Hoofdstuk 29

Chris beukt gefrustreerd met zijn vuist tegen de boom. Ik zeg niet, maar probeer mezelf te kalmeren. Ik begrijp niet waarom ik zo heftig reageer. Alles is goed gegaan, en alles wat Flynn over Luna zegt is onzin. Hij kent haar niet, en dat weet ik. Waarom word ik er dan toch zo boos van. Amelia kijkt ongemakkelijk om zich heen. Het meisje weet duidelijk niet wat ze met de situatie aan moet.
‘Het is niet eerlijk!’ gromt Chris boos.
'Hij praat onzin.'
‘En dat laat je gewoon op je zitten?!’ Zijn verontwaardiging is duidelijk hoorbaar. ‘Ik maak hem af!’ Ik twijfel er niet aan dat hij het meent.
Ik bal mijn handen gefrustreerd tot vuisten. Flynn had zijn mond moeten houden over Luna, dat is zeker. Maar waarom ben ik er nou zo boos om? Het was allemaal onzin. Maar toch, als Chris Flynn had aangevallen, weet ik zeker dat ik mee had gedaan. Ik wilde hem ook aanvallen. Het ik dat ik weet dat Luna het niet zou willen. Ze wil dat we veilig zijn - voor zover dat mogelijk is - en dat zijn we nu.
'H-hij bedoelde het vast niet zo?' zegt Amelia onzeker.
‘Hij bedoelde het precies zo!’ snauwt Chris fel.
Amelia zet angstig een stap uit zijn buurt. Ik forceer een glimlach naar het meisje.
'Kom nou maar niet voor hem op, het was meer dan duidelijk.'
Chris slaat nogmaals tegen de stam van de boom en vloekt. Zijn hand gaat naar zijn hals, waar hij de ketting aanraakt. Het is vast zijn districtsaandenken.
Amelia kijkt speelt nerveus met haar vingers en kijkt dan op. Ze voelt zich duidelijk niet echt op haar gemak nu. 'Ik eh... ga eten zoeken...'
Chris trekt ruw een appel van de boom en gooit die vrij hard naar Amelia. Die ziet het niet aankomen en krijgt hem hard tegen haar hoofd. ‘Alsjeblieft,’ zegt hij bot. Hij sluit zijn ogen en pakt de ketting weer vast.
Amelia krimpt verschrikt ineen en legt haar hand tegen haar hoofd. Ze duikt met een bijna onhoorbaar kreetje van pijn weg achter mijn rug. Ik weet dat het onaardig was van Chris, maar ik heb er de aandacht niet voor om Chris te corrigeren. 'Chris... dat was ook weer niet nodig,' mompel ik.
Chris haalt zijn schouders op. Ik vraag me af wat ze thuis nu doen. Waarschijnlijk zitten ze allemaal al de hele tijd vol spanning naar het scherm te kijken en halen ze nu eindelijk opgelucht adem, omdat ik even veilig ben. Weer ben ik blij dat de ruzie met Flynn niet in een gevecht is uitgelopen. Ik wil niet dat ze nog meer in spanning zitten voor mij dan ze nu al doen.
'I-ik ga even lopen, ik kom straks terug.' Amelia staat op.
‘Blijven leven, hè!’ roept Chris haar na, terwijl het meisje weg glipt.
Ik besteed er weinig aandacht aan. Mijn gedachten zijn bij mijn familie. Zou Aron terug zijn gekomen om de rest te steunen? Hoe zou het met ze gaan? Zouden Juniper en Athan bij ze zijn? Ik hoop dat het goed met ze gaat. Ze moeten volhouden.
Ik kijk op en zie dat Chris naar de hanger aan zijn ketting kijkt. Het is duidelijk een meisjesding, en het zou me niet verbazen als hij van Luna was.
Ik glimlach zwak. 'Leuke ketting.'
Binnen een paar tellen heeft Chris de ketting weggestopt onder zijn shirt. ‘Eh... welke ketting? Ik heb geen ketting, hoor,’ zegt hij vlug.
Er verschijnt een grijns op mijn gezicht. 'Hij staat je mooi, hoor.'
