Hoofdstuk 9

~Het meisje Jane uit district 1 wordt op een sluwe wijze vermoord door het meisje uit district 4. We kijken toe hoe ze een oude sponsorparachute bij zich heeft en op zoek gaat naar een bepaalde soort bes. Ik begrijp in eerste instantie niet waar ze mee bezig is, maar dan zie ik welke bes ze tussen haar vingers doorrolt. Nachtschot. Ik kijk met open mond toe hoe ze de parachute met een sadistische grijns volstopt met besjes en dan op zoek gaat naar de tributen uit 1. In eerste instantie begrijp ik niet waarom ze niet opzoek gaat naar mij, maar dan realiseer ik me dat ze zeker weet dat ik haar trucje door zou hebben. Ik zou nachtschot herkennen, maar ze is zelf ook een beroeps, ze weet dat zij dat niet doen. Ze vindt het meisje uit 1 het eerste. Ze zit aan een rivier en vult haar water voorraad aan. Het meisje uit 4 klimt in de boom en laat dan de parachute vallen die hierbij een zacht, twinkelend geluid maakt. Verbaast kijkt ze op en grist dan de parachute uit de lucht. Ze twijfelt niet eens als ze de besjes ziet en stopt gelijk een hele hand in haar mond. Binnen enkelen seconden gaat het kanonschot af. Dan komt het moment dat ik me niet wil herinneren, dat ik zou vergeten als ik dat zou kunnen, maar het word alleen maar onder mijn neus gedrukt. De mutilanten. De enorme beren komen uit het niets en jagen de tributen naar elkaar toe. Het meisje uit 4 is echter niet snel genoeg en het duurt niet lang voordat de beren haar te pakken hebben. Toch duurt het nog enkelen minuten voordat ze echt dood is en in die afschuwelijke minuten krul ik me op op mijn troon met mijn handen om mijn oren om de geluiden buiten te sluiten, een schrille kreet onderdrukkend. Dan zijn Vays uit 1 en ik de enige tributen die nog over zijn. We worden allebei opgejaagd door de beren en worden richting de open plek van het begin van de Spelen geleid. In eerste instantie weet ik nog niet de ik de een na laatste tribuut ben die nog over is, totdat het kanon af gaat. Je kunt de opluchting over mijn gezicht zien lopen, als ik me realiseer dat er nog maar 1 tribuut over is. Zodra het gezicht van het meisje in de lucht verschijnt kun je mijn gezicht zien vertrekken omdat ik weet wie er nog over is. Zodra ik de open plek verschijn verdwijnen de beren zo snel als ze gekomen zijn en lijkt het alsof alle lampen aan worden schoven. Ik herinner me nog hoe licht het ineens in de arena was en zie op het scherm mezelf er op reageren door mijn handen voor mijn ogen te slaan. Dat is echter het domste wat ik had kunnen doen, want op dat moment komt Vays ook de open plek op rennen met die zo herkenbare verwilderde blik op zijn gezicht. Ik zie weer hoe hij zijn kiezen op elkaar klemt en zijn boog spant, maar ik zie ook hoe niet onder de indruk ik ben. Hoe angstaanjagend Vays ook overkomt is dat niet het gene waar ik bang van word. Het gene wat me doodsangsten aan slaat is mijn uitdrukkingsloze gezicht als Vays zijn pijl loslaat en op me afvuurt. Ik ben niet eens onder de indruk van het feit dat ik bijna vermoord word. Dan realiseer ik me dat ik in de arena al zo vaak bijna vermoord ben, dat dit alleen maar de kers op de taart is. Ik zie hoe Vays zijn overwinning al bijna viert. Ik kan het in zijn ogen zien. Hij denkt dat hij gewonnen heeft. Dan zie ik ook ik mijn bijl met een enorme kracht op hem af gooi en naar de grond duik. Het is de eerst keer dat ik zie hoe mijn bijl Vays borstkast doorboort, maar ik had het liever niet gezien. Hij is dood zodra mijn bijl zijn hart doorboort. Ik kan nog net de schrik in zijn ogen zien als hij beseft dat hij toch verloren heeft, op het moment dat de punt van mijn bijl zich in zijn borst raakt. Het laatste wat ze laten zien is mijn opgeluchte blik als ik me realiseer dat ik heb gewonnen en hoe ik in de armen van Johanna spring. Dan gaat het beeld op zwart en is het eindelijk voorbij.~