020 * Liam Payne

“Papa, wakker worden,” wekt een stem mij.

“Gaan we zwemmen?”

Een tweede stem klinkt en voel ik een gewicht op me. Als ik mijn ogen open doe, kijk ik recht in het gezicht van Adrian en Domenic. Waarbij Domenic op mijn buik is komen liggen in zijn pyjama.

Tegelijkertijd dat Adrian weer aan de andere kant op bed klimt. “Papa.” Hij schudt Louis' schouder.

Daardoor zie ik een flauwe glimlach bij Louis. Hij doet gewoon alsof hij nog slaapt. Na vijftien jaar getrouwd te zijn, is hij nog altijd dezelfde als toen ik hem voor het eerst ontmoette. Nog altijd de grappenmaker.

“Pap,” zucht Adrian, die nu veertien jaar is. “Ik weet gewoon dat je wakker bent.”

Dan trekt Louis de tiener bovenop hem. “En hoe wist je dat zo zeker dan?” Met een grijns geeft hij Adrian een kus op zijn wang. “Goeden morgen. Lekker geslapen?”

Adrian knikt.

“Goeiemorgen papa.” Domenic leunt meer zijn kant op.

Het blijft leuk om te zien dat Domenic totaal geen haast heeft met opgroeien want eigenlijk is hij maar drie jaar jonger dan zijn broer. “Oké, als jullie je zwembroek aantrekken, gaan we zo eerst zwemmen. Daarna het ontbijt pas,” zeg ik, “anders moet je een uur wachten.”

Verlossende woorden want beide jongens springen van het bed af en draait Louis zich mijn kant op. “Hm, en nu even echt normaal wakker worden,” grinnikt hij en geeft hij mij een kus. “Goeden morgen schat.”

Knuffelend blijven we even liggen maar ik weet gewoon dat deze stilte niet lang zal duren. “Goeden morgen, lieverd.” Ik druk een kus op zijn lippen. “Maar je weet hoe ze zijn als ze eenmaal uit bed zijn. We kunnen er beter uit gaan.”

Zuchtend gaat hij zitten. “Helemaal met vakantie,” knikt Louis instemmend. “Vanavond is er entertainment voor hen en hebben wij een paar uur voor onszelf...”

“Gefeliciteerd met onze trouwdag,” onderbreek ik hem. “Voor vandaag moet je het doen met een etentje voor ons twee. Pas thuis krijg je echt je cadeau van mij.”

Breed glimlachend kust hij mijn hals. “Alweer vijftien jaar getrouwd,” mompelt hij en draait hij zich van mij af. “Ik heb wel iets voor je.”

Ik krijg een kaart in mijn handen en ga ik wat rechter op zitten, leunend tegen het hoofdeinde van het bed. De kaart uit de enveloppe halend, zie ik een foto van Adrian en Domenic erop, die weer kleine schoentjes en een blauwe romper vasthouden. “Louis?” Mijn god, wat heeft hij nu weer gedaan. “Is dit een grap of zo?”

Hij schudt echter zijn hoofd. “Nee, en ik weet dat we het er al een paar keer over gehad hebben,” begint hij, “en het spijt me, want ik ben achter je rug om gegaan. Steph is al zwanger.”

Ik kan niks anders doen dan met grote ogen hem aan te kijken. “Lou...,” stamel ik wat. Van alles dat ik kan verwachten met hem, is dit wel het laatste.

“Dit is echt de laatste, dat beloof ik je,” verzekert Louis mij gelijk. “Het is ook niet zo dat ik nog een keer een bekertje wil vullen, kom nou.”

Jezus Christ. Hij is achter mijn rug om gegaan zodat we nog een kind kunnen krijgen. Een grotere opoffering is er niet, als je het mij vraagt. “Dank je, en ik kan niet geloven dat je dit gedaan hebt. Maar hoe lang is ze al zwanger?” Het idee dat we er nog een mini versie van Louis bij krijgen, maakt me werkelijk de gelukkigste man op aarde.

“Bijna zeven weken,” antwoord hij dan. “En ik kan het niet helpen dat ik hoop dat we er een meid bij krijgen.”

