019 * Louis Tomlinson

Zeven jaar later...

Tevreden kijk ik over het veld en zie ik dat Adrian achter de bal aan rent. Alweer een wedstrijd en heeft hij elk moment willen trainen ervoor. De gedachte eraan zorgt ervoor dat ik glimlach.

“Papa.”

Ik voel wat aan mijn broekspijp en trekt Domenic eraan. “Wat is er,” vraag ik terwijl ik de driejarige op til.

“Wanneer mag ik voetballen,” wilt hij weten en kijkt hij naar zijn grote broer.

Al vanaf het moment dat we hem kregen, keek hij op naar Adrian en elke keer weer voetballen ze samen in de tuin. “Pas als je zes jaar bent, mag je voetballen in het team. Dus nog drie jaar wachten,” geef ik aan met drie vingers omhoog.

Om gelijk te pruilen. “Maar dat is nog zo lang,” zegt hij met een verdrietig gezicht.

Het er wat schattig en lief uit ziet dat ik vanzelf in de lach schiet. “Als je zes jaar bent mag je echt in een team spelen. Maar je speelt gewoon met je broer in de tuin.” Iets wat Liam en ik ook aanmoedigen. “Taylor naar voren,” roep ik. Verder gaat alles goed op het veld.

Vanzelf gaan mijn gedachten naar vroeger. Toen ik hersteld was van mijn gescheurde enkelbanden heb ik het geprobeerd om te voetballen maar alsof het niet mocht zijn, ben ik weer onderuit gegaan door de blessure. Sindsdien ben ik er op een andere manier bij betrokken geweest. Eerst als assistent coach en pas een jaar later kwam er een vacature vrij bij de vereniging voor coach van het jongerenteam. Waar ik zeker mijn plek gevonden heb en heb ik zelfs, in het verlengde daarvan, een baan gevonden op een school als sportleraar. Pas een half jaar later daarop, heb ik Liam ten huwelijk gevraagd. Daarbij het sportveld gebruikt om alles te regelen. God, dat ik hem zelfs in tranen heb gekregen. Dat lukt me niet vaak. Adrian is weer gekomen nadat we getrouwd waren en hoewel ik eerst dacht dat we gewoon iemand zouden adopteren, wilde Liam het liefst een kind via een surrogaatmoeder. Omdat hij een kleintje wilde dat half van mij is. Zodoende dat Adrian mijn passie voor voetballen over heeft genomen. Net als mijn blauwgroene ogen maar met het zachte en lieve karakter van Liam. Altijd vrolijk en vriendelijk naar iedereen. Domenic, de schat is ook via een surrogaatmoeder gekomen, maar hij is in alle opzichten net als Liam. Ten slotte wilde ik, na Adrian, weer een kleintje dat half van Liam is. Het heeft even geduurd voordat hij daarmee akkoord is gegaan en maar ik heb er totaal geen spijt van. En Liam gelukkig ook niet.

“Hé, even erbij blijven,” klinkt een bekende stem.

Ik glimlach vanzelf en tilt Liam Domenic van mij over.

“Papa.” Vrolijk geeft de kleuter Liam een kus en legt hij zijn hoofdje op Liam's schouder, die op zijn beurt de kleine een kus geeft.

“Sorry dat het wat langer geduurd heeft, maar de zaak is nu wel opgelost,” vertelt hij dan en kijkt hij naar het veld. “Kom op, Adrian,” moedigt hij onze zoon aan. “Hoe lang zijn ze al bezig?”

Ik kijk op mijn horloge. “Net tien minuten ongeveer,” antwoord ik en geef ik Liam een vlugge kus. “Nog iets meer als een half uur voor de rust.” Zelf is Liam nooit van beroep verandert en dat is maar goed ook. Beide jongens kijk op naar hem alsof hij hun superheld is en Liam is absoluut een geweldige vader voor hen.
***
“Kom op, kampioen, je gaat toch naar bed,” lacht Liam en tilt hij Adrian op. “Geef papa een kus.”

Ik schiet in de lach. “Weltrusten schat.”

“Weltrusten papa.” Adrian drukt een kus op mijn wang.

Waarop Liam me een kus geeft op mijn lippen. “Ik geef het tien minuten. De adrenaline is eruit en hij zal vast zo in coma liggen,” glimlacht hij.

Ik kijk het tweetal na en pak ik twee biertjes. Domenic ligt al op bed en Adrian zal eveneens snel slapen. Met de televisie aan ga ik op de bank zitten. Dat is, als het laatste beetje van de afwas weg is. Nu eet alleen Domenic nog alleen omdat hij vroeger naar bed gaat. Adrian eet weer met ons mee om half zes.

