Hoofdstuk 24

‘Natuurlijk!’ roept Chris optimistisch. ‘Er is miscanthus sinensis, dus waarom geen bomen? Die staan er vast tussen!’
Verbaasd kijk ik opzij naar de tribuut uit 11. 'Misschienus wattes?' Ik trek mijn wenkbrauwen op. Waar heeft die gast het over? 'Oké, als jij het zegt. Jij bent hier de tuinman.'
Amelia glimlacht klein en Chris kijkt me met een brede grijns aan. ‘Miscanthus sinensis. Olifantsgras. Hebben ze dat niet in 7?’ Hij stapt het gras in en verdwijnt direct tussen de stengels.
Amelia huivert. 'We moeten elkaar niet kwijtraken, er zitten vast gevaarlijke dingen in.’ Daar ben ik wel zeker van.
Ik glimlach. 'Dan kunnen we beter gaan, voordat Chris er weer vandoor is. Raak me niet kwijt!' Ik stap achter Chris aan het hoge gras in. Amelia aarzelt niet en volgt me vlug.
We lopen een tijdje door het gras, als Chris ineens stil blijft staan. ‘Hé Amy -mag ik je zo noemen? Ja toch? Mooi-’ zegt hij voordat Amelia de kans heeft om te antwoorden. ‘Jij komt toch uit 9? Weet jij of je deze kunt eten?’
Amelia knikt verlegen. 'Volgens mij wel.' Ze plukt een paar korrels en laat ze in haar handpalm rollen. 'Ja, deze zijn eetbaar,’ concludeert ze dan.
‘Mooi. Ik zou zeggen: pak er zoveel als je kunt dragen, tenzij je er graag achter wil komen waarom dit de Hongerspelen genoemd wordt.’
Ik pluk wat van de graanstengels tussen het gras vandaan en duw ze in Chris’ handen. 'Hou eens vast.'
'Nee! Niet díe!' roept Amelia ineens uit. Deze keer klinkt haar stem niet zacht en lief, maar heel vastbesloten. Ze trekt een deel van de graanstengels uit Chris’ handen. 'Deze zijn giftig!'
‘Maar ze zijn hetzelfde…’ mompelt Chris. Hij bestudeert de graankorrels aandachtig en trekt dan een conclusie. ‘Ik zie geen verschil.’
'En jij komt uit 11? Landbouw?' zegt ze sarcastisch. Ik kijk haar verbaasd aan, dat had ik niet van haar verwacht. Het meisje lijkt er zelf nog het meeste van te schrikken en bloost.
‘Ja, ik kom uit 11, waar dingen logisch zijn, en niet elke vrucht er precies hetzelfde uit ziet.’
Ik haal mijn schouders op en bekijk de graankorrels weer. ‘Er is gewoon geen verschil,’ besluit ik maar, na nog drie keer gekeken te hebben, maar echt geen verschil te zien.
Chris knikt instemmend en brengt een graankorrel naar zijn mond. Wil die idioot het nou echt opeten? De kans dat het giftig is is zeer groot en aan Amelia’s reactie te zien is dat het inderdaad. Ze trekt bleek weg en staart Chris met grote ogen aan. 'Die is giftig!' piept ze verstikt, zo zacht dat het bijna onverstaanbaar is. Maar ik hoor het toch.
Ik reageer meteen door de graankorrel uit zijn hand te slaan. Ik geef hem bestraffend een tik tegen zijn achterhoofd, maar niet zo hard dat het pijnlijk is. 'Ik zou liever ontdekken waarom het de Hongerspelen heten, dan nu te sterven aan een giftige graankorrel, als ik jou was.'
Chris gromt geïrriteerd. ‘We gaan een boom zoeken. En fruit. En misschien wel een paar zwakke tributen.’ Een paar zwakke tributen?! Meent hij dat? Geschokt kijk ik hem aan en ik zie Amelia hetzelfde doen. ‘Grapje!’ zegt hij snel. Hij mompelt nog iets onverstaanbaar, maar ik denk niet dat ik het zou willen weten.
