Hoofdstuk 37

‘Zo, we zijn weer thuis.’ Chris grijnst. ‘Iemand een kopje thee? Want dan heb je pech, dat heb ik niet.’
Ik grijns terug. ‘Chris’ restaurant heeft alleen vruchtensap. Voor thee moet je bij de sponsors zijn?' vraag ik.
Chris lacht. ‘Je kunt het Luna vragen.’ Hij loopt naar Amelia toe en neemt een deel van het geplukte graan van haar over. Beter, want het meisje had haar armen helemaal vol.
Een zucht van ongemak verlaat mijn lippen als Chris Luna's naam noemt. Weer zie ik haar ogen voor me. Boos, verdrietig en teleurgesteld. Met een brandende haat erin. Nee, niet aan denken. Het was niet echt, gewoon een verzinsel van het Capitool. 'Ik hou het vandaag maar bij sap, denk ik,’ grijns ik.
'Is ook goed. We regelen later wel wat.’ Chris klimt de boom in en plukt handen vol aardbeien, bramen en frambozen. Van een paar grote bladeren vouwt hij kommen, waar hij de vruchten in legt. Daarna pakt hij de granen erbij.
Ik klim ondertussen de hut in. Alle drie onze flessen drinken staan daar nog. Ik neem een slok sap en klim dan met de flessen in mijn armen weer omlaag.
‘We hebben het goed getroffen,’ zegt Chris. ‘Luna heeft bijna een week op alleen maar bosbessen en bosbessensap geleefd.’
Ik grijns en deel de flessen uit. 'Er is hier meer eten dan thuis.’ Ik zeg het voornamelijk als grap, maar het is nog waar ook. Amelia glimlacht. Chris geeft iedereen een blad met eten. Ik ga op de grond zitten en steek een braam in mijn mond. Chris heeft wel gelijk. We hebben het echt getroffen, want sterven van de honger zie ik nu niet snel gebeuren.

Aan het einde van ons uitgebreide ontbijt staat Chris op en pakt hij de - nu zo goed als lege - drankflessen op. 'Hetzelfde als gisteren?’ vraagt hij.
Ik grijns. Chris is hier degene die weet wat lekker is, hij mag zijn gang gaan. 'Doe maar de dagspecialiteit.'
Amelia knikt zacht. 'Hetzelfde als gisteren is ook goed, hoor.'
Chris knikt en gaat meteen aan de slag. Hij lijkt er echt plezier in te hebben. Amelia en ik gaan ook in de boomhut zitten en praten ondertussen wat.
Terwijl Chris bezig is komt er een meisje de bosjes uit. Ze trekt zich schuivend vooruit. Haar zwarte haren zitten vol klitten en ze ziet er verwilderd uit, onder de modder en het gras. Om haar enkels zitten lappen stof van een deken gewonden, maar ze zijn bedekt met opgedroogd bloed.
Chris zucht dramatisch en rolt met zijn ogen als hij het meisje herkent. Het is Ada, zijn districtsgenoot.
Ik spring op en klim naar beneden, terwijl Chris rustig blijft zitten. Hij gunt het meisje geen blik waardig. Ik loop naar het toe en help haar voorzichtig overeind. ‘Wat is er met jou gebeurt?' vraag ik met een blik op haar enkels.
Het meisje deinst schichtig achteruit. ‘Wat kan jou dat schelen?' vraagt ze argwanend. Ze trekt een mes uit de riem van touw om haar middel en wijst ermee in mijn richting. Het lemmet schittert in het zonlicht.
Ik hef mijn lege handen op om te laten zien dat ik ongewapend ben. 'Hé, rustig aan, Ada. Ik help je alleen,’ sus ik.
‘Wat is er, Day?’ vraagt Chris op kinderachtige toon. ‘Er is daar niets.’ Blijkbaar heeft hij dus besloten om net te doen alsof Ada er niet is.
Ada laat het mes zakken en staart met wantrouwig aan met haar kille ogen. 'Waarom help je me?'
Ik wil een logisch antwoord geven, maar bedenk me dat er eigenlijk geen logisch antwoord is. Elkaar helpen in een Arena waar je elkaar zou moeten vermoorden is gewoon niet logisch. En toch doe ik het.
'Nou, waarom niet?' Ik glimlach. 'Kom maar, de hut is groot genoeg. Kan je lopen?'
Ze klemt het mes steviger in haar hand. ‘Natuurlijk kan ik lopen, hoe denk je dat ik hier gekomen ben.'
Het zag er niet bepaald zo uit toen ze zichzelf voortslepend door de bosjes kwam, maar ik besluit er maar niets van te zeggen.
Chris klimt omlaag en geeft Amelia en mij een fles sap. Nog steeds doet hij alsof Ada niets meer is dan een irritant stuk lucht. Ik geef hem een bestraffende blik en steek mijn fles drinken uit naar Ada. 'Hier, drink wat.’
Amelia kijkt Ada angstig aan en Chris zucht weer dramatisch.
Ada bekijkt de fles met een wantrouwig blik en schudt dan haar hoofd. ‘Nee dank je,’ zegt ze argwanend. 'Ik heb zelf water. Het ligt ergens daarginds.' Ze wijst richting de struiken, waar ze het vandaan komt. 'Ik moet het zo alleen nog wel op halen’
Ik haal mijn schouders op, maar kan het niet laten om nog even snel een slok van het drinken te nemen, om te bewijzen dat het echt veilig is
'Wat jij wilt. Wat is er gebeurt?' Ik werp een blik op haar gehavende enkels. Het ziet er pijnlijk uit. Chris gaat bij Amelia zitten, die meteen een stuk uit zijn buurt schuift.
Ada negeert mijn vraag. ‘Al dat fruit hier, is dan niet giftig?'
Ik glimlach toegefelijk. 'Tot nu toe niet.' Mijn blik valt op Ada’s shirt. Het is groen. Dezelfde kleur als Jade’s shirt was, toen ik haar voor het laatst zag. Voordat ze stierf. Ik trek bleek weg. Ada en Jade waren een team.
Chris knipt in zijn vingers en zwaait met zijn hand voor mijn ogen. ‘Hallo, hier aarde voor Danny,’ grijnst hij. ‘Day, gaat het wel? Wat is er?’
Chris’ woorden dringen tot me door en ik schud mijn hoofd. ‘Nee, het... ik dacht…’ Ik werp nog een blik op Ada’s shirt. ‘Jade had ook een groen shirt.'
‘Hoe kom je daar opeens bij?’ vraagt Chris onschuldig. Hij doet nog steeds stug of Ada er niet is.
Ada kijkt naar de grond. 'Ik ging terug voor haar, maar ik was al te laat,’ fluistert ze.
Ik glimlach schuin. 'Het is oké.’ Ik kan het Ada niet kwalijk nemen dat Jade er niet meer is. Ze is zelfs nog voor haar teruggegaan. Ze heeft meer gedaan dan ik. ‘Ik... ik kon haar ook niet beschermen.' Ik kijk naar Ada’s verwondingen. Het meisje ziet er niet geweldig uit, als ze zo doorgaat houdt ze het niet lang vol. Jade kon ik niet beschermen, maar Ada heeft nog wel een kans. 'Ada, blijf je een tijdje bij ons?'