“Een retourtje naar dromenland,” reageert Liam en komt hij naast me zitten. “Zijn ogen vielen al dicht voordat ik hem nog toedekte.”

Waar ik op grinnik. “Net wat ik al dacht. Eerst zeuren dat hij op wil blijven en alles maar hij vergeet dat hij een wedstrijd gehad heeft. Dat is vermoeiender dan het lijkt. Sowieso vermoeiender dan een training.”

Liam slaat zijn arm om me heen en met een biertje in zijn andere hand, leunt hij achterover op de bank. “Dat geloof ik best. Al ben ik liever van sporten in de sportschool en buiten hardlopen.”

“Wil je dan nog gaan hardlopen,” vraag ik. Anders weet ik dat hij zijn ritme omgegooid heeft en loopt hij tegenwoordig in de avond. Wat meer komt omdat hij anders om half zes al uit bed gaat.

Hij schudt zijn hoofd en neemt een slok bier. “Nee, morgenavond wel maar dan pas als Adrian op bed ligt. Heb jij ook even een uurtje voor jezelf. Ten slotte zie je hem ook op school. Nooit spijt gehad van je beslissing om bij de gemeente te stoppen?”

Vanzelf zucht ik erdoor. “Bij de gemeente is vooral stress en de baas die in je nek hijgt van dat je de targets moet halen. Een beetje menselijkheid en dat je cliënten normaal moet behandelen, emoties meegenomen, is niet mogelijk terwijl ik dat wel wil. Ze hameren op de regels dat wil je niet weten. Ik ben juist blij dat ik daar weg ben. Nu kan ik doen wat ik zelf wil. Plus, ik heb meer vrijheid.” Ik draai me iets om zodat ik hem aan kan kijken. “Dus nee, ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze.” Ik zet mijn biertje neer en geef hem een kus. De kus bijna onmiddellijk verdiepend naar een zoen dat ik mijn armen om zijn nek sla. Tegelijk dat ik zijn smaak proef in combinatie met de bier.

Dan verbreekt Liam zelf de zoen en drinkt hij zijn bier op, laat hij mij los en duwt hij mijn biertje in mijn hand. “Drink op of het zal heel de nacht zo blijven staan,” mompelt hij

Oh, vroeg naar bed dus, snap ik en drink ik mijn biertje vlug leeg. Meer kans krijg ik niet of Liam pakt het lege flesje af en loopt hij naar de keuken. Met een grijns ga ik al naar boven. Wetend dat hij toch achter me aan komt. Ik kon net al voelen wat het met hem deed. In onze slaapkamer weet ik dat ik niet lang heb en om hem voor te zijn, kleed ik me uit. Boxershort inclusief en ga ik op bed liggen.

Dan komt Liam binnen en glijd zijn blik over me heen. “Wat denk je, ik maak het hem makkelijker.” Met een glimlach doet hij de deur dicht en komt hij naar het bed toe.

“Waarom niet?” Ik ga overeind dat ik op mijn knieën op het bed zit voor hem en maak ik de riem los en knoop ik zijn broek open.

Op hetzelfde moment trekt hij zelf zijn shirt uit. “Rustig aan, ongeduld.”

Ik trek zijn broek al omlaag en tegelijk zijn boxershort. Dan zegt hij wat over mij terwijl hij zelf ook volledig stijf staat. “Hm, laat me raden, we hebben heel de nacht nog?” Ik kijk omhoog en staan zijn bruine ogen vol verlangen.

“Precies.” Hij duwt me achterover tot ik op bed ligt en komt hij net boven me hangen. “Het is maar goed dat het weekend is.” Dan buigt hij zijn hoofd en verenigt hij onze lippen samen.

Voor een zoen, die zowel lief als vurig is en glijden mijn handen over zijn rug. Wat net op het moment is dat hij mijn lippen verlaat en een kus in mijn hals drukt. “Ik hou van je,” fluister ik.

“Ik hou ook van jou, Louis, al zeven jaar en dat zal ik blijven doen voor zolang we samen zijn,” komt het antwoord terug.

En hoe vurig het ook begonnen is, lijkt het gelijk om te slaan naar lief, teder en passievol. Dat woorden zoveel impact kunnen hebben. Zelfs die paar woorden. Ik had het niet beter kunnen wensen. Een liefdevolle man die zorgzaam en beschermend is. Bovenal een geweldige vader voor Adrian en Domenic. Het volgende moment lijk ik mijn gedachten kwijt te raken als Liam langzaam lager gaat.