‘Eh... ja,' stamel ik. 'Bomen zijn goed. We hebben een boom nodig. En we gaan geen zwakke tributen vermoorden!' Dat levert me een verbaasde blik van Chris op. Hij knippert verbaasd.
Amelia staart Chris enkel aan met een mengeling van schok en afschuw.
Chris ziet het. ‘Tja, niet iedereen heeft humor,’ mompelt hij.
Een grijns speelt om mijn lippen en ik rol even met mijn ogen. 'Ga nou maar een boom zoeken,’ daag ik Chris uit.
Chris loopt door en reageert niet op mijn opmerking. Amelia vindt het overduidelijk maar niets. Met een schuin oog houdt ze Chris in de gaten, terwijl ze zorgvuldig uit zijn buurt blijft.
Op één of andere manier heeft Chris het door. ‘Wat? Bang dat ik je neersteek?’ vraagt hij cynisch. Hij loopt ondertussen gewoon door en draait zich niet om. Ik maak me geen zorgen. Hij zou haar niet neersteken, toch?
Amelia is daar duidelijk niet zeker van. Ze huivert en gaat vlak achter me lopen. Zover mogelijk bij Christian vandaan.
‘Rustig maar,’ stelt Chris haar gerust, ‘dat wil ik Danny niet aandoen.’
Ik maak een snuivend geluid. Weer die irritante bijnaam. 'Daarbij heeft hij alleen twee bezems en een plastic zwaard. Heel gevaarlijk, maar bang zijn om neergestoken te worden is niet nodig!' lach ik, met een blik op Christians wapens. Direct blijft de jongen stilstaan.
Hij draait zich om en zet zijn handen in zijn zij. ‘Ten eerste: Ik heb ook een écht zwaard, ten tweede: ben je die jongen van daarstraks bij de Hoorn alweer vergeten?’ verdedigt hij zichzelf. Hij kijkt me uitdagend aan en richt zich dan tot Amelia. ‘Nee meisje, als ik je dood zou willen hebben was je dat allang geweest. Maak je geen zorgen.’
Dat klinkt niet bepaald geruststellend. Amelia vindt dat duidelijk ook niet. Ze kijkt naar haar voeten en speelt nerveus met haar vingers. Chris pakt zijn bezem en geeft me por. ‘Kijk, als ik hem dood zou willen hebben had ik mijn zwaard wel gepakt.’
Dit doet me veel te veel denken aan de trainingen. 'Ik had gehoopt dat je daarmee op zou houden in de Arena,' brom ik. Ik pak de houweel en sla de bezem weg. Chris kijkt er een beetje beteuterd naar. Ik richt me tot mijn teamgenoot. 'Heb jij iets van de Hoorn mee kunnen nemen, Amelia?'
Het meisje schudt zacht haar hoofd. Ik glimlach en geef haar de houweel. 'Gebruik jij dit ding dan maar! Het is niet veel, maar dan kan je je ten minste verdedigen.' Op deze manier is Amelia veiliger en hoef ik niet met dat ding te slepen.
Chris stopt zijn bezem weg en grinnikt. ‘Kijk je wel uit dat het niet te zwaar voor je is?’ glimlacht hij spottend.
Amelia wordt rood en kijkt onzeker om zich heen. Ik krijg medelijden met het meisje en geef haar een bemoedigende glimlach. Voordat Chris meer opmerkingen kan maken verander ik van onderwerp. ‘Chris, heb je nou al een boom gevonden?'
‘Ja,’ antwoordt hij.
Verbaasd kijk ik op. 'Echt waar?'
Chris kijkt schuldbewust. ‘Nou... eigenlijk niet,’ geeft hij toe. ‘Maar ik wilde gewoon graag jullie reacties zien…’ Ik zucht, maar Chris gaat vlug verder. ‘Maar ik heb er binnen een minuutje een gevonden, echt waar!’
Ik kreun en geef hem een por. 'Daar hou ik je aan. Eén minuutje, van af... nu!'