Hoofdstuk 42

‘Waar is Chris?’ vraag ik bezorgd.
Florian kijkt om zich heen. ‘Niet hier, in ieder geval.’ De jongen haalt zijn schouder op en lacht klein. ‘Misschien maar beter dat hij weg is, wie heeft hem nodig.’
Ik frons. ‘Praat niet zo over Chris,’ verdedig ik hem meteen. ‘Hij is een vriend.’
Samuel lacht spottend. ‘Je weet dat één van jullie, waarschijnlijk allebei, doodgaat? Vrienden in de arena werkt niet.’
Ik wend mijn blik af. Hij heeft het mis. Vrienden in de Arena kan best, daar zorgen we wel voor. Ik besluit niet tegen de jongen in te gaan, omdat ik geen zin heb ik meer ruzie.
‘Jij bent echt te aardig,’ mompelt Florian. Hij zoekt zijn messen weer bij elkaar.
Ik kijk verbaasd op. Te aardig? Mijn gedachten schieten naar Jade. Vast heel aardig, maar niet aardig genoeg om haar te redden. ‘Dat valt best mee…’ mompel ik.
Florian schudt afkeurend zijn hoofd en kijkt naar Amelia en Samuel. ‘Kun je lopen?’
Samuel staat op en leunt voorzichtig op zijn been. ‘Denk het wel.’
De jongens maken aanstalten om te vertrekken, maar Amelia houdt Florian tegen.
‘Wacht, ik moet met je praten.’
Verbaasd kijkt ik mijn teamgenoot aan. Wat is ze van plan? In haar ogen staat een vastberaden blik.
Florian knikt. ‘Niet hier, we ontmoeten elkaar straks wel, aan de andere kant van de heg.’ Hij slaat Samuels arm om zijn schouder en ondersteund hem terwijl ze weglopen.
Ik staar de twee jongens na. Florian was voordat we de Arena ingingen best aardig, dacht ik. Maar nu had ik deze ontmoeting liever overgeslagen. Voor niemand heeft dit tot iets goeds uitgelopen. Florian is ingestort, Samuel is gewond, Chris is weg en ik... ik wrijf over mijn kaak, die vast en zeker morgen bont en blauw is. Ik voel me beroerd.
Samuel pakt zijn speer van de grond.
Voordat de jongens tussen de bosjes verdwijnen draait Samuel zich half om. ‘Hij ging daarheen,’ zegt hij enkel, met een handgebaar naar een deel van de struiken, een stuk verderop. Ik begrijp meteen dat hij Chris bedoelt. Ik geef hem een dankbare blik en dan verdwijnen de jongens in de struiken.
‘Amelia, ik moet Chris zoeken. Kom je?’ zeg ik beslist.
Het meisje schudt haar hoofd. ‘Nee, Daniel. Je bent gewond.’
‘Maar…’
Ze laat me niet uitpraten. ‘Nee. Jij gaat nu de boomhut in, dan verzorg ik je wonden.’ De blik in haar ogen is zo vastbesloten, dat ik niet protesteer. Met veel moeite klim ik de boom in. De inspanning doet mijn hoofdpijn, misselijkheid en duizeligheid niet goed. Met een zachte kreun laat ik me op de vloer van de hut zakken en sluit ik mijn ogen, in de hoop dat alles stopt met draaien. Amelia komt tegenover me zitten en duwt zacht een nat stuk stof tegen mijn neus.
‘Au!’ Ik draai mijn hoofd weg, wat maakt dat ik nog duizeliger word.
‘Sorry, Day,’ zegt Amelia zacht, terwijl ze het doekje nu nog voorzichtiger tegen mijn gezicht houdt. ‘Gaat het?’ Langzaam en voorzichtig poetst ze het bloed van mijn gezicht. Mijn neus is in elk geval gestopt met bloeden.
‘Doe je mond eens open,’ zegt Amelia.
Ik doe braaf wat ze zegt.
Het meisje knikt tevreden, nadat ze er een inspecterende blik op heeft geworpen. ‘Je tanden zijn nog heel. Je hebt alleen een tand door je lip gehad.’ Amelia gaat weer verder met het bloed van mijn gezicht halen. Ondertussen neem ik een slok drinken, in de hoop dat het de hoofdpijn verminderd.
'Wat is er gebeurt?' Ada komt de boomhut binnen en kijkt ons verbaasd aan.
Ik draai mijn hoofd haar kant op, om antwoord te geven, maar voordat ik iets kan zeggen berispt Amelia me al. 'Stil zitten, Day!'
