Hoofdstuk 39

‘Waar zit je met je gedachten?’ vraagt Chris. ‘Het Capitool? District 11?’
Ik zucht en antwoord zonder erbij na te denken.. ‘Nee, ik dacht aan Lu- niets!’ onderbreek ik mezelf. Stom, stom, stom. Ik kan Luna niet leuk vinden. Ik wil dat ze gelukkig wordt, maar ik kan haar niet gelukkig maken. Want als het me zou lukken om deze hel te overleven, dan zou Chris moeten sterven. Ik kan Luna niet gelukkig maken. ‘Nergens aan!'
Chris grijnst breed. ‘‘Niets? Noem je Luna niets? Als haar broer moet ik daar toch echt tegenin gaan, Romeo.’
'Nee... ik... het is...' Op dat moment wordt de brief uit mijn handen getrokken. Lachend springt Amelia weg, met de brief in haar handen. Ze geeft hem aan Chris, die gretig nog wat letters probeert te lezen.
'Amelia! Verraadster!' roep ik verontwaardigd. Ik trek de brief voorzichtig uit Chris’ handen.
Hij kijkt me beteuterd aan. ‘N’awh, ik wil het ook lezen!’ Hij slaat kinderachtig zijn armen over elkaar en kijkt me smekend aan.
Nee, dat mag niet.' Ik vouw de brief zorgvuldig op en stop hem behoedzaam in mijn zak.
Amelia lacht plagend. 'Privacy is belangrijk in een beginnende relatie,’ merkt ze op. ‘Het is al erg genoeg dat Day geen brief terug kan schrijven zonder camera's!'
Chris pruilt. ‘Nou, dan zit er niets anders op dan winnen zodat ik Luna kan uithoren.’ Hij draait zich richting Amelia. ‘Hoezo weet jij eigenlijk zoveel van relaties, Amelia?’
Ze lacht en kijkt met een schuin oog naar mij. 'Ik heb ook een broer, en die kijkt precies zo als ik hem plaag met zijn bijna-vriendinnetje,’ verklaart ze.
Wacht, wat? Nee! Luna is niet mijn… Chris springt enthousiast op. ‘Zie je wel?! Luna was zijn bijna-vriendinnetje!’
Ik word rood. Mijn hand glijdt over het papier van de brief.
Amelia leunt naar Chris toe. 'Als Day niet in de Spelen zat waren ze vast al samen,’ lacht ze zacht tegen hem.
'Hé!’ zeg ik verontwaardigd. ‘Dat hoorde ik! Dat is niet waar! Het...'
Chris schiet in de lach. ‘Sowieso! Het Capitool zou vast wel een bruiloft voor jullie willen regelen.’ Hij grijnst breed.
'Nee, we zijn niet... ik vind haar niet...' stotter ik. Ik krijg de woorden niet helemaal over mijn lippen. Ik vind haar niet leuk. Ik weet dat het niet waar is. Hoe je het ook went of keert, ik kan het niet meer ontkennen. Ik ben verliefd op Luna.
'Oh, ja!’ onderbreekt Amelia mijn gestotter. ‘Dan wil ik bruidsmeisje zijn!'
‘En ik ben vanzelfsprekend de getuige. Toch Danny?’
Ik kijk van het grijnzende gezicht van Chris, naar Amelia’s glimlach en weer terug naar Chris. 'Ik... het... nee! We...'
‘Kijk nou toch, hij is helemaal sprakeloos!’ plaagt Chris. ‘Je moet wel eerst een ring hebben…’
‘Hij heeft gelijk!’ valt Amelia hem meteen bij. ‘Je kan niet trouwen zonder haar een ring te geven!'
'Zijn jullie nou serieus... over... mijn bruiloft aan het praten?' stamel ik verbijsterd. Ik kijk ze met grote ogen aan.
‘Ja!’ roepen ze in koor.
Ik schud mijn hoofd. 'Zullen we ons eerst richten op dit overleven? Dan eh... kijken we wel verder!'
‘Liefde is een deel van het leven, Danny.’ Chris grijnst breed.
'Vandaar dat je doods van binnen bent?' Ik grijns terug. Hopelijk gaat Chris hier nu op in en houdt hij op over Luna.
‘Ja, en ik kan ermee leven. Wacht... Wat?’ Hij schudt verward zijn hoofd en richt zich weer grijnzend tot mij. ‘Terug naar Luna! Ga je een brief terug sturen?’
Ik zucht en bloos. ‘'Chris, we zitten in de Arena. Ik heb hier nog geen pennen, papier, of een brievenbus gezien. Hoe zou ik een brief terug moeten sturen?'
‘Nou, gewoon. Als je gewoon verteld wat je haar wil schrijven, hoort ze het en is het bijna een brief.’ Chris ziet dat idee duidelijk wel zitten.
Ik niet. Ik schud nadrukkelijk mijn hoofd. 'Echt niet.'
‘Nou, waarom niet?!’ zeurt hij.
Ik word nog roder. 'Gewoon niet.'
‘Het is vast te persoonlijk, en iedereen kan het dan horen,’ giechelt Amelia.
‘Maar ik wil het weten…’ zeurt Chris kinderachtig door.
Ik grijn scheef en haal mijn schouder op. 'Ik wil ook wel eens wat. Jammer voor jou!'
‘Maar... Maar…’ Hij slaat zijn armen kinderachtig over elkaar. Ik zei toch dat hij net een kleuter is?
'Pech gehad,’ grijns ik. Ik steek mijn handen in mijn zakken en raak de brief aan. Een glimlach speelt om mijn lippen. Ik klim de boomhut in en ga naar binnen, in de hoop dat ik dan van Chris’ gepest af ben. Natuurlijk werkt het niet.
Chris klimt onmiddellijk achter me aan. ‘Je kunt hier niet voor weglopen!’
Naast het geluid van Chris, hoor ik ook een ander geluid. Geritsel en gekraak van takken. Het klinkt nog ver weg, maar ik weet zeker dat ik het hoor.
'Stil eens, Chris. Volgens mij hoor ik wat,' zeg ik zacht.
‘Ja, tuurlijk. Hoezo van onderwerp veranderen?’
'Ik meen het, Chris.' Ik kijk hem serieus aan. 'Luister dan!'
Hij zucht diep en rolt met zijn ogen, maar hij blijft wel stil. Beiden luisteren we. Het gekraak klinkt steeds duidelijker.
Ook Chris hoort het nu. Hij kijkt me plots serieus aan en knikt. Hij loopt naar Amelia en duwt haar zijn katapult in de handen. ‘Wacht hier.’
Wat doen we?' vraag ik.
‘Wat denk je zelf?’ Chris pakt zijn wapens vast.
Aarzelend pak ik mijn bijl vast. 'Maar... we vechten alleen als het nodig is, Chris. Anders niet.'
Hij gromt enkel en beent naar buiten. Ik geef Amelia en Ada een snelle glimlach. 'Blijven jullie hier maar, goed?' Zonder antwoord af te wachten loop ik achter Chris aan naar buiten.