Hoofdstuk 30

De ironie. Het zou me niet verbazen als de Spelmakers dit expres gedaan hebben. Ik gooi met stenen de namenbol kapot, dus nu krijg ik stenen in de Arena. Ik kijk tussen de stenen en zie dat er ook enkele vuurstenen tussen zitten. Mooi zo, dan is het ten minste niet compleet nutteloos.
Amelia lacht zacht. 'Stenen?' vraagt ze verbaasd.
Chris barst in lachen uit. ‘Kijk, die stenen zijn voor hem wat bezems zijn voor mij,’ verklaart hij grijnzend.
Ik lach ook. 'We maken wel echt indruk zo, met bezems en stenen. Niemand die nog in de buurt durft te komen!'
‘Het is een wonder dat Amelia nog niet weggevlucht is.’
'Nou…’ zegt Amelia heel zacht. ‘Ik kan niet meer dan honderd meter bij Day vandaan...'
'Waarom denk je dat Flynn alweer weg is?’ vraag ik grijnzend.’ Hij was bang, overduidelijk.'
Chris reageert er niet op, maar richt zich tot Amelia. ‘Zou je weg willen dan?’
Amelia haalt haar schouders op. Een lichte blos kleurt haar wangen rood. 'Ik weet het niet, ik... ik denk het niet, maar...'
‘Maar wat?’ Chris trekt een wenkbrauw op. ‘Je kunt ook gewoon zeggen dat je me niet mag.’
'Ik eh...' Het meisje is nu vuurrood. Ze wendt haar blik af.
‘Kijk, zo veel mensen mogen mij niet. Zo'n beetje heel 11 bijvoorbeeld. Ik ben wel wat gewend, hoor. Ik heb niet veel mensen nodig.’ Het klinkt bijna alsof hij Amelia gerust wil stellen. Maar zo’n heel District 11? Dat is wel een beetje overdreven, toch?
'Zo erg is het toch ook niet? District 11 is groot!' zeg ik dan ook
Amelia glimlacht zwak.
‘Ja, zo erg is het wel,’ zegt Chris meteen. ‘Laten we zeggen dat het Luna's schuld is.’
'Luna's schuld?' Met die vraag verwoordt Amelia simpel mijn gedachten.
Ik glimlach. 'Dan zijn ze raar in 11.'
‘Ja, onze lieve Luna is ‘’vervloekt’’,’ verklaart Chris.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. Vervloekt? Hoe komen ze daar nou weer bij? 'Ja, ze zijn echt raar in 11.'
‘Dank je,’ antwoordt Chris droog.
Ik kijk even om me heen. 'Gaan we trouwens gewoon hier slapen? De grond lijkt me niet de veiligste plaats.’ Op de grond zijn wel kwetsbaar voor gevaren, maar in de boom… ik kijk naar de boom en er speelt een grijns om mijn lippen. Zo moeilijk moet het niet zijn om hier een boomhut te maken. Op die manier zijn we een stuk veiliger, en het is leuk.
Chris trekt een wenkbrauw op. ‘Ik ben het wel gewend. Maar wat had je dan in gedachten?’
'We zijn toch van plan om bij de boom te blijven, hè?’ vraag ik. Ik kan er niets aan doen dat er een kinderlijke grijns om mijn lippen speelt. ‘Wat denk je van een boomhut?'
Dat idee levert me een bedenkelijke blik van Amelia op, alsof ze niet zeker weet of ik dit nou echt serieus meen. Chris daarentegen in direct enthousiast. Hij springt op. ‘Ja! Geweldig idee!’
'Als we vlug beginnen, zijn we klaar voordat het donker wordt!' Ik voeg daad bij woord en klim de boom in.
‘Goed, meneer de architect, hoe zie je het voor je?’ vraagt Chris.
Ik kijk bedenkelijk naar de takken. 'We hebben een touw of iets dergelijks, hè? Dan hebben we een grote tak nodig, dichtbij de stam. Het liefst op een punt waar meerdere takken vanuit de stam uitspreiden. Daar is veel ruimte.'
‘Een touw? Ik niet,’ zegt Chris.
