Hoofdstuk 46

'Trouwens, 's nachts ben ik hier aangekomen. Die mutilanten die hier liepen, nemen je angst aan, toch?' In plaats van ons aan te kijken, kijkt ze naar de grond. 'Wat voor angst nam hij eigenlijk bij jullie aan? En komen ze vanavond terug?'
Chris kijkt naar de grond en zegt niets. De mutilanten. Alleen bij de herinnering aan die dingen, lopen de rillingen me al over de rug. 'Ik... ik weet niet of ze terugkomen, maar... misschien komen ze niet,’ zeg ik hoopvol. ‘Ze zijn hier al geweest, dus misschien gaan ze nu ergens anders heen? En ik zag...' Mijn stem hapert. Ik wil het niet vertellen - ik kan het niet. Ik schud mijn hoofd. 'Wat zag jij?'
'Niets,’ begint Ada, ‘Niets anders dan duisternis. Of in het begin. Daarna.’ haar woorden gaan gepaard met een wantrouwige blik in mijn richting. 'Daarna, namen ze de gedaantes aan van mensen van wie ik houd. Het waren er twee, twee mutilanten. En ze fluisterde mijn naam, dat ik er niet voor ze was geweest, dat ik ze in de steek had gelaten. Ze fluisterde mijn naam. En toen...' Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. 'Waarom vertel ik dit?'
Chris trekt zijn knieën op en raakt zijn ketting aan. Mijn hand gaat naar de ketting van Livia om mijn pols. 'Ik weet zeker dat ze dat niet vinden,’ glimlach ik bemoedigend. ‘Ze hebben niet het idee dat jij ze in de steek hebt gelaten. Ik weet zeker dat ze nu kijken en dat ze nog altijd even veel van je houden als eerst.'
'Hoe oud ben je?’ zegt Ada scherp. ‘Je praat tegen me alsof ik zes jaar oud ben. Natuurlijk was het niet echt, natuurlijk niet. Maar maakt dat het minder erg? Geeft dat een geruststellende ondertoon aan dat alles? Is het om te glimlachen?' Ze lijkt bijna gekwetst.
‘Natuurlijk maakt dat het niet minder erg, maar…’ stamel ik verbaasd. Waarom reageert ze nou zo fel? ‘Je moet het niet vergeten. Als je iets vaak genoeg denkt, ga je het vanzelf geloven. En...' Ik zucht. 'De Spelen kan veel veranderen, maar verlies jezelf niet. Dat...' Mijn stem sterft weg.
Chris kijkt verdrietig naar zijn arm. In zijn ogen ligt dezelfde sombere blik als in die van Ada.
'Soms is het beter om je zelf te verliezen dan een eeuwig gevecht aan te gaan met jezelf,’ zegt ze zacht. Ze kijkt naar de armband om haar pols.'Maar ik heb vertelt waar ze bij mij in veranderde. Waar veranderde ze bij jou in?'
‘Ze eh... nou…’ hakkel ik, ‘ze namen de vorm aan van mensen die ik vertrouw en verraadden me.' Ik richt mijn blik op de grond. 'Maar... het maakt niet uit.' Ik schud resoluut mijn hoofd en kijk weer op. 'Ik hoop vooral dat ze niet terugkomen.'
‘Ik denk het eerlijk gezegd wel. Ik bedoel, al dat perfecte fruit hier, het zou zeer onwaarschijnlijk zijn als alles zo gemakkelijk te krijgen was en je hier gewoon de rest van de tijd in de Spelen kon verblijven zonder gevaar te lopen, afgezien van de andere tributen natuurlijk.'
'Dat zou kunnen…’ mompel ik. ‘Wat stel je voor dan? Weggaan?' Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ze kan zeggen wat ze wil, maar ik ben niet van plan om hier weg te gaan.
'Nee,’ zegt Ada direct. ‘Om hier weg te gaan zou echt dom zijn. Vooral omdat je niet eens zeker weet of ze terug komen.'
'Mooi zo, want weggaan staat me niet echt aan. Daarbij is Amelia er nog steeds niet...' Ik kijk weer bezorgd naar buiten.
‘Ze komt echt wel terug. En ze is in de buurt, want ze kan niet verder dan 100 meter bij je vandaan gaan.'
Ik zucht. 'Dat is vast waar...' Op dat moment komt Amelia de struiken uit gestruikeld. Ik spring onmiddellijk op en binnen een paar tellen sta ik beneden de boom. 'Amelia, waarom bleef je...' Dan pas zie ik het bloed op haar armen en handen. Ik ren naar haar toe. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik schor.
Volledig in tranen laat het meisje zich tegen me aanvallen. ‘Ik... eerst, Florian... Aderyn... z-ze... en toen kwam Florian, en h-hij...' Ik sla mijn armen beschermend om haar heen.
