018 * Louis Tomlinson
FYI; dit verhaal is bijna afgelopen. Nog een hoofdstuk, epiloog en uiteraard het dankwoord.
Maar dan is het echt klaar.
Ik krijg net de bal voorbij twee tegenstanders, geheel eigen stijl, en lijk ik voor een open doel te staan. Waarop ik meteen uithaal en schop ik de bal, naar mijn gevoel, links in de hoek.
Het gejuich zegt me genoeg en word ik al getackeld.
“Nog een bal op die manier en we hebben hoe dan ook gewonnen, Lou, dit halen ze nooit meer in,” roept Zayn uitgelaten tegen me.
Eveneens dat Dane half over me heen hangt. “Mooi gedaan, Lou.” Hij geeft me nog een high five en rent dan terug naar zijn plek.
We mogen zeker niet klagen. Drie punten gescoord. Ik twee en Dane één keer. Juist wanneer het andere team het nog niet een keer is gelukt.
In een rustig tempo blijf ik bij mijn tegenspeler, die ik in de gaten moet houden. Tegelijkertijd met een half oog Dane in de gaten houdend. We hebben ook echt maar minimale tekens nodig van elkaar om toch te weten wat er moet gebeuren op het veld.
Dan ligt bal opeens bij mijn tegenspeler en probeer ik de bal af te pakken. Zonder aan zijn shirt te trekken maar makkelijk is het niet. Volledig geconcentreerd op de bal, weet ik het toch voor elkaar te krijgen en ren ik er mee weg naar de helft van het andere team. Mijn ogen blijven tussen het doel en de bal flitsen. Het doel komt steeds dichterbij. Voor ik het door heb, worden mijn benen onder me vandaan gemaaid en voel ik een scherpe pijn bij mijn enkel. Waardoor ik me vanzelf laat vallen en grijp ik naar mijn enkel. Fuck, dit is geen verzwikking. Daar doet het te veel pijn voor.
“Moest dat,” grom ik naar de man. “Dat was niet tegen mijn scheenbeschermer.”
Wel dat hij een hand uitsteekt. “Jij doet anders ook van alles dat toegestaan is om de bal van mij af te pakken. Al is dit niet wat ik wilde. Kom op, denk je dat je kan staan.”
Toch wel sportief van hem maar veel kans krijgt hij niet meer of mijn vrienden staan om me heen.
Vincent is degene die mij overeind krijgt. “Gaat het, Lou? Het ziet er haast uit alsof je nu uitgeschakeld ben.”
“Dat ben ik geloof ik ook.” Voorzichtig zet ik mijn zere voet neer. De pijn trekt gelijk door heel mijn been heen. “Nope, ik kan niet verder.”
“Dane!”
Knikkend komt Dane er aan en word ik ondersteunt door beide naar de zijkant van het veld. “Goed dat je nog een voet hebt. Anders zouden ze je van het veld af dragen met een brancard.”
Waarop Vincent in de lach schiet. “Niet nodig. Het lijkt wel alsof Liam op hete kolen zit.”
Mijn blik gaat naar Liam, die bij de reservebank mocht zitten. Om te zien dat Liam er inderdaad moeite mee heeft. “Hij kan me anders wel dergelijk dragen. Daar twijfel ik niet aan.”
“Oh, delen jullie het bed dan al,” klinkt Dane wat verbaasd.
“Nee, dat niet maar hij traint regelmatig,” ontwijk ik de vraag. Dan bereiken we de bank en kan ik gaan zitten. Gelijk met de dokter die mijn enkel inspecteert. “Ik heb sterk het vermoeden dat mijn enkelbanden gescheurd zijn. Het is niet dat hij mijn scheenbeschermer raakte.”
De dokter knikt. “Dat zou kunnen. Ik raad je zeker aan om naar het ziekenhuis te gaan. Met een scan kunnen ze het echt zien. Kan hij weg, coach, want ik wil hem het liefst gelijk doorsturen.” De man is echter tegelijk bezig om mijn enkel te verbinden.
“Ik wil ook weten wat het is en veiligheid voor alles,” knikt de coach. “Anders wil ik je morgen zien zodat we eventuele veranderingen in het team kunnen opnemen.”
Oké, dat staat dus vast. Ik moet naar het ziekenhuis. “Dat ligt er natuurlijk aan wat ik heb. Als het echt niet gaat, is dinsdag dan ook goed?”
De coach schudt zijn hoofd. “Als het echt niet gaat, doen we het telefonisch. Maar ik hoop je zeker wel snel te zien. Liam, jij krijgt hem vast wel veilig naar de kleedkamer en daarna naar het ziekenhuis?”
“Ja, geen probleem.” Liam tilt mij dan op, zonder moeite, om naar de kleedkamer te gaan. Waar we eerst mijn spullen pakken en dat ik wel mijn schoenen kan omruilen. “Omkleden kan je thuis ook doen of in het ziekenhuis. Eerst zorgen dat je enkel normaal verzorgt kan worden.” Met mijn sporttas over zijn schouder, en hoofd, tilt hij mij dan weer op om naar zijn auto te gaan. “Oké, ik ga nu voor het eerst vals spelen,” knipoogt hij.
Lachend schud ik mijn hoofd dat hij zelfs zijn zwaailicht en sirene aan zet om mij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te brengen.
***
Waar ik eerst bang voor was, is dus nu bevestigd en heb ik gescheurde enkelbanden. Samen met een paar schrammen op mijn enkel door de spikes. Mijn enkel is onder de scan geweest en nu volledig ingewikkeld. Net als het advies gekregen om er niet op te leunen. God, ik heb zelfs krukken gekregen. Welke ik pas over acht weken moet inleveren. En over drie weken fysiotherapie voor oefeningen.