'Dan maar zonder touw.' Ik haal mijn schouders op en klim nog wat hoger. Een dikke tak, dichtbij de stam, dat hebben we nodig.
‘Hoe wilde je dat gaan doen dan?’ vraagt Chris cynisch.
'We hoeven er geen villa van te maken.’ Ik grijns vrolijk. Boomhutten bouwen is iets dat ik vroeger in 7 ook altijd al deed. Ergens in de hele bomen van District 7 zijn nog minstens drie grote boomhutten van ons te vinden. ‘Takken in elkaar vlechten wordt stevig zat!’ Door wat takken in elkaar te vlechten kunnen we wanden maken. De deken kunnen we makkelijk als dak gebruiken! Door de bruine kleur valt hij toch niet zo op tussen de takken. ‘Alleen eh... niet gaan rollen in je slaap.’ Als je tegen zo’n wand rolt, dan zijn de takken zo stuk. En vanaf hier naar beneden vallen, lijkt me niet echt een pretje. ‘Amelia, kan je die deken eens naar boven gooien?'
Het meisje doet direct wat ik vraag. Ze gooit de deken naar boven en kijkt in stilte toe hoe ik verder zoek. Chris trekt zijn wenkbrauwen op.
‘Als ik uit de boom val en ik ga dood kom ik bij je spoken,’ merkt hij cynisch op.
'Gezellig.' Mijn oog valt op een paar dikke takken, die elkaar langs de stam kruisen. Daardoor is daar een goede ondergrond ontstaan. 'Hier! Dit is perfect!' zeg ik tevreden. Ik pak de deken, die ik over mijn schouder had gelegd en probeer hem tussen de takken te hangen. 'Chris, help je nog?'
‘Ja, ja, ik kom eraan,’ bromt de jongen. Hij klimt naar me toe. ‘En jij, Amelia?’
'J-ja, ik help wel!' zegt ze onzeker. Voorzichtig klimt ze de boom in. 'Wat moet ik doen?'
'Zoek wat flexibele takken en vlecht ze tot een soort wand, goed?'
‘En ik? Wat moet ik doen?’ vraagt Chris.
'Je kan...' Ik denk even na, maar krijg dan ineens een idee. 'Chris, hoe sterk is dat olifantsgras? Sterk genoeg om het als een soort touw te gebruiken, denk je?' Want met een soort touw, is de boomhut direct heel wat steviger.
‘Ja, ik denk het wel. Je kunt het allicht proberen,’ knikt Chris.
'Haal eens een wat van gras op, daardoor wordt het vast steviger!'
Chris zucht diep en kijkt richting de bosjes. ‘Maar het is zo ver…’
Ik grijns. 'Dat is precies de reden dat jij gaat. Amelia en ik kunnen niet zover uit elkaar.' Ik trekt een paar jonge takken van de boom en vlecht ze een stukje in elkaar. 'Maar je mag ook vlechten, als je dat liever doet?'
Chris kijkt me vol afschuw aan. 'Vlechten?! Ik ben geen meisje!’ roept hij uit.
'Dat dacht ik al,' knik ik grijnzend.'Ga dat gras nou maar halen dan!'
Hij gromt wat en klimt dan naar beneden, om het gras te halen.
Zodra Chris de bosjes in verdwijnt, laat ik het vlechtwerk voor wat het is en ga ik opzoek naar een aantal grote takken. Amelia vlecht ondertussen door.
Als Chris na zo'n twintig minuten terugkomt met zijn armen vol gras, heeft Amelia al bijna één wand af en heb ik al heel wat takken.
Ik neem een deel van het gras aan en neem het mee de boom in. Daar leg ik de grote takken over de plek waar we de hut gaan bouwen en bind ik ze met het gras aan elkaar, waardoor het een soort groot vlot wordt. Daarna pak ik Amelia's wand van takken, die ze net af heeft. Het ziet er geweldig uit. Ik laat de bovenkant van de wand tegen een hoge tak rusten en knoop hem daar vast. Ook aan de onderkant knoop ik de wand vast met de lange grashalmen.
Ik zet een stap naar achteren en grijns breed. 'Het is nog niet geweldig, maar het begint ergens op te lijken!'