Hoofdstuk 31

'Eindelijk! Het is af!' Ik grijns tevreden en bekijk ons werk. Het heeft ook vrij veel tijd gekost, want de lucht wordt al donker. Het resultaat mag er dan ook zijn, zeker gezien de omstandigheden. De boomhut staat stevig en ziet er goed uit. Er is aan alles gedacht, we hebben zelfs bladeren als een soort gordijn voor de deuropening hangen. En ook de nooduitgang is een detail dat niet vergeten mag worden. Ik ben best trots op de boomhut. Ik weet zeker dat Athan en June hem geweldig zouden vinden.
'Mooi,’ zegt Chris. Hij pakt zijn zwaard vast.
Amelia zit in de hut en kijkt een beetje angstig naar het zwaard. ‘W-wat ga je doen, Christian?' piept ze.
Chris heft zijn zwaard op richting Amelia, maar laat het dan weer zakken. 'Grapje.’
Al het bloed is ondertussen uit Amelia's gezicht weggetrokken en ze deinst weg.
Chris besteedt geen aandacht meer aan het bange meisje. Hij hurkt neer naast de stam en krast wat met zijn zwaard in de stam.
Ik kijk even naar mijn teamgenote en schenk haar een geruststellende glimlach. ‘Chris, doe dan in elk geval alsof je aardig bent en laat Amelia eens met rust,’ verzucht ik. Ik loop naar hem toe en kniel naast hem neer. ‘Wat doe je?'
Hij komt overeind. 'Tadaaa!’ roept hij uit. Ik kijk naar de boomstam, waar nu de initialen C. S. S. ingekerfd staan. Chris duwt het zwaard in mijn handen. 'Jouw beurt.’
Ik pak het zwaard aan en grijns. We moeten natuurlijk wel duidelijk maken van wie deze boomhut is. Ik kerf mijn eigen initialen zorgvuldig naast die van Chris.
Ik kijk ernaar, maar er mist nog iets. Met een brede grijns op mijn gezicht kerf ik boven onze initialen “De Bosjesmannen”, dat is stukken beter!
‘Nu jij nog, Amelia!’ ik wenk het meisje. Zij heeft ook geholpen, dus haar naam moet er ook bij.
'Voorzichtig met mijn zwaard! Dat is geen speelgoed! Denk ik,’ waarschuwt Chris haar. Hij checkt snel zijn andere zwaard.
Ik schiet in de lach. Amelia pakt extreem voorzichtig het zwaard aan en kerft heel klein haar naam erbij, maar de glimlach op haar gezicht spreekt boekdelen. Hoe klein ze ook schrijft, ze vindt het duidelijk heel leuk.
Zodra ze klaar is trekt Chris meteen zijn zwaard uit haar handen en stopt het zorgvuldig in de schede. Daarna klemt hij het beschermd tegen zich aan, alsof het zijn kind is.
‘En... wat doen we nu?' vraag ik.
‘Drinken op het feit dat we goed op weg zijn dag 1 te overleven?’ Dat voorstel klinkt me als muziek in de oren, alleen is er één probleem. We hebben geen drinken.
‘Dat vind ik een heel goed idee!’ Ik grijns en hef een lege waterfles. ‘Nu moeten we nog drinken hebben.'
‘Regel ik!’ zegt Chris, tot mijn verbazing. 'Wat mag het zijn?"
Ik grijns en besluit zijn spelletje mee te spelen. Ik ben benieuwd naar zijn plan. 'Wat beveel je me aan?'
‘Hm... we hebben heerlijke verse sappen,’ vertelt Chris serieus. 'In elke fruitsmaak die u maar wilt.’
Dus dat is zijn idee! Vruchtensap, natuurlijk! 'Klinkt heerlijk, maar...' Ik grijns en blijf in mijn rol. 'Ik moet bekennen dat mijn kennis van fruit niet zo ver reikt. Wat zou u aanbevelen?' Daar is geen woord van gelogen. Mijn kennis van fruit gaat niet veel verder dan de namen van appel, banaan, peer en sinaasappel.
‘Ik kan u sinaasappelsap aanbevelen, eventueel met kiwi. Appelsap smaakt ook niet verkeerd en ook pruimensap is erg lekker.’
'Sinaasappelsap met kiwi klinkt zeer... smakelijk.' Ik zou niet weten wat kiwi nou weer is, maar Chris zal wel weten wat lekker is. 'Doe dat maar,' besluit ik. Ik geef Chris de lege fles, die ik nog steeds vast had.
‘Komt voor elkaar! En nog iets voor de jongedame?’ Chris is helemaal in zijn element, zo te zien.
Amelia glimlacht. ‘Appelsap, graag.’
'Komt voor elkaar!’ In sneltreinvaart verzamelt Chris de vruchten. Hij hakt ze open met zijn zwaard en perst ze boven de flessen uit. Druppel voor druppel lopen de flessen vol. Na een hele tijd geeft Chris de flessen gevuld terug. Een literfles met appelsap voor Amelia, een twee literfles met sinaasappelsap en kiwi voor mij en zelf heeft hij een soort rare mix van alles wat er in de boom hangt. Hij stopt zijn eigen fles weg, zonder iets te drinken. Waarschijnlijk is het inderdaad verstandig om het te bewaren, maar ik ben te nieuwsgierig naar de smaak.
Ik neem een slok en ik moet toegeven dat het echt heel lekker is. ‘Je had nog gelijk ook, het is best lekker!' Ik kan er niets aan doen dat er een verbaasde klank in mijn stem ligt.
Amelia neemt de fles ook aam. ‘Bedankt.' Ze neemt een slok en gaapt.
Ik zet de fles weg. 'Misschien is het tijd om te gaan slapen. Morgen hebben we vast weer een drukke dag.' Ik richt me tot Chris. 'Wie neemt de eerste wacht?'
De jongen rekt zich uit. ‘Doe ik wel. Ik kan er nog wel even tegenaan. Wanneer wisselen we af?’
Amelia maakt zich geen zorgen over de wacht. Het meisje nestelt zich in een hoekje van de hut en sluit haar ogen. Een paar tellen later slaapt ze volgens mij al.
'Rond een uur of één? Als je te moe bent maak je me maar wakker,’ stel ik voor.
Chris knikt en gaat de hut uit.
Ik leun tegen de stam aan en sluit mijn ogen. Het is niet fijn om te slapen op een plaats waar er ieder moment iets tevoorschijn kan springen om je te vermoorden, maar ik weet dat ik mijn rust nodig zal hebben. Chris houdt de wacht en ik vertrouw hem.