Hoofdstuk 35

Ook uit mijn gezicht is alle kleur weggetrokken. Mijn hart gaat als een razende tekeer. Wat was dat? Dit ding was Chris niet, dat weet ik bijna zeker. Maar wat was het dan wel? En als het Chris wel was… wat heb ik dan gedaan? Heb ik net mijn vriend en bondgenoot vermoord?
Ik staar naar mijn handen, terwijl mijn hoofd probeert te verwerken wat er gebeurt is. Tranen branden achter mijn oogleden. Zonder dat ik het door heb, glijden ze over mijn wangen naar beneden. Fluittonen van een bekende melodie klinken in mijn gehoorgangen. Het duurt even voordat ik me realiseer dat het de klanken zijn van het toontje dat Chris en ik in de hovercraft afgesproken hebben. Verward kijk ik op. Chris? Ik veeg mijn tranen weg. Ik wist het! Hij leeft nog! Wat dat ding ook was, het was Chris niet. Ik fluit dezelfde tonen terug.
Niet veel later schiet Chris ineens het gras uit. ‘Day!’
Ik sta langzaam op en klemt mijn handen om het handvat van mijn bijl. 'Chris? Ben je... echt?' vraag ik argwanend.
‘Ja, idioot,’ antwoordt hij. ‘En normale mensen zouden nu gaan rennen.’
Ja, dit is de echte Chris. 'J-je hebt gelijk,’ stamel ik. ‘Laten we gaan.'
We rennen weg, opzoek naar een uitgang uit dit doolhof van gras. Ineens bots ik vol tegen een onzichbare barrière aan. De door klap val ik op de grond. 'Wat...?’ Wat nu weer? Ineens weet ik dat er is.’ Nee! Wacht, Amelia!'
‘Wat?!’ Chris gromt boos. ‘Wacht hier, ik haal haar.’
Nog voordat ik ook maar kan tegensputteren is Chris er al vandoor. Ik sta op en wrijf even in mijn ogen. Zwijgend wacht ik tot mijn bondgenoot terugkomt, samen met mijn teamgenoot.
‘Waarom deed je dat, Daniel?’ klinkt ineens een zachte stem.
Ik pak mijn bijl stevig vast. Dit is vast weer zo’n truc van het Capitool. Op dat moment stapt er een meisje tussen het gras vandaan. Ze gaat voor me staan en kijkt me gekwetst aan. Het is Luna.
‘Wat doe je, Daniel? Waarom ben je niet bij mij?’ In haar felblauwe ogen glinsteren tranen. ‘En vooral: waarom heb je Chris vermoordt, Daniel? Je had gezegd dat je op hem zou letten. Je had het beloofd!’
‘Luna, ik… ik heb niet… Chris is in orde! Hij is oké. Ik heb hem niet vermoord!’ stamel ik.
‘Lieg niet tegen me!’ valt ze uit. Ze haalt uit en slaat me vol in mijn gezicht. ‘Waar is hij nu dan? Ik zag het zelf, Daniel. Je hebt hem vermoordt. Je hebt mijn broertje vermoordt!’ Tranen stromen over haar wangen, terwijl ze me met een woeste blik in haar ogen aankijkt.
Ik zet een stap naar haar toe. ‘L-Luna, dat is niet waar.’ Ik begin zelf nu ook te twijfelen. Misschien heeft ze gelijk. Ik leg voorzichtig mijn hand tegen haar wang. ‘Chris is in orde.’
Ze slaat mijn hand ruw weg. Haar nagels krassen over mijn arm. ‘Het is jouw schuld,’ sist ze. ‘Ik vertrouwde je. Ik geloofde je toen je zei dat je op Chris zou letten. Je hebt gelogen!’
In haar ogen ligt zoveel pijn, woede en teleurstelling te lezen dat ik ineen krimp. Ze slaat me nogmaals. Haar nagels scheuren mijn shirt en laten bloedende schrammen achter op mijn schouder. Desondanks zijn het haar woorden die me meer pijn doen. ‘Ik haat je!’ gilt ze.
Ik staar het meisje met grote ogen aan. ‘L-Luna, ik…’ Ik weet geen woorden meer uit te brengen. De wereld lijkt stil te staan.
