Hi! Daar was ik ineens weer. Ik heb een hele gave vakantie gehad in Bella Italia, welke helaas af is gesloten met een auto ongeluk op de terugweg. Iedereen is nog heel gelukkig. Nu ondertussen alweer paar dagen terug in het wisselvallige Nederland. Was net aan het wennen aan elke dag 34 graden.. Hoe is jullie zomer tot nu toe? X Cliff


Cleo Mitchells



      Ik snel de trap af en werp mezelf zo ongeveer door de deur naar buiten. Verwilderd speur ik het terrein al af voor ik goed en wel het gebouw heb verlaten. Er lopen heel wat mensen, druk pratend en lachend, maar Ace zijn lange postuur valt me vrijwel direct op. Hij loopt van me weg geflankeerd door Vic en Jason.
      “Ace!” Roep ik hem na terwijl ik ze volg. Hij draait zich om en zijn ogen vinden me. Op slag lijkt het groen op te lichten en komt er een glimlach rond zijn lippen welke er eerder niet had gelegen. “Thank god! Ik dacht dat je ons ging laten zitten!” Roept hij al voor ik ze goed en wel bereikt heb. Wanneer ik dat doe word ik tot mijn verbazing in zijn armen getrokken voor een enthousiaste begroeting. Kaneel en patchoeli. “Thank god indeed. Hij ging met de verstrijkende minuut ellendiger uit zijn ogen kijken.” Mompelt Jason, wat hem een stomp oplevert zodra Ace me los heeft gelaten. “Niet waar, hij overdrijft. Jason is een drama Queen.” Verkondigt Ace op betrapte toon, hij wend zijn blik af en ik verdenk hem van een blos. Zijn vrienden grijnzen veelbetekenend naar me en ik betrap mezelf ook op warmer wordende wangen. Waarom reageer ik elke keer zo opgelaten op hun pesterijen?
      “Ook hallo.” Begroet ik ze in het algemeen. Vic knipoogt naar me en Jason grijnst en klopt me even op de schouder. “Leuk dat je mee gaat.” Verkondigt hij. Ik slik wanneer het eindelijk ten volle tot me doordringt dat ik inderdaad heb besloten mee te gaan. “Laten we gaan! Als we geluk hebben is het nog niet tot de nok toe vol bij Clúso.” Zegt Vic terwijl hij begint te lopen. Jason volgt snel en ik loop gelijk op met Ace. Hij lijkt zichzelf nog niet helemaal herpakt te hebben, wat ik niet gewend ben van hem. Het maakt me om de een of andere rede nerveus. Vic en Jason kletsen er lustig op los en laten ons, dan al niet bewust, buiten het gesprek. Ik neem Ace even vanuit mijn ooghoeken in me op. Hij heeft een lichte spijkerbroek aan, de pijpen een keer omgeslagen en een randje enkel ontbloot boven zijn grijze desert boots. Erboven draagt hij een zelfde kleur grijze blouse met daaroverheen een donkerblauwe, gebreide trui. Hij heeft gepoogd zijn normaal zo verwilderde haar naar achteren te kammen maar is daar maar half in geslaagd, de eerste lokken springen alweer eigenwijs terug in zijn gezicht.
      Niet voor het eerst besef ik me hoe knap ik hem vind en plotseling besef ik me dat ik helemaal niet weet of hij een vriendin heeft. Ik heb hem er nog nooit over gehoord, maar kan me nauwelijks voorstellen dat een meisje zich niet tot hem aangetrokken voelt. Als hij geen vaste relatie heeft dan moeten er toch heel wat aanbidsters rondlopen. Wat me dan weer doet afvragen waarom hij in hemelsnaam een gesprek aan heeft geknoopt met mij. Hij moet genoeg andere opties hebben gehad.
