt alles naar de bier."

Verbaasd kijkt hij me aan. "Weet je het zeker?"

Ik loop al richting mijn huis. "Kom je nog of wil je kou vatten?"

Eenmaal thuis trek ik eerst mijn schoenen uit. "Als je mij je shirt geeft, gooi ik die gelijk in de wasmachine. Via Zayn krijg je het dinsdag wel terug."

Liam trekt zijn jack uit en volgt zijn T-shirt even snel. "Dank je wel. Het had niet gehoeven maar toch."

Mijn blik gaat vanzelf over zijn strakke gespierde six pack. Hoe vaak zou hij trainen? Waar traint hij dan. "Graag gedaan. Zo terug." In de badkamer gooi ik zijn shirt in de was en pak ik een schoon shirt uit de kast. Om dan terug te lopen. "Hier."

Iets dat Liam aantrekt en zit het witte T-shirt precies goed. "Bedankt."
De glimlach is te zien. "En je bedoelt dat je Zayn dinsdag bij de training ziet?"

"Ja, maar ik ga je er nu uitschoppen. Mijn wekker staat morgenochtend op zes uur." Ik verbaas mezelf want dat hoeft hij anders niet te weten.

Zijn mondhoeken krullen omhoog en trekt Liam zijn jack weer aan. "Ik sta om half zes op. Eerst hardlopen." Dan gaat de deur open, geeft hij me nog een knipoog met een glimlach en verdwijnt hij. De deur achter zich dichttrekkend.

Een lieve knipoog. En wel eentje die mij bijna de kriebels bezorgen. Zelf glimlach ik wat dwaas en begin ik aan mijn laatste rondje zodat ik naar bed kan gaan.