‘I-ik haat je!’ snikt Luna weer. Ze vliegt me aan. Haar nagels laten schrammen achter op mijn huid, maar haar woorden laten gaten achter in mijn hart. Ik voel amper hoe ze mijn huid open krabt. Haar woorden galmen na in mijn hoofd. Ik haat je.
Mijn hart lijt af te brokkelen. In duizenden stukjes. Ik kan me niet verroeren. ‘Luna, ik wilde niet… ik wilde…’ stamel ik gebroken.
Ze slaat me tegen mijn borst. ‘Wat wilde je?’ snauwt ze. ‘Het is te laat, Daniel.’ Ze geeft me een harde duw en ik val op de grond.
Van achteren boort zich een zwaard door Luna’s lichaam. De glans in haar heldere ogen verdwijnt en haar lichaam valt op de grond. Ze kijkt me met lege ogen aan. Chris staat achter haar, met zijn zwaard in zijn hand.
Ik kijk hem verdwaasd aan. ‘Chris, ik… het was… ik dacht…’ stamel ik onverstaanbaar.
Zonder een woord te zeggen trekt Chris me overeind. Hij rent een paar meter terug en tilt Amelia weer op. Mijn teamgenoot ligt als een hoopje ellende in zijn armen. ‘We gaan. Nu,’ zegt hij kortaf.
'J-ja.' Ik kijk naar de plek waar Luna stond. Waar… Luna stond? Ineens realiseer ik me hoe gek dat klinkt. Luna is hier niet. Ze zit in het Capitool, veilig van de gevaren van de Arena. Het was een truc - en ik ben er vol ingetrapt. 'Ik ben er nu wel zat van,’ grom ik.
We rennen het gras uit en vluchten de gangen in. Hijgend komen we tot stilstand.
‘Is het voorbij?’ vraagt ik zacht. Het stomme Capitool met hun stomme trucjes. Ik weet dat het niet echt was, maar toch bonst mijn hart nog steeds in een ongewoon snel ritme - en dat komt niet door het rennen - en krijg ik de woorden niet uit mijn hoofd.
Chris knikt en legt Amelia op de grond neer. Het meisje trilt nog steeds en maakt angstige geluiden. Ik kniel bij het meisje neer. Als ik me nu op haar focus, hoef ik niet aan mijn eigen angsten te denken. 'Amelia, kijk me aan,’ zeg ik zacht. ‘Het is voorbij. Rustig maar, het is over.'
Ze begint onbedaarlijk te huilen.
‘Hé, rustig nou. Kalm toch. Het is afgelopen Ze zijn weg. Je bent veilig nu.’ Ik aai Amelia kalmerend over haar haren en blijf net zolang geruststellend tegen haar praten, totdat ze langzaamaan begint te kalmeren.
Ik ga overeind zitten en kijk Chris aan. 'Ik denk dat we hier maar moeten blijven totdat het lichter wordt.'
De jongen knikt instemmend. ‘Wie houdt de wacht?’
'Ik ga wel,’ stel ik voor. ‘Jij bent al geweest en ik kan nu toch niet slapen.'
‘Oké.’ Voor één van de weinige keren besluit Chris niet te protesteren. ‘Welterusten Day, welterusten Amelia.’ Hij gaat op de grond liggen. ‘Maak me maar wakker als je het zat bent.’
'Welterusten.' Ik ga tegen de muur aanzitten en staar naar de donkere gangen. Zonder dat ik het wil gaan mijn gedachten naar Luna. Ik heb haar beloofd dat ik een beetje op Chris zou letten, maar wat als ik die belofte niet kan houden? Zou ze boos zijn? Zou ze met haten? Ik laat mijn hoofd hangen. Die gedachte is bijna onverdraaglijk. Stel nou dat Chris gelijk had. Wat als het waar is? Ben ik verliefd op Luna? Ik schud resoluut mijn hoofd bij de gedachte. Ik ben niet verliefd op de zus van Chris. Ook al is ze nog zo leuk, lief en knap en… nee! Ik ben niet verliefd op haar. Het kan niet. En al zou het wel zo zijn, Luna vindt mij toch niet leuk. Daarbij zie ik haar waarschijnlijk nooit meer én is ze Christians zus. Het kan niet. Punt uit. Ik ben niet verliefd op Luna.
Ik zucht zacht. Waarom geloof ik mezelf niet eens meer?