Ik blijf stil zitten en beantwoord Ada’s vraag zonder haar aan te kijken. ‘Er waren andere tributen,’ verklaar ik. ‘Met niet zulke goede bedoeling.' Ik kijk Amelia aan. Haar bruine ogen staan bezorgd. 'Ben je bijna klaar? Ik moet Chris zoeken.'
Amelia zucht en knikt dan. Voorzichtig sta ik op. Voordat ik naar beneden ga, klim ik juist wat omhoog. Daar zit het mes van Florian nog steeds vast, diep in de bast geboord. Ik geef een harde ruk aan het handvat en trek het mes los. Ik hang het aan mijn riem, wie weet heb ik hem nog nodig.Met behulp van Amelia klim ik de hut uit en wurmen we ons tussen de struiken door.
Opzoek naar Christian.

‘Day, hoor je dat?’ zegt Amelia zacht.
Ik blijf staan en spits mijn oren. Dan hoor ik het ook. Een zacht, bijna onhoorbaar gesnik komt van iets verderop.
‘Dat is vast Chris,’ fluistert Amelia. ‘Ga maar naar hem toe, ik wacht wel.’
Ik knik haar dankbaar toe en loop richting het geluid. Een paar meter verder tref ik inderdaad Christian. Hij zit met zijn knieën opgetrokken op de grond en verbergt zijn gezicht, maar ik weet dat hij huilt.
Zonder iets te zeggen, ga ik naast hem zitten. Even blijf ik stil. 'Je had het best even mogen zeggen waar je heen ging voordat je ineens weg was,’ merk ik luchtig op.
Chris geeft geen antwoord, maar negeert me gewoon.
Bezorgd leg ik een hand op zijn schouder. ‘Wat is er?’
Hij duwt mijn hand ruw weg. ‘Ga weg.’
Ik kijk hem verbaasd aan, maar trek mijn hand dan terug. Wat is er met hem? 'Het is niet veilig om hier alleen te zijn.'
‘Ik kan prima voor mezelf zorgen.’
'Weet ik, maar ik niet.' Ik glimlach alsof er niets aan de hand is.
Chris reageert echter niet als ik wil. Hij kijkt niet op of om. ‘Je hebt Amelia. Laat me met rust,’ zegt hij bot.
'Oké, dan zeg ik wel niets.' Ik leun achter in het gras en kijk met een schuin oog naar mijn bondgenoot en vriend.
‘Ga weg, Daniel.’
Bezorgd kijk ik hem aan. Er is echt iets mis.
‘Ik zei: ga weg!’ zegt hij nu harder. Nog steeds weigert hij op te kijken.
'Chris, wat is er mis?' Ik kom overeind en laat mijn onbezorgde toon varen.
Eindelijk tilt Chris zijn hoofd op. In zijn ogen glimmen tranen, maar hij kijkt me boos aan. ‘Ik zei: ga weg!’ schreeuwt hij.
Ik bijt op mijn lip. Ik wil hem helpen, maar ik weet niet hoe. Ik kijk hem strak aan. 'Nee, ik kan niet weggaan en je zo achterlaten. Niet in een gebied waar ieder moment tributen tevoorschijn kunnen springen om je te vermoorden.'
Chris legt zijn hand op het gevest van zijn zwaard - het echte zwaard. 'Ik zei: GA WEG!!!’ schreeuwt hij. Zijn stem breekt, maar de blik in zijn ogen is kil. Zoals de blik in de ogen van de mutilant - het monster, dat zoveel op Chris leek.
Ik kijk hem verbijsterd aan, maar zijn blik verandert niet. Hij meent het echt. 'Maar... ik...'
‘Ga lekker andere mensen beschermen,’ grauwt Chris. ‘Of wil je meer scenario's zoals met Jade?’
Die woorden zijn als een klap in mijn gezicht. Jade… mijn bloed verkilt. Ik had haar moeten beschermen, maar ik kon haar niet beschermen. Maar dat het Chris is, die deze woorden recht in mijn gezicht gooit, doet bijna even veel pijn als het schuldgevoel. 'Chris...' stamel ik gebroken. Het voelt als een verraad. Hij wist dat dit me zou raken en hij heeft er meedogenloos gebruik van gemaakt. 'Als... als dat is wat je wilt...' Ik haal diep adem en raap mezelf bijeen. Hij bedoelt het niet zo, dat weet ik zeker. Chris is mijn vriend en hij is van streek, daarom doet hij zo. Hij heeft tijd nodig, maar hij komt weer terug, dat moet. Mijn stem klinkt kalm en beheerst. Precies zoals ik me niet voel. Mijn hart bloedt dankzij het gevoel van verraad. 'Tot later,’ zeg ik met volle overtuiging. Hij komt wel terug.
Ik sta op en been met grote passen het gras in, weg van Chris.