Chris vloekt binnensmonds en mompelt iets onverstaanbaars, wat alleen maar een bredere grijns op mijn gezicht tovert. 'Wat zei je?' zeg ik uitdagend.
Chris kijkt om zich heen en wisselt vlug van onderwerp. ‘Oh, kijk, een kers. Wil je hem van dichter bij bekijken?’ Hij gooit naar me toe.
Lachend ontwijk ik de kers. 'Nee, hoeft niet.’ Ik besluit maar mee te gaan in zijn onderwerpwissel, over die ketting vraag ik later wel verder. ‘Jij nog honger? Hier zijn nog wel bessen!' Ik gooi een handvol blauwe bessen naar Chris’ hoofd.
In zijn ogen staat de opluchting te lezen over dat het niet meer over de ketting gaat. Het moet dus iets persoonlijks zijn. Hij doet zijn mond open en vangt een paar van de bessen. Daarna plukt hij een andere vrucht van de boom, die hij meteen mijn kant op gooit. Ik zie hem niet aankomen en kan hem niet helemaal ontwijken. De vrucht spat tegen mijn arm. Zonder er aandacht aan te besteden pluk ik wat paarsige vruchten en gooi ze terug in Chris’ richting.
Amelia komt weer teruglopen. 'Jongens, ik...' begint ze. Ze kijkt verbaasd van Chris, naar mij, naar de vruchten die nu op de grond liggen. ‘Wat doen jullie nou weer?'
‘Zoals je ziet, pluk ik deze peer, zodat ik hem naar Day kan gooien,’ legt Chris op overdreven geduldige toon. ‘Snap je dat, kleine meid?’
'Eh... ja, ik... laat maar...' hakkelt Amelia blozend.
Ik zucht zacht en kijk Chris streng aan. Hopelijk komt de boodschap over, hij moet wat aardiger tegen Amelia gaan doen.
Volgens mij begrijpt hij het, want hij zucht en rolt met zijn ogen. Nu hij even afgeleid is, gooi ik nog snel een stuk fruit naar zijn hoofd. Ik grijns. 'Chris, wat heb jij eigenlijk precies van de Hoorn kunnen meenemen?'
‘Eh... een lege plastic fles, twee bezems, een sperenkoker, een plastic zwaard en echt zwaard,’ somt hij op. ‘Het was meer geweest als ik jou niet had hoeven redden. Hoewel... daardoor heb ik wel deze katapult.’
'Goed gedaan, dat is best veel!’ glimlach ik. ‘En... je hebt die katapult aan mij te danken, dus niet piepen.' Ik grijns weer.
‘Niets om trots op te zijn,’ werpt Chris tegen. ‘Het bewijst alleen maar dat ik je nog geen twee seconden alleen kan laten.’
'Dat valt best mee!’ zeg ik verontwaardigd. ‘Ik had me vast ook wel gered als jij er niet was!’ Ik val even stil. Als Chris me niet geholpen had, dan had Urie nog geleefd, want ik had hem nooit vermoord. De vraag ik vooral of ik dan nog geleefd had. ‘Denk ik...' voeg ik eraan toe.
Chris schiet in de lach. ‘Hoe wilde je dat gaan bewijzen?’
'Niet,’ antwoord ik. Ik grijns. ‘Je moet me maar op mijn woord geloven!'
De blonde jongen gooit een sinaasappel naar mijn hoofd. ‘We zien wel.’
Ik vang de sinaasappel op en geef hem aan Amelia, die hem met een kleine glimlach aanneemt en begint te pellen. 'Wat heb jij eigenlijk bij de Hoorn vandaan, Day?' vraagt ze.
Dat is… nou, dat is eigenlijk best een goede vraag. 'Eh... geen idee eigenlijk... eens kijken...'
‘In ieder geval die houweel…’ zegt Chris. ‘Verder nog iets?’
Ik leg mijn bijl op de grond. 'En een bijl, maar verder…’ Ik ga op de grond zitten en leg mijn spullen op de grond. ‘Een deken, twee lege waterflessen - waarom is alles leeg? - en een zakje…’ Ik moet een paar keer kijken voordat ik geloof wat erin zit. ‘Stenen?'