      Terwijl we de uitgang van de Campus naderen begint de stilte me te drukkend te worden. “Wat is Clúso?” Vraag ik, mijn stem schor. Ik schraap mijn keel kort en kijk met een glimlachje naar hem op. Hij kan het eindelijk vinden me weer aan te kijken en zijn ondertussen vertrouwde glimlach ligt rond zijn lippen. “De kroeg waar we altijd heen gaan. Er is vanavond live muziek tot half een, daarna gaan we meestal nog even naar Rhapsody.” Ik ga er van uit dat die laatste een discotheek is en bijt op mijn lip wanneer ik me bedenk hoe druk het overal moet zijn. Het voorval in de supermarkt speelt weer even door mijn gedachten en ik word overvallen door de neiging rechtsomkeert te maken.
      “Als je er straks klaar mee bent moet je het gewoon aangeven Cleo, dan breng ik je terug naar campus.” Zoals gewoonlijk leest hij mijn uitdrukking weer feilloos. Ik schud mijn hoofd bij het vooruitzicht hem vroegtijdig weg te laten gaan uit de stad. “Ik heb besloten mee te gaan en pas me aan naar jullie.” Goh wat klinkt dat overtuigend. Een stuk overtuigender dan ik me daadwerkelijk voel. Zijn glimlach wordt breder en hij strijkt even met zijn hand door zijn haren, waardoor er enkel meer plukken los komen uit model. “Ik vind het echt heel leuk dat je mee gaat. Trek je maar niet te veel aan van die twee, die vinden het leuk me te stangen. Dat doen ze altijd als ik er eens iemand nieuws bij betrek.” Mompelt hij met een knikje in de richting van Vic en Jason. Die lopen elkaar te stompen en discussiëren over een voor ons onbekend onderwerp.
      Zijn woorden lijken een zwaar gevoel in mijn maag te veroorzaken. Het suggereert dat ik niet de eerst ben die via hem in contact komt met ze en onbewust gaan mijn gedachten gelijk uit naar de vraag of dat ook meisjes waren. Waarom me dat dwars lijkt te zitten is me onduidelijk. “Maak je geen zorgen, ik kan wel wat hebben.” Reageer ik een beetje kleintjes en met een weinig overtuigende glimlach. Zijn gezicht betrekt even kort voordat hij hem weer in de plooi heeft. Ace lijkt niet helemaal zijn normale zelf, alsof hem iets dwars zit. Zijn normaal zo vrolijke en onverstoorde houding is niet helemaal intact. Het gesprek dreigt weer dood te bloeden.
      In voorgaande situaties was hij eigenlijk telkens degene die het gesprek hooghield, besef ik me ineens. Natuurlijk liepen de gesprekken vloeiend en gemakkelijk, maar dat allemaal dankzij hem. Hij droeg de onderwerpen aan en ik borduurde er op voort, maar op het moment dat hij dat niet doet is dit de uitkomst. Het feit dat ik blijkbaar niet meer in staat ben een gesprek te starten met iemand strijkt me tegen de haren en ik weiger me er bij neer te leggen.
      “En wat is het citaat voor deze avond?” Vraag ik hem dus met een nu gemeende glimlach. Ik heb het besluit genomen uit mijn naargeestige kamertje te komen en ga er nu ook het beste van maken. Het is mooi geweest met dat angstige afwachten en dubben over situaties die nog komen gaan. Ace stoot een lachje uit en trekt even een bedenkelijk gezicht. “I live for the nights that I can’t remember, with the people I won’t forget.” Zegt hij zacht en met een knipoog. “Wat? Geen naam? Welke poëet heeft dit gezegd?” Mijn wenkbrauwen gaan iets omhoog terwijl ik hem vragend aankijk. Hij lacht weer en schud zijn hoofd. “Dat was Drake.” Over intellectuelen gesproken.

Reageer (5)

  • Infrared

    Show Me A Good Time, yass Drizzy!

    7 jaar geleden
  • Efflorescence

    Tof dat ze heeft besloten om mee te gaan. Ik denk en hoop dat dit haar goed zal doen.

    7 jaar geleden
  • MrsNeymessi

    Ace en Cleo zijn goals (:

    7 jaar geleden
  • scarletwitch

    Ik heb Clace gemist ;-;

    7 jaar geleden
  • Culloden

    Haha, geweldig dat hij gewoon Drake citeert. :3
    Ik heb dit verhaal echt gemist!

    7 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen