Hoofdstuk 38

Het meisje trekt haar wenkbrauwen op. 'Weet je, als jullie me wouden vermoorden hadden jullie het waarschijnlijk al gedaan, maar ik snap niet waarom je vrijwillig aanbied om meer monden te moeten vullen. Ik kan prima voor mezelf zorgen en ik heb geen idee waarom ik bij jullie zou blijven,’ antwoordt Ada bot. ‘Volgens mij is niet iedereen blij met mijn bezoek, trouwens,’ voegt ze er met een nadrukkelijke blik op Christian aan toe.
De blonde jongen kijkt echter niet op of om.
'Ik weet dat je voor jezelf kunt zorgen.' Ik glimlach. 'Als je niet wilt blijven, kan je gaan, maar je kan ook blijven en even je rust nemen. Die kan je best gebruiken, toch?'
Blijkbaar realiseert ze zich dat ik gelijk heb, want ze zucht geërgerd, voordat ze zich gewonnen geeft. ‘Oké, goed dan.'
Ik gebaar naar haar verwondingen. 'En wat is er nou gebeurt dan?'
'Er is een meer bij een uitgang van al die gangen en daar is zwart zand en omdat het nat is, want ik liep dicht langs het meer, is het moeilijker om voort te maken. Ik struikelde en viel, waarbij mijn mes in het meer viel.' Haar gezicht wordt rood. Beschaamd kijkt ze weg. 'Er zitten piranha's in het meer.'
Dus ze is zomaar het water ingesprongen? Ik weet maar net een grijns te onderdrukken als ik de uitdrukking op haar gezicht zie. Het is zo te zien niet iets waar ze erg trots op is. 'Gaat het wel m-' Nog voordat ik mijn zin af kan maken, klinkt er een ander geluid. Het zachte getinkel van een zilveren parachute.
‘Danny! Je hebt post!’ roept Chris grijnzend.
Ik grinnik. 'Of het is voor jou,’ kaats ik terug. ‘Dat zou toch een verrassing zijn.'
De parachute blijft boven ons hoofd - tussen een paar takken - steken. Chris springt direct op en klimt behendig de boom in. Hij opent de parachute en haalt er een papiertje uit.
‘Daniel Ethan Hale. Ja, het is voor jou.’ Chris grijnst van oor tot oor. ‘Ik lees het wel voor.’ Hij klimt snel nog wat takken omhoog, zodat ik er niet bij kan.
Ik spring op en klimt meteen de boom in. 'Christian! Geef hier!' roep ik verontwaardigd. Hij weet precies buiten mijn bereik te blijven.
Hij schraapt dramatisch zijn stem, voordat hij begint te lezen. ‘Lieve Daniel, - Ja, dat is Luna's handschrift.’
Ik word knalrood. Hij verzint het vast maar. Ik trek mezelf op aan een tak en kom bij Chris in de buurt. Hij is ondertussen zo druk bezig met de brief, dat hij vergeet buiten mijn bereik te blijven.
‘Nu ik hier zit, alleen in het Capitool, begin ik te twijfelen. Te twijfelen aan wat Chris gezegd heeft. Ik hoor het overal om me heen. Wij... een stel. Het leek zo'n raar idee, gewoon het zoveelste verzinsel van mijn broertje. Maar nu je weg bent, besef ik pas dat ik je mis.’ De grijns op zijn gezicht is te breed en in zijn ogen schitteren pretlichtjes.
Ik gris de brief met een rood hoofd uit zijn handen. Chris trekt een verongelijkt gezicht.
Amelia kijkt giechelend toe.
‘N'awh, wat lief!’ roept Chris. Hij begint direct weer te zingen. ‘Luna en Daniel zitten in een bootje op de ze. K-u-s-s-e-n-d!’
Ik stop de brief voorzichtig in mijn zak - veilig buiten het bereik van Chris - en sla hem. Ik klim een paar takken omlaag en springt dan uit de boom.
Chris stopt met zingen en klimt achter me aan, naar één van de onderste takken. Daar gaat hij ondersteboven als een vleermuis aan hangen. Hij kijkt me breed grijnzend aan. ‘Day, vind jij Luna leuk?’
Ik negeer hem en haal de brief weer uit mijn zak. Ik vouw hem voorzichtig open. Mijn ogen schieten over de letters, terwijl mijn wangen steeds roder kleuren. Chris heeft het niet verzonnen, het staat er echt!