‘Stil maar, Amelia. Je bent veilig nu,’ fluister ik. Ik hou haar stevig vast, terwijl de tranen onhoudbaar over haar wangen stromen. Ik voel haar tranen en bloed op mijn armen en mijn shirt, maar het maakt me niet uit.
Chris staat ook op en rent naar ons toe. ‘Rustig maar, het is oké nu.’
Ook Ada rent naar ons toe.
Het meisje in mijn armen trilt over haar hele lichaam. ‘Nee! Het is niet oké! Florian was... en met Aderyn... en...' Ze is nog erger van streek dan tijdens de angst-mutilanten.
'Ze komen hier niet, Amelia.’ Ik leg een zekerheid in mijn stem die ik niet voel. ‘We laten ze niet bij je in de buurt, rustig maar.' Vers bloed stroomt uit haar wonden, op mijn shirt. 'Kom,’ zeg ik zacht. ‘Die moeten we even verbinden.' Ik leid haar voorzichtig naar de boom en help haar de boomhut in, daar dwing ik haar met zachte hand te gaan zitten.
Bezorgd kijk ik naar de snijwonden op haar armen en handen. Ze zijn diep en bloeden hevig. 'Ada, heb je nog water? Dan kunnen we het schoonmaken.'
'Natuurlijk,’ antwoordt ze meteen. Ze haalt een fles water van haar riem en geeft hem aan mij. Voordat ik er echter iets mee kan doen trekt Chris de fles al uit mijn handen.
Verbaasd kijk ik toe hoe hij een stuk van zijn shirt afsnijdt en zwijgend Amelia’s wonden schoonmaakt en verzorgt. Ik laat hem rustig zijn gang gaan en praat geruststellend tegen mijn teamgenoot. Ze huilt en piept van pijn. 'Stil maar, Amelia. Rustig, het is oké. Het komt goed, je bent niet alleen,’ zeg ik kalm.
‘Kiezen op elkaar, Amelia. Even doorbijten nu. Het wordt snel beter,’ fluistert Chris bijna. Zijn stem klinkt veel zorgzamer dan ik verwacht had.
Verbaasd kijk ik hem aan, maar glimlach dan. 'Zie je wel? Het komt goed. Rustig maar,’ zeg ik tegen Amelia.
Het meisje kalmeert een beetje. Haar gierende uithalen veranderen in zacht gesnik. 'Ik was zo bang. Ik dacht dat Florian... maar hij...' stamelt ze. Haar ademhaling versnelt en even lijkt het alsof ze weer in tranen uit zal barsten.
'Rustig, het is veilig nu. Amelia, heeft Florian dit gedaan?' vraag ik met een blik op haar armen.
'N-nee, dat was... Aderyn...' piept ze.
‘Wie is Florian?' vraagt Ada, dan ziet ze Amelia’s gezicht. 'Nou dat doet er ook niet toe.'
'Florian is haar districtsgenoot en de jongen die hier vanmiddag samen met die 2 was,' antwoord ik snel. Ik richt me weer tot Amelia. 'Heeft Adey dat gedaan? Maar... waarom?'
Amelia haalt haar neus op. 'Omdat ze verliefd is, denk ik... en...' Haar stem klinkt gebroken.
‘Vanochtend wilde Florian de naam Aderyn anders nooit meer horen…’ mompelt Chris.
Ik glimlach naar Amelia. 'Ga maar slapen, Amelia. Dan gaat het snel weer beter.'
Het meisje knikt trillerig en geeft me een dankbare blik. Dan richt ze zich tot Chris. 'B-bedankt,' zegt ze zacht. Ze nestelt zich met een zachte snik in een hoek en sluit haar ogen.
Chris glimlacht terug en zucht dan. ‘Wie houdt de eerste wacht?’
Ik sta op en glimlach. 'Ik houd de eerste wacht wel. Welterusten.'
Chris gaat iets van Amelia af op de grond liggen. ‘Welterusten,’ bromt hij terug.
Ada blijft op de grond zitten en houdt haar ogen open. Ik loop de hut uit en ga buiten op een tak zitten. De tweede dag in de Arena, en we leven nog. Een kleine glimlach speelt om mijn lippen. Het is niet makkelijk, maar we leven nog.
De tijd verstrijkt langzaam. Minuten tikken weg, terwijl ik zo min mogelijk probeer na te denken. Niet over thuis, niet over morgen en niet over de mutilanten. Wat als ze terugkomen?
De eerste tonen van het volkslied klinken. Het is middernacht.
Chris komt de hut uit en komt zwijgend naast me zitten. Ik glimlach kort naar hem en richt mijn blik dan op de lucht. Daar schittert het Capitoolembleem, als voorbode van de doden.
Gespannen staar ik omhoog, kijkend wie er vandaag het leven hebben gelaten in dit verloren gevecht.