Hoofdstuk 41

Florian tikt Samuel aan en grijnst gemeen. ‘Kijk welke aap er nu uit de boom komt.’
Samuel werpt zijn speer richting Chris, maar op het moment dat hij naar voren stapt om te gooien, stapt hij op een komkommer. De Beroeps struikelt en de speer vliegt totaal de andere kant op. In plaats van Chris, raakt hij nu de basis van het vuurtje dat ze gebouwd hadden. De takken zakken in elkaar. Ik weet met moeite een grijns te onderdrukken. Gered door een komkommer. Het is nu meer dan duidelijk dat Samuel en komkommers niet goed samengaan. Die dingen hebben een hekel aan hem. Ik vind ze geweldig.
Samuel kijkt er even beduusd naar en grijpt dan zijn zwaard, alsof er niets gebeurt is. ‘Dat is wel een erg lelijke. Laten we hem snel opruimen.’
Florian trekt zijn dolk en neemt in zijn andere hand een werpmes. Zonder af te wachten schiet Chris in de aanval. Hij rent op Samuel af. Florian steekt zijn voet uit, in de hoop dat Chris erover struikelt, maar de jongen springt erover heen. Hij haalt met een zwaard uit richting Samuel, die de slag blokkeert. Chris’ zwaard valt uit elkaar en Samuel kijkt er verbaasd naar. Gebruikmakend van het feit dat hij nu afgeleid is, valt Chris weer aan. Nu met het echte zwaard.
Ik heb echter geen tijd om te blijven kijken, want Florian stapt op mij af. ‘Jullie hadden ons niet uit moeten dagen!’ gromt hij. Hij werpt het mes mijn kant op. Ik duik vlug opzij, waardoor het mes op een paar centimeter langs mijn hoofd vliegt.
‘We willen niet vechten,’ probeer ik tot hem door te dringen. ‘Jullie kunnen gewoon gaan.’
Florian is niet voor rede vatbaar. Ik hef mijn bijl om me te kunnen verdedigen, een paar tellen voordat hij woest naar voren duikt. Hij richt zich meteen op de plek waar ik mijn dekking heb laten vallen door de bijl op te heffen. Zijn boort zich in mijn maag, vlak onder mijn middenrif. Ik krimp ineen en een kreun van pijn verlaat mijn lippen. Een golf van misselijkheid overspoelt me. Florian geeft me geen seconde de tijd om bij te komen. De aanvallen denderen als een onophoudelijk salvo op me neer. In een razend tempo volgen de aanvallen elkaar op. Het kost me steeds meer moeite om ze te ontwijken.
Na een storm van klappen weet Florian ineens mijn shirt vast te grijpen. Na een paar seconden vlieg ik door de lucht en beland ik met een klap achter hem op de grond. De lucht wordt uit mijn longen geslagen en ik hap naar adem. In zijn onbedaarlijke woede duikt Florian boven op me. Zijn vuist dreunt in mijn gezicht en pijn schiet door mijn hoofd. Een warme vloeistof drupt over mijn gezicht en ik proef de metaalachtige smaak in mijn mond. Bloed.
De jongen boven me lijkt compleet doorgeslagen. Zijn gezicht is vertrekt van woede, terwijl zijn vuist nogmaals contact maakt met mijn gezicht. Mijn hoofd lijkt bijna uit elkaar te spatten. Pijn schiet door mijn hoofd, terwijl ik een paar keer vlug knipperen. Mijn zicht is niet meer helemaal helder. Alles tolt om me heen. Met moeite weet ik me te focussen. Ik kijk recht in de blauwe ogen van Florian.
De schrik slaat me om de keel bij het zien van de woeste blik in zijn ogen. Hij heeft zichzelf niet meer in de hand. Ik twijfel er niet aan dat de jongen me zou vermoorden.
Ik probeer me onder hem vandaan te worstelen, maar hij is een stuk groter en sterker. Ik vecht om onder de jongen vandaan te komen. Ik trap wild, maar de jongen lijkt er niets van de voelen.
‘Ga van hem af!’ schreeuwt Chris. Hij haalt met zijn zwaard uit, maar Florian weet de haal net te ontwijken. Even trekt er een uitdrukking van pijn over zijn gezicht.
‘Stop daarmee! Nu meteen!’ klinkt ineens een stem. Wanhoop en paniek weerklinkt door haar stem. Amelia.
