Hoofdstuk 25

Ik begin af te tellen, terwijl Chris er meteen vandoor stormt. Hij raast door het gras en belandt plat op zijn gezicht. Ik schiet in de lach, maar blijf tellen. ‘... drieënvijftig, tweeënvijftig, éénenvijftig...’ Met een brede grijns op mijn gezicht kijk ik toe hoe Chris zo snel mogelijk weer overeind krabbelt, om een paar tellen later weer de grond van dichterbij te bekijken.
‘... éénenveertig, veertig, negenendertig…’
Chris staat koppig weer op en begint nog harder rond te rennen. Breed grijnzend tel ik af, totdat Chris ineens tussen wat stengels van gras verdwijnt.
‘... zes, vijf, vier-’
Op dat moment klinkt Chris’ stem van iets verderop. ‘Ik zei toch dat ik het zou vinden!’ schreeuwt hij trots. Met Amelia op mijn hielen lopen we in de richting van Chris’ stem. Ik duw wat stengels opzij en ineens zijn we uit het metershoge gras. We staan aan de rand van een bloemenveld, vol kleine, gele boterbloemen. Na zo’n honderdvijftig meter staat er een dikke laag bosjes, maar uit het midden van de bosjes steekt er een boom omhoog. Chris wijst er nadrukkelijk naar en grijnst breed. In zijn ogen staat een triomfantelijke blik, hij lijkt zo trots als een kleuter op een afschuwelijke tekening.
Een grijns speelt om mijn lippen en ik woel door Chris zijn haren, zoals je bij diezelfde kleuter zou doen. 'Goed gedaan, Chris. Brave jongen.' Ik zet een stap richting de boom. 'Nu mag je nog uitzoeken hoe we er gaan komen.'
‘Eh... rechtdoor, over 150 meter door die bosjes heen’ stelt hij voor. ‘Die boterbloemen bijten niet, hoor.’ Beiden kijken we naar de kleine bloemetjes. ‘Alhoewel... Het zijn de Spelen. Je weet het niet zeker,’ voegt Chris eraan toe.
'Je weet niets zeker,’ stem ik in. ‘Voor hetzelfde geld splijt de grond open en springt en een hondsdolle ijsbeer uit.’ Ik grijns. ‘Laten we maar naar die boom gaan!'
Nog voordat we één stap op het bloemenveld gezet hebben, klinkt er geritsel dichtbij. Dan stapt er een jongen uit het gras. Hij ziet eruit alsof hij zich wel eens beter heeft gevoeld, want hij ziet er op zijn zachts gezegd gehavend uit. Vooral de pijnlijk uitziende striemen en bloeduitstortingen rond zijn nek lijken me geen pretje, maar zijn ogen staan helder.
Amelia duikt meteen weg achter mijn rug. Chris daarentegen gaat klaarstaan om elk moment zijn zwaard - of mogelijk bezem, je weet het maar nooit met hem - te pakken.
Ik hef mijn hand en gebaar dat Chris moet wachten. Als hij nu aanvalt, is een gevecht onvermijdelijk. Ik richt me tot de jongen en kijk ik zijn blauwe ogen. Hij ziet er niet uit alsof hij ons zomaar aan zal vallen. ‘Hallo?’ vraag ik behoedzaam.
Chris knikt hem enkel toe.
‘Hoi,’ antwoordt de jongen droog. Ik kijk naar zijn gezicht. k heb hem wel gezien, dat weet ik zeker, maar wat was zijn naam. Ik pijnig mijn hersenen erover, maar er komt geen naam in me op. Er valt een ongemakkelijke stilte.
'Hebben jullie Alex gezien?' vraagt de jongen dan.
'Alex? District 5?' denk ik hardop. Ik kan me niet herinneren dat ik hem gezien heb. Ik kijk Chris vragend aan.
Hij schudt zijn hoofd. ‘Nee, niet gezien.’
De jongen vloekt.
Ik trek mijn wenkbrauwen vragend op. Wat moet hij met Alex? 'Hoezo dan?' vraag ik maar.
'Omdat ik hem wil vinden?' antwoordt hij sarcastisch. Nou, daar heb ik veel aan.
‘Ja, dat is duidelijk,’ zegt Chris. Op dat moment weet ik weer wie de tribuut is, die nu voor ons staat. Flynn Fobe, District 8.
'Stel dan niet van die domme vragen,’ zegt Flynn bot.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. Hij zou wel iets aardiger mogen doen, anders kan ik begrijpen dat Alex wegblijft. 'Nou, hier is hij niet.'
'Dat had ik al door,' moppert hij.
Chris trekt zijn wenkbrauwen op. ‘Nou, wat een humeur, zeg,’ fluistert hij, zo zacht dat Flynn het niet kan horen. Ik knik instemmend.
Flynn lijkt zelf ook door te hebben dat hij zich wel erg bot gedraagt, want hij probeert het weer goed te maken door wat aardiger te zijn. 'Hoe gaat het eigenlijk met jullie?'
‘Oh, naar omstandigheden, heel goed,’ antwoordt hij. Hij werpt me een schuine blik toe en grijnst duivels. ‘En met Day al helemaal, want hij zit op een roze wolk.’
Wacht, wat? Ik sla Chris en richt me tot Flynn. 'Met jou dan? Die wond ziet er pijnlijk uit,’ probeer ik van onderwerp te wisselen. Helaas werkt het niet.
'Oh, is hij verliefd?' vraagt Flynn, alsof ik er zelf niet bij sta.
Ik word rood en schud snel mijn hoofd. 'Nee... ik...'
‘Ja,’ zegt Chris, zonder naar mijn protest te luisteren. ‘Op mijn zusje. Hè Danny?’
De brede grijns op zijn gezicht en de pretlichtjes in zijn ogen maken meer dan duidelijk hoeveel plezier de jongen hierin heeft. Ik schenk hem een dodelijk blik.
'Om eerlijk te zijn gaat het steeds meer pijn doen,’ beantwoordt Flynn mijn eerste vraag nog. Ik kijk hem even verbaasd aan. Is hij nou eerder vergeten te antwoorden, of moest hij zolang over een antwoord nadenken? ‘Maar hoe kent hij jouw zusje?' vraagt Flynn door.
'Heb je het al gekoeld, of zoiets? Dan heb je er misschien minder last van?’ ga ik vlug in op het eerste wat hij zei. Ik heb het liever over zijn verwonding, dan nu samen met Chris en Flynn over Luna te gaan praten. ‘En luister niet naar Chris!' voeg ik eraan. 'Hij praat onzin!'
‘Oh, hij troostte haar toen ze mentaal instortte,’ vertelt Chris, op een toon die ik herken van Valoria. ‘Het was echt heel schattig!’
Voordat ik kan protesteren begint Flynn al te praten. 'Oh wacht jij bent het broertje van die Luna, toch?'
Luna’s naam rolt bijna achteloos over zijn lippen, maar de toon waarop hij het zegt staat me niet echt aan. Chris heeft het ook door. ‘Ja, dat klopt,’ zegt hij op zijn hoede.
'Hmpf,' snuift Flynn. De afkeer weerklinkt in zijn stem.
‘Hoezo eigenlijk?’ vraagt Chris argwanend.
'Oh, gewoon,' Flynn gaat er verstandig niet verder op in.
Chris kijkt hem doordringend aan, maar haalt dan zijn schouders op. ‘Het zal wel.’
Ik ben blij dat Chris nu afgeleid is. Nu is mijn relatie met Luna niet meer het gespreksonderwerp.