Hoofdstuk 27

Zonder problemen steken we het veld over. Het is dus echt veilig. Dan komen we bij de bosjes aan. Ik duw wat takken opzij, maar het is echt een hele dichtbegroeide laag.
'Moeten we... hier doorheen?' Ik zoek een opening tussen de takken, maar kan het nergens vinden.
‘Ja, hoe komen we anders aan de andere kant?’ zegt Chris sarcastisch. ‘Vliegend? Door een magisch portaal?’
'Kon dat maar,' zegt Flynn.
Chris probeert zich door de dikke laag bladeren heen te wurmen. Het heeft alleen niet echt succes.
'Gebruik je zwaard en hak je er doorheen?' suggereer ik.
‘Oh ja.’ Chris pakt een zwaard tevoorschijn en hakt op de bosjes in. Aangezien het helemaal geen effect heeft, weet ik dat dit het plastic zwaard is.
'Is dat een echt zwaard?' vraagt Flynn.
‘Deze?’ Chris heft het zwaard en schudt zijn hoofd. ‘Nee, maar hij weegt niet veel!’
'Okay.’ Flynn geeft Chris een bevreemde blik, maar Chris reageert er niet op. Hij gaat vrolijk door met inhakken op de struiken, hoewel het niets uithaalt.
'Ik zei toch dat hij een kleuter is?' grijns ik. Ik pak de bijl tevoorschijn.
'Kijk, daar hebben we meer aan.’ Ook Flynn grijnst.
Chris stopt zijn zwaard weg en wurmt zich tussen de takken door. ‘Zo kan het ook!’ roept hij.
'We moeten niet een te grote opening maken, anders weet iedereen meteen waar we zijn.' Ik hak wat takken weg en maak een opening in de struiken. Ik volg Chris de takken door, maar hak ze weg, zodat Amelia en Flynn kunnen volgen.
‘Dat weten ze toch al. Wij zijn de Bosjesmannen!’ roept Chris. ‘Oh, en Amelia en Flynn.’
'Bosjesmannen?' vraagt Flynn.
'Bosjesmannen!' ik leg het hem niet uit en grijns alleen.
'Ja?'
‘Jep!’ grijnst Chris.
Ik lach en ga verder met het vrijmaken van een pad.
'Ze zijn gewoon niet te volgen, die twee,' zegt Amelia. Ze lacht zacht.
Dan blijft ze ineens stilstaan. ‘Au!’
Ik draai me vlug om en kijk wat er is. Amelia zit met haar bruine haren vast in de takken. Met een uitdrukking van pijn op haar gezicht probeert ze zichzelf te bevrijden.
Chris draait zich ook om en zucht diep. ‘Meiden…’
'Gaat het?' vraagt Flynn aan Amelia. Dan richt hij zich tot Chris. 'Wat is er mis met meiden?' vraagt hij scherp.
‘Gewoon, het is altijd hetzelfde liedje.’
'Ik begin te begrijpen waarom je nooit een vriendinnetje hebt.' Nog voordat ik mijn bijl heb weggestopt om Amelia te kunnen heplen, doet Flynn het al.
'J-jawel, het... lukt alleen... niet echt...' antwoordt Amelia op Flynns vraag. Ik weet niet hoe ze het ineens voor elkaar heeft gekregen, maar haar haren zitten goed vast.
Chris haalt zijn schouders op.
'Ik zei het toch: het ligt aan zijn persoonlijkheid,’ plaag ik Chris. Ik richt me tot Amelia. Het doet haar duidelijk pijn, dat is aan haar gezicht te zien. 'Gaat het?' vraag ik bezorgd.
Terwijl Chris geïrriteerd zucht, trekt Flynn de laatste haren los.
Amelia kijkt een beetje angstig naar Chris en knikt snel. 'Laten we maar verder gaan...' mompelt ze zacht.
‘Eindelijk…’ mompelt Chris bijna onhoorbaar.
'Lopen dan,’ zegt Flynn resoluut.
Ik frons even richting Chris. Wat is er met hem? Hij doet echt onaardig tegen Amelia. Ik besluit er nog maar niets van te zeggen, hij draait vast vanzelf wel bij. Ik hak weer wat takken weg, en dan zijn we er ineens uit. Geen dichte struiken meer, maar een open plek. In het midden van de open plek staat een hoge boom.
Een hoge en… bijzondere boom. De takken hangen vol met fruit, hoewel… ik denk dat het fruit is. Het overgrote deel van de bontgekleurde dingen in de boom heb ik nog nooit gezien.
Ik laat mijn bijl hangen en loop naar de boom. ‘Eindelijk!’ zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Flynn komt de bosjes uit en fatsoeneert onmiddellijk zijn kapsel - een onbegonnen werk, want de takjes en bladeren zitten overal. Amelia wrijft met een pijnlijk gezicht over haar hoofd en plukt ook wat takjes uit haar haren
Chris knuffelt de boom alsof het een oude vriend is. ‘Eindelijk thuis…’ prevelt hij.
‘Aansteller,’ zeg ik grijnzend, maar ik ben zelf ook blij dat we er nu eindelijk zijn.
Flynn komt naast me staan. 'Wat is er mis met die jongen,' fluistert hij zacht.
'Best veel.’ Ik grijns breed. ‘Maar geen zorgen, hij bijt niet! Tenminste, tot nu toe niet...' Bij Chris weet je het maar nooit helemaal zeker.