Met de krukken loop ik, zonder op mijn voet te steunen, naar het veld. Om gelijk al Dane's gezicht te zien. Wat boekdelen spreekt. Hetzelfde kan gezegd worden van Vincent en stoot hij Zayn weer aan, die zich omdraait en ook zijn gezicht betrekt meteen.
“O man, je bent dus wel dergelijk uit de running voorlopig,” reageert Zayn als eerste en laat ik me op het bankje vallen.
Ik zucht knikkend. “Ik ben bang van wel,” zeg ik, “het voelde ook niet aan als een verzwikking. Waar is de coach?”
“Ik ben er al en ik zie krukken, Louis.” De man komt bij ons staan. “Gescheurde enkelbanden?”
“Ja.” Ik buig mijn hoofd. “Voorlopig moet ik het rustig aan doen en mag ik er niet op leunen of steunen. Vandaar de krukken. Over drie weken fysiotherapie voor mijn enkel,” leg ik uit. “Sorry coach.” Zelf vind ik het ook alles behalve prettig. Ik voetbal al vanaf mijn zesde. Ik weet niet anders. Het is mijn hobby, mijn passie.
Dane schiet in de lach. “Gelukkig dat je voetbal niet je werk is. Je hebt werk en dat is een kantoorbaan...”
“Dan nog,” onderbreek ik hem, “ik kan nu ook niet autorijden om naar mijn werk te gaan. Zelfs dit moet ik nu aangeven zodat ik in de ziektewet terecht kom.”
Liam legt zijn hand op mijn schouder. “De specialist heeft ook gezegd dat zijn enkel wel kan genezen maar dat het een zwakke punt blijft.”
“Oké, gaan jullie maar warmlopen. Daarna wat oefeningen.” De coach zorgt ervoor dat ik alleen ben met hem en Liam. “Goed, dus je enkel kan een zwak punt blijven. Ik ken je ook al jaren en ik weet dat je het liefst geen afscheid wilt nemen van voetbal zelf. Hou je opties open om eventueel coach te worden of zo.” Hij komt naast me zitten. “Meer omdat ik niet wil dat je over drie maanden weer ingezet wordt en je gaat opnieuw onderuit met diezelfde enkel. Wie weet hoe lang je herstel dan gaat duren. Beloof me in ieder geval dat je er over nadenkt.”
Wetend dat de coach gelijk heeft, knik ik langzaam. “Ik zal er over nadenken.” Ergens heeft hij een punt. Als ik weer in het team kom over een paar maanden, is het mogelijk dat ik weer onderuit ga. Risico van het voetbal maar wie weet wat er dan gebeurd. Ik kijk de coach na terwijl hij wat ballen klaar legt voor de oefeningen. Abrupt pak ik mijn krukken en sta ik op. Om, leunend op de krukken, terug naar de auto te gaan en Liam vlak achter me.
“Wat is er?” Zowel zijn stem klinkt bezorgd maar zo staan zijn ogen ook.
Hoofdschuddend kijk ik hem kort aan. “Ik wil gewoon naar huis.”
De rit terug naar huis is het stil en heb ik er geen behoefte aan om een gesprek te starten. Het hele idee dat ik mogelijk gewoon niet meer kan voetballen, heeft me goed geraakt gister. Nu nog eens extra want ik kan niet mee doen met de warming up, de oefeningen en wedstrijden voetballen.
Eenmaal thuis, hink ik op mijn krukken redelijk snel naar de portiek en doe ik de deur open.
“Louis, praat tegen me, wat is er aan de hand?” Liam komt achter me aan en volgt hij me naar de lift.
Wie hou ik ook voor de gek. Hij kent me goed genoeg om te weten dat me iets dwars zit. Zwijgend gaan we naar boven en weet ik dat hij wacht tot we binnen zijn.
De deur valt net dicht of Liam tilt me op, de krukken op de grond vallend en loopt hij regelrecht naar de woonkamer. Waar hij me op de bank zet. “Wat is er nou? Je humeur is met honderdtachtig graden gedraaid. Of gedaald naar vriespunt, kies maar. Ik ken je al langer dan vandaag.”
Het is dat mijn krukken in de hal liggen want ik kan echt niet zomaar van hem weg lopen. Dat zou hinkelen worden en daar heb ik geen zin in. Starend naar de grond, vlecht ik mijn vingers in elkaar. “Ik voetbal al vanaf mijn zesde jaar,” zeg ik zacht. “Als ik echt niet kan voetballen, voelt dat aan alsof ik een deel van mezelf kwijtraak.”
Dan liggen Liam's armen om me heen. “Je kan het voorzichtig proberen maar niet gelijk een volledige training of een wedstrijd. Eerst je herstel want je enkelbanden helen niet in één nacht en dat weet jij ook wel,” glimlacht hij wat flauw. “Mocht het toch niet gaan, heb je het toch geprobeerd en je kan altijd coach worden of technisch adviseur of zo. Je kan er toch betrokken bij blijven. Het zou pas echt aanvoelen als een leeg gat, als je er compleet mee stopt en dat hoeft niet. Ik steun je hoe dan ook en bij elke beslissing je maakt.”
Ik geef hem een kus en trek hem in een knuffel. “Dank je.”
Reageer (2)
Altijd handig zo'n sirene
8 jaar geledenen oh wat zijn ze cutee
Ooh waterg ik ga die man slagen dammit
8 jaar geledenHpu van je