Lieve Daniel,
Nu ik hier zit, alleen in het Capitool, begin ik te twijfelen. Te twijfelen aan wat Chris gezegd heeft. Ik hoor het overal om me heen. Wij… een stel. Het leek zo’n raar idee, gewoon het zoveelste verzinsel van mijn broertje. Maar nu je weg bent, besef ik pas dat ik je mis.
Ik weet niet of je deze brief ooit zult krijgen. Ik weet ook niet of ik hem wel moet versturen, want Chris zal je er zeker mee gaan pesten en dat wil ik je niet aandoen.
Maar ik wil wel dat je weet hoe ik me voel. Als ik naar je kijk, rennend en vluchtend voor de dood die overal op de loer ligt, gaat mijn hart sneller slaan. Eerst dacht ik dat het normaal was, dat het gewoon bij de Hongerspelen hoorde. Maar nu begin ik ook daaraan te twijfelen. Ik weet niets meer zeker, op één ding na dan. En dat is dat ik je mis.
Dat ik zou willen dat je hier nu bij me was en dat je tegen me zou zeggen dat alles goed zou komen.
Lieve Daniel, ik denk dat ik verliefd ben.

Veel liefs, Luna.

Het staat er echt! Mijn hart maakt een sprongetje, terwijl de woorden tot me doordringen. Luna is verliefd. Op mij!
Chris graait nieuwsgierig naar de brief, maar ik stap ruim buiten zijn bereik. Weer schieten mijn ogen over de regels. Lieve Daniel, ik denk dat ik verliefd ben.
‘Danny, je bent een beetje rood,’ zegt Chris plagend. ‘Zeg eens eerlijk, ben je verliefd op mijn zus?’
Verschrikt kijk ik op. Ben ik verliefd op Luna? Nee toch? Maar waarom kan ik nu dan niet anders dan glimlachen? 'N-nee,’ hakkel ik. ‘Ik... eh...'
Amelia lacht zacht. Ze is duidelijk niet overtuigd.
‘Ah, ontkenning. De eerste fase van liefde…’ zegt hij overdreven zoetsappig.
Met één grote stap ben ik weer binnen Chris’ bereik en sla ik hem alweer.
‘Au!’ Hij grijpt zijn kans en graait weer naar de brief, maar ik zorg dat hij er niet bij kan. ‘Als je niet verliefd bent, waarom heb je die brief dan nu al drie keer gelezen?’
Ik houd de brief beschermend achter mijn rug. Ik heb de brief helemaal niet drie keer gelezen! 'Twee keer!' verdedig ik me meteen. Als Chris breed grijnst, realiseer ik me dat ik precies hebt gezegd wat hij wilde. Ik word zo mogelijk nog roder.
Chris trekt een quasi-bezorgd gezicht. ‘Oh jee, als Luna ziet dat je haar brief maar twee keer gelezen heeft denkt ze dadelijk nog dat je haar niet leuk vind!’ gooit hij het over een andere boeg.
Ik open mijn mond om te protesteren, maar sluit hem meteen weer. Ik gun Chris het plezier er niet van dat ik daarop in zou gaan. Ik werp hem een dodelijke blik toe.
Chris maakt een vaag handgebaar, maar ik besteed er geen aandacht aan. Luna… een glimlach speelt om mijn lippen. Het komt goed, Luna. Ik zal er alles aan doen om te zorgen dat het goed komt.
Het klinkt onmogelijk, maar het moet. Voor Luna.