Te verbijsterd naar wat hij gedaan heeft, trek ik hem in mijn armen. “Beste cadeau ooit maar Lou,” zucht ik, hoe moet ik hem dit vertellen. “Ik zei toch dat jouw cadeau moest wachten tot we thuis zijn?”

Hij knikt langzaam.

“Omdat ik je dan aan iemand voor wil stellen.” Ik kan zien dat er tranen verschijnen. “Het is niet wat je denkt, ik ben ook achter jouw rug om gegaan. Beth is net vier weken zwanger.” Het volgende moment heb ik een huilende Louis in mijn armen.

Hij snikt even. “Ik kan niet geloven dat we er nu eigenlijk twee bij krijgen.”

Ik kan een grijns niet onderdrukken. “Geloof het maar, want over vier weken is de echo en daar kunnen we bij zijn.”

“Papa, kom nou,” klinkt het in koor.

Opkijkend zien we Adrian en Domenic in de deuropening staan. “Hoe zou je het vinden om er een broertje of zusje erbij te krijgen,” glimlach ik.

“Dat wisten we al,” is het antwoord van Adrian, “ik dacht namelijk eerst dat pap vreemd ging.”

“Ik moest het hun wel vertellen,” haalt Louis zijn schouders op. “Ze hadden me gezien met Steph, maar ik heb Adrian toen ook een week huisarrest gegeven omdat hij toen in de stad was terwijl hij op school hoort te zitten.” Hij kijkt naar Adrian, die weer omlaag kijkt naar de vloer.

Al ben ik nu degene die mijn hoofd schud. “Het is niet alleen van zijn kant, maar ook van mijn kant,” ga ik verder. “Dus jullie krijgen twee broertjes of zusjes.”

“Of allebei, een broertje en een zusje. Daar hebben we geen invloed op,” maakt Louis het af.

Dan haalt Adrian zijn schouders op. “Maar ze zijn er nog niet en we hebben vakantie.” Hij kijkt wat boos. “We zouden toch gaan zwemmen?”

Louis kijkt mijn kant op en knik ik bijna onzichtbaar. “Ga maar,” laat hij dan weten en lijken ze gelijk weg te willen rennen. “Maar blijf bij het zwembad. Wij komen ook zo. Dus niet naar het strand,” waarschuwt hij hen.

“Daar zijn we beide schuldig aan,” hoofdschuddend ga ik uit bed. “Dat ze gek zijn op het water. Nog even en ze willen leren om te surfen.” Ik pak een trainingsbroek uit de kast.

Waarop Louis mij aankijkt met een wenkbrauw opgetrokken. “Zo kun je echt niet gaan zwemmen. Zeker niet als je die zo laag laat hangen en zonder onderbroek eronder.”

Ik had kunnen weten dat hij zo reageert. Veel hoef ik nooit te doen om hem te verleiden. “Ik wil anders ontbijten. Te beginnen met een kop koffie.”

Nu komt hij zelf lachend uit bed. “Dat is in ons voordeel, geloof ik. De vrouwen mogen geen koffie drinken, ze moeten opletten bij wat ze eten en alles terwijl wij gewoon mogen doen wat we willen.”

“Dat is waar, echt eerlijk is het niet, hé?” Ik zie dat hij gelijk zijn zwemshort aantrekt. “Misschien is het beter als we hen een keer verrassen voor een weekendje er tussenuit of zo?” Ik trek toch voor de zekerheid mijn zwemshort aan en dan pak ik de handdoeken en de camera. Om dan de kamer uit te gaan en grijp ik op het laatste moment nog een pet, die ik bij Louis opzet.

“Hmm, beter,” mompelt hij terwijl hij het beter op zijn hoofd zet. “Scheelt dat ik niks aan mijn haren hoeft te doen.”

Met een arm om hem heen, gaan we naar het zwembad. Waar we Adrian en Domenic bij de glijbaan kunnen zien staan. Vijftien jaar getrouwd, twee kinderen en twee onderweg. Wat juist een grote verrassing is. Toch zou ik het niet anders willen.

Dit was het dan.
Het verhaal is afgelopen. Hierna alleen nog het dankwoord en dan zit het er toch op.
Ik hoop dat jullie het net zo leuk gevonden hebben om te lezen als dat ik het leuk vond om te schrijven. (:

xxx