Gryffindor

‘Black, Sirius.’
Met een schok kwam de realisatie bij Sirius binnen.
Dat was zíjn naam. Het was dus zíjn beurt. Hoewel Sirius zich stoer wist te houden, moest hij toch toegeven dat hij een beetje zenuwachtig was. Thuis werd er niet over het sorteren gesproken. Het was vanzelfsprekend dat je in Slytherin terecht kwam. Zijn eigen onzekerheden en de ruzies met zijn moeder had Sirius nooit kunnen bespreken.

En dan de ontmoeting met die jongens in de trein. James, Remus, Peter, Sirius had zich voor het eerst ergens deel van gevoeld. Van wat wist hij niet precies, maar hij wist dat het er was. Hij voelde het.

Een van de grote vragen die door Sirius zijn hoofd had gespookt was hoe de sorteerhoud zou weten waar hij thuishoorde. Vooral omdat Sirius zelf geen idee had.

Er was maar een seconde verstreken sinds McGonnagall zijn naam genoemd had. Het was tijd om te gaan lopen. Sirius haalde diep adem en liep zo stoer als hij kon naar voren. Vol overtuiging ging hij op het krukje zitten. Pas toen de sorteerhoed ‘Gryffindor!’ riep, besefte hij dat hij al een tijdje geen adem meer gehaald had.