OO3 • Elodie

Elodie stopte uitgeput met rennen. Wat had ze gehoopt dat ze een betere conditie had. Die zou nu echt wel van pas komen. Ze wist wel dat die beter zou worden na een tijd, maar al bij al had ze die conditie nu ook al nodig. Elodie wilde niet dat een van die geïnfecteerde haar te pakken zou krijgen, ze wilde namelijk niet in zo’n monster veranderen. Ze moest het gewoon overleven! Ze moest het meemaken dat de wereld beter zou worden!
      Omdat Elodie nog steeds in die rustige buurt was, probeerde ze hier toch wat meer rond te blijven hangen. Het was op dit moment even beter om op zo’n plek te zijn, dat gaf haar tijd om een plan te bedenken. Een plan om te kunnen overleven, hoe ze hier weg kon komen en hoe ze zichzelf verder kon helpen. Deze jongedame vroeg zich voornamelijk af hoe ze het in haar eentje kon redden, stiekem hoopte ze dat ze zich bij een groepje kon voegen, dan zou overleven vast een stuk makkelijker worden. Het was niet omdat ze stiekem vechtlustig was, dat ze het op dit moment wist hoe of wat. Het was moeilijk, want misschien had ze een van hen persoonlijk gekend, ze moest dus echt wel harder worden om het over haar hart te krijgen die machete te gebruiken.
      “Help!” hoorde Elodie opeens. Ze bleef abrupt staan en bleef zo stil mogelijk. Had ze nu echt iemand om hulp horen roepen? “Heeeelp!” Daar klonk het opnieuw. Elodie keek dus meteen rond. Het leek op een vrouwenstem. Wie had er hulp nodig? Waar was die persoon?
      Zelf wilde Elodie ook gered worden als ze om hulp zou roepen, dus begon ze rond te lopen, in de hoop dat die persoon weer om hulp zou roepen, op die manier kon ze op het geluid aflopen. Gelukkig hoorde ze de help weer en kwam ze al snel terecht bij een vrouw die onder puin lag.
      “Oh mijn God,” mompelde Elodie toen ze de vrouw zag liggen. Haar voorhoofd hing vol bloed en haar wangen zagen zwart. Alleen het bovenlichaam van de vrouw was nog zichtbaar. Ze huilde terwijl ze Elodie aankeek en haar hand naar haar uitstak.
      “Help me… help me, alsjeblieft!” smeekte de vrouw. Elodie keek naar de puin, ze wist dat ze deze in haar eentje niet kon optillen, het waren zware blokken en bakstenen. Het was van het huis waar de vrouw lag. Elodie kreeg ontzettend veel medelijden en moest even slikken om haar tranen weg te steken.
      “Ik zal het proberen,” zei Elodie. “Hou vol!” Zo snel ze kon, probeerde ze de puin opzij te gooien, maar ze was niet zo sterk. Elodie had zoveel moeite en maakte zichzelf kwaad dat ze deze vrouw misschien niet kon redden. Maar het moest, ze moest haar helpen!
      “Haast je, ik heb zoveel pijn,” huilde de vrouw.
      “Ik doe mijn best!” riep Elodie. Ondertussen moest ze ook een oogje in het zeil houden, want je wist maar nooit wanneer er zo’n geïnfecteerde op hen af zou komen.
      “Help me dan toch!” jammerde de vrouw. Op deze manier hielp het Elodie echt niet om die puin weg te krijgen. Ze liep dus naar de vrouw toe en keek haar met medelijden aan.
      “Mevrouw, ik ben niet sterk genoeg om dit weg te krijgen. Heb jij een idee?” De vrouw greep Elodie haar hand vast en kneep er even in, tot de ze pols van de vrouw opmerkte. Geschrokken viel Elodie op haar kont achteruit en trok haar hand uit die van de vrouw. Ze had een beet op haar pols. “Je bent gebeten,” zei Elodie geschrokken.
      “Nee, alsjeblieft, nee! Ik smeek je om mij niet te vermoorden! Je moet me helpen, alsjeblieft!” smeekte de vrouw huilend. Nu moest Elodie hard zijn. Ze kon die vrouw niet redden, alleen uit haar leiden verlossen. De tranen liepen opeens over haar wangen. Ze had deze vrouw zo graag geholpen. Waarom moest deze epidemie werkelijkheid worden?
      “Het spijt me, je gaat veranderen,” huilde Elodie. “Ik kan je niet helpen. Het spijt me zo erg…”
      “Nee… nee, je moet me helpen!” riep de vrouw. Elodie schudde haar hoofd en kneep stevig in haar machete.
      “Ik kan je alleen helpen door…” Een snik verliet Elodie’s mond. “Door je uit je leiden te verlossen.” De vrouw schreeuwde het uit en bleef om hulp smeken. Doe het, Elodie! dacht ze steeds. En voor ze het wist, had ze de machte op die vrouw haar hoofd ingehakt. “Het spijt me…” huilde Elodie.