De blonde jongen klimt behendig de boom in. ‘Je weet maar nooit!’ roept hij naar beneden.
'Gelukkig maar,’ zegt Flynn. ‘Ik ben al een keer gebeten vandaag en dat vind meer dan zat.’
Dat levert hem een verbaasde blik van mij en Chris op. Gebeten? Oké, dat zou niet de eerste techniek zijn die ik zou kiezen, maar blijkbaar voor anderen dus wel. Chris haalt zijn schouders op en klimt verder.
Ik lach en pluk een oranjerode vrucht van de onderste takken. Ik zou niet weten wat het is, maar Chris en Amelia vast wel. Chris komt uit het District van landbouw, dus hij moet het wel weten. 'Chris, Amelia, is dit eetbaar?'
'Neem een hapje en dan zullen we het zien,’ reageert Flynn.
Chris gaat ondersteboven als een vleermuis aan een tak hangen en grist de vrucht uit mijn handen. Hij neemt er een hap van en grijnst. ‘Dat is hij zeker!’
Flynn plukt een appel van de boom en eet hem op.
Ik rol even met mijn ogen en pluk nog zo’n oranjerode vrucht. 'Perfect!' zeg ik, terwijl ik een hap neem. Of het nou eetbaar is, of niet, het is in elk geval lekker.
Amelia kijkt met grote ogen naar de boom. ‘Is het zo... makkelijk? Er is vast een val...'
Dat zou best kunnen. Het zijn de Spelen, dus alles zou een val kunnen zijn. Er vliegt een peer door de lucht en hij belandt in Amelia’s gezicht.
‘Stel je niet aan en eet!’ roept Chris, de werper van de peer.
'Het is veilig,’ stemt Flynn in.
Amelia bloost en veegt de peerresten uit haar gezicht. Ze zet een stap naar achteren en kijkt Chris een beetje angstig aan.
‘Ik kan je daar nog steeds raken, hoor!’ roept hij veel te vrolijk.
Ik glimlach geruststellend naar mijn teamgenote en geef haar een vrucht aan. 'Eet maar.'
Amelia pakt hem dankbaar aan en neemt een hap. Ze gaat achter me staan, zodat Chris haar niet kan raken.
'Chris.' Flynn kijkt hem serieus aan.
‘Ja, Flynn, wat is er?’ vraagt Chris onschuldig.
'Doe eens normaal tegen Amelia.'
Ik kijk toe hoe de spanning tussen de twee duidelijk stijgt. Ik zucht zacht. Als het ruzie wordt, en ze gaan vechten, loopt dat vast niet goed af. Ik pluk een perzik van de boom en gooi hem in Chris’ gezicht 'Die verdiende je,’ grijns ik. Nu zijn ze beiden afgeleid en zakt de spanning gelukkig weer.
Flynn schiet in de lach. ‘Goed bezig, Day.'
Chris eet de perzik op en gaat dan weer recht op de tak zitten. Hij trekt een serieus gezicht, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik pluk nog een soort vrucht die ik nog nooit van mijn leven gezien heb en ga op de grond zitten. Rustig eet ik de vrucht op.
'Hé, aardbeien,' zegt Flynn ineens. Hij begint meteen met het plukken van de kleine, rode vruchten.
‘Waarom aardbeien?’ vraagt Chris. ‘Wat is er met die dingen?’
'Er is niks mis met die aardbeien. Ze zijn voor Alex,’ verklaart Flynn.
'Wat lief!' roept Amelia uit.
Flynn heeft pas een paar aardbeien geplukt en heeft nu zijn handen al vol. 'Hulp nodig met plukken?' vraag ik.
‘Oh. Oké!’ zegt Chris alleen, waarna hij nog een hap neemt.
'Hulp is altijd fijn,’ zegt Flynn dankbaar. Ik sta op en pluk wat aardbeien voor Flynn. Ondertussen steek ik er ook één in mijn mond. Die dingen zijn lekker!
Ook Amelia helpt mee, maar ze blijft zorgvuldig uit Chris’ buurt. Chris blijft rustig zitten en plukt nog een appel. Hij eet hem op en kijkt toe.
‘Hebben jullie er nu nog niet genoeg?’ vraagt hij met volle mond. ‘Oh, Day wil er natuurlijk ook een paar hebben voor Luna. Ik snap het.’
'Ik denk het wel,’ knikt Flynn. Hij kijkt naar de aardbeien.
Ik rol met mijn ogen, maar een rode blos verspreidt zich over mijn wangen. Chris moet echt eens ophouden met steeds over Luna te beginnen.
Flynn stopt alle aardbeien in een deken. 'Wil je er een paar hebben?'
'N-nee, ik... dat hoeft niet.' Ik werp Chris nog even een dodelijk blik toe, maar hij lijkt het daardoor alleen maar leuker te vinden.
‘N'awh, wat lief!’ kirt hij. Als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat het Valoria was die dat zei.
Flynn lacht. Ik zucht geluidloos en laat de aardbeien voor wat het is. Ik pluk een sinaasappel van de boom en haal de schil eraf. Ik neem een hap.
'Je hebt dus niet alleen een slechte smaak in meisjes,’ flapt Flynn eruit.
Ik kijk verbaasd op. 'Wat...?' doelt hij nu op… Luna?