Er vliegt een speer langs Chris. Of er lag weer een komkommer, of Samuel kan echt niet richten. Florian verstijft bij het horen van Amelia’s stem.
Zijn vuist blijft bevroren in de lucht hangen. Ik rol meteen onder de grote tribuut van 9 vandaan.
Chris helpt me overeind. Ik grijp zijn arm stevig vast. Alles duizelt me en mijn hele lichaam doet pijn. Mijn hoofd bonkt onophoudelijk. Warm bloed stroomt over mijn gezicht.
Florian zakt verslagen op zijn knieën en laat zijn hoofd hangen. Met de katapult geheven klimt Amelia naar beneden. ‘Wat is er aan de hand?’
‘Zij begonnen!’ zegt Chris meteen. Hij wijst naar Florian en Samuel.
‘We gaan wel weg.’ Samuel loopt naar zijn teamgenoot toe en schudt hem aan zijn schouder door elkaar. ‘Florian?’
De jongen reageert er niet op, maar staart naar zijn handen. Zijn handen bedekt met bloed. Mijn bloed.
Ik veeg voorzichtig het bloed van mijn gezicht. Ik kreun zacht van pijn als mijn hand langzaam mijn gezicht gaat. Waarschijnlijk zie ik er nog beroerder uit dan ik me voel, hoewel Florian er ook vrij beroerd uitziet. Die jongen is mentaal gebroken.
Ik zet wankel een stap in zijn richting. ‘Gaat het?’ vraagt ik zacht. Praten doet pijn. Mijn hoofd bonkt en ik voel me misselijk.
Samuel werpt me een dreigende blik toe. Zonder iets te zeggen schudt Florian heel sloom zijn hoofd. Amelia loopt langzaam naar hem toe en legt haar hand op zijn schouder. Ze ziet er heel klein uit naast haar grote districtsgenoot.
‘Florian…’ zegt ze wanhopig.
Samuel probeert Florian overeind te trekken, maar hij houdt op als hij door zijn been zakt.
Verdwaasd kijkt Florian op en kruist zijn blik die van Amelia. Langzaam staat hij op.
Samuel werpt een zenuwachtige blik op Amelia en probeert met Florian weg te lopen. De sfeer is snijdend, en de constante pijn in mijn lichaam maakt het niet beter.
Ik glimlach luchtig. ‘Hé, Chris, jij bent hier de dokter toch? Weet jij toevallig iets tegen hoofdpijn?’ weet ik uit te brengen.
Florian kijkt met een geërgerde blik in zijn ogen mijn kant op. ‘Hoe kun je nu alweer zo vrolijk zijn?’ De irritatie in zijn stem is duidelijk hoorbaar.
‘Nou ja, van mopperen wordt het ook niet beter,’ mompel ik.
‘Blegh, weer zo’n optimist.’ Florian schudt zijn hoofd en kijkt me afkeurend aan.
Verbaasd kijk ik hem aan. Waar slaat dat nou weer op?
‘Hoe is het verder met je?’ Amelia richt zich bezorgd tot mij. ‘Heb je veel pijn?’
Ik glimlach zwak. ‘Nee hoor, het gaat wel. Ik kom er wel bovenop.’
De tribuut uit 9 schudt minachtend zijn hoofd en haalt een wenkbrauw op. ‘Je kan mij niet wijs maken dat dat geen pijn doet.’ Hij kijkt naar mijn gezicht.
‘Ik heb me wel eens beter gevoeld,’ geef ik toe. Het liefst zou ik nu mijn ogen dichtdoen en de pijn buitensluiten. ‘Maar het gaat wel. Gaat het met jou wel?’
Florian ziet eruit alsof hij overreden is door één of ander Capitoolvoertuig.
‘Florian, je schuldig voelen heeft weinig zin,’ bemoeit Samuel zich ermee. ‘We kunnen beter gaan. Daniel is niet de enige die gewond is.’ De jongen leunt op zijn zwaard en gebaart naar het been, dat hij op die manier probeert te ontzien.
Een tweestrijd speelt zich op Florians gezicht af, terwijl hij naar zijn teamgenoot kijkt. Daarna richt hij zich tot Amelia. ‘We gaan zo. Amy, wil je naar Sams wond kijken, alsjeblieft?’
Amelia knikt en gebaart Samuel te gaan zitten.
Ik kijk om me heen en dan valt het me op dat er iemand mist.
Chris is weg.