O26
Cleo Mitchells
In Clúso is het druk, warm en luidruchtig. We hebben binnen weten te komen maar daar is het dan ook wel mee gezegd. Ace heeft zon tien minuten geleden al verkondigt dat hij drinken ging halen voor iedereen en is in de mensenmassa verdwenen. Mensenmassa ja, want hoewel het geen grote kroeg is verdient de menigte die benaming wel. We hebben Ace nog niet weer gezien en staan ondertussen ongeveer halverwege richting de kleine verhoging achter in de kroeg. De twee jongens proberen zo goed en kwaad mogelijk mij te onttrekken van het gedrang en geduw, maar kunnen niet voorkomen dat ik zo nu en dan half van de voeten wordt gelopen. Ik onderga het terwijl ik mezelf vertel dat het er zo nu eenmaal aan toe gaat. De langzaam opkomende en venijnig borrelende woede probeer ik hardnekkig te verdrukken. Adem in, adem uit. Ik ben de rust zelf, niemand doet het expres.
Het bandje staat nog te soundchecken en de muziek die vanaf een geluidsinstallatie door de speakers komt wisselt momenteel nog tussen rock en country. Het bevalt me eigenlijk wel, al staat het erg luid en maakt het gesprekken voeren bijna onmogelijk. Wanner Ace zich uiteindelijk weer bij ons voegt zijn de zes biertjes al een kwart minder leeg en ook het wijntje wat hij mij aanreikt oogt niet zo vol als hij behoort te zijn. Ik vraag me af wie dat deel van de inhoud over zich heen heeft gekregen. We proosten wat onbeholpen en ik pluk de ijsklontjes uit het glas alvorens een slok te nemen. Kroegwijn is al middelmatig genoeg zonder dat het verdunt wordt door de smeltende blokjes. Toch smaakt het me nu maar al te goed en verdrijft iets van het benauwde gevoel wat is ontstaan door de warmte.
Als het zo blijft gaan we ergens anders heen of buiten staan! Roept Ace ons toe boven de muziek. Er wordt instemmend geknikt. De kans dat het minder wordt schat ik erg laag, waarschijnlijk neemt de drukte alleen maar toe wanneer de band echt gaat beginnen. Gedanst wordt er nog niet echt, ik denk dat er nog niet genoeg drank in het spel is. Voor mijzelf in ieder geval niet, ik heb wel wat meer nodig om die grens te overschrijden.
Zodra de band begint met het eerste nummer, wordt het onder de menigte wat stiller en iedereen draait zich naar de verhoging. Het zorgt er voor dat mensen minder breed gaan staan en creëert zo iets meer bewegingsruimte. Die ruimte wordt binnen tien minuten echter alweer in gebruik genomen door nieuwe mensen, die zich vooralsnog naar binnen weten te persen. Na nog eens tien minuten voel ik hoe mijn pols wordt omsloten door een hand en wanneer ik wegkijk van de zanger ontmoet ik de blik van Ace. Hij glimlacht bemoedigend en een tikje verontschuldigend terwijl hij me mee begint te loodsen richting de uitgang. Blijkbaar weegt de muziek niet op tegen de drukte en na wat geworstel struikelen we de kroeg uit.
God allemachtig! Dat is echt niet te doen. Roept Ace me nogal luid toe. Hij heeft zelf ook door dat hij zowat schreeuwt en schud zijn hoofd. Sorry! Verdoofd door de muziek. Verkondigt hij al wijzend naar zijn oren en met een grijns rond zijn lippen. Ik heb serieus even de tijd nodig om op adem te komen en geniet van de koelte buiten. Zo erg is het nog niet afgekoeld, maar het is stukken beter dan daarbinnen. Dat was inderdaad iets tè gezellig. Hoor ik Vic opmerken terwijl hij bij ons komt staan en de mauw van zijn leren jackie afklopt. Hij heeft een bierdouche blijkbaar niet kunnen ontwijken. Pff. Jij had het nog niet eens zo zwaar! Ik zag wel dat die meid steeds heel per ongeluk tegen je aanbotste. Vervolgens beginnen Jason en Vic weer te kibbelen en Ace schud lachend zijn hoofd.
Hij wenkt me hem te volgen en gevolgd door de andere twee lopen we verder de straat in. Overal zijn kroegjes en het is bedrijvig op straat. Ik kom hier niet vaak en wanneer ik er wel kom let ik voornamelijk op de winkels waar ik moet zijn. Drogisterijen, kledingwinkels en soms een boetiekje. In die gevallen let ik niet op de uitgaansgelegenheden en het verbaasd me dus ook dat het me nooit is opgevallen hoeveel het er eigenlijk zijn.
In de twee uur die volgen drinken we in meerdere kroegjes een drankje en langzaam voel ik hoe de alcohol de scherpe randjes weghaalt. Ik word spraakzamer, lach makkelijker en praat meer dan ik normaal gesproken zou doen. We genieten van de muziek en ik weet me te ontspannen op een manier die ik ken van vroeger, toen ik nog onbezorgd was. Terwijl de hemel steeds donkerder kleurt verstrijkt de tijd en voor ik het weet is het twee uur in de nacht en sluiten de kroegen. We begeven ons naar buiten, waar de sterren ondertussen over ons waken. Op straat wordt het drukker terwijl iedereen zijn weg zoekt, of naar huis, of naar de discotheek.
Zeg het maar mensen! Gaan we door of zoeken we onze bedden op? Vraagt Jason zodra hij zich verstaanbaar kan maken. Meteen voel ik hoe Ace naar mij kijkt, in afwachting van wat ik wil. Dat is een hele goede vraag. Tot nu toe heb ik het heel erg naar mijn zin en moe ben ik nog niet echt. Dat het tot nu toe leuk is gebleven wil echter niet zeggen dat het dat ook blijft. Het is verbazingwekkend dat Azazel zolang op zich laat wachten.
Reageer (4)
wie is degene die je als ace "gecast " hebt? Ik vroeg het me af. Het is zo'n goed verhaal, veel plezier op lowlands!
7 jaar geledenHoi Ace! Doei Azazel!
7 jaar geledenAhw, she's having fun. Azazel moet gewoon nooit meer terugkeren en haar fijn met rust laten. Dan kan ze zich tenminste concentreren op Ace. (;
7 jaar geledenHeel plezier op Lowlands! Enjoy the music.
oh kom aan, houd me niet langer in spanning :>
7 jaar geledenHave fun!