13 - Principal Component

      "Zack? Zack laat hem los!" Ik probeerde hem tegen te houden, maar hij greep Alan bij zijn kraag en hield hem tegen de zijstijl van het kozijn, waar hij hem nog eens extra hard tegenaan duwde om zijn woede te benadrukken.
      "Hoe durf jij je nog voor mijn neus te vertonen? Jij hebt al genoeg van me afgepakt, Alan!"
      "Het was voor je eigen bestwil, je zag zelf niet hoe ver je was gegaan. Ik was niet de enige die het zag, iedereen wist dat dit beter voor je was...!" Alan kneep snel zijn ogen dicht toen Zack opnieuw zijn vuist de lucht in hief, "Kop dicht! Door jou zit ik hier opgesloten! Mijn eigen bestwil... je zult de jouwe bedoelen! Is het leuk om mijn positie bij Moogle te vervullen?! Dat was het enige wat je wilde, toch?!"
      "Kom op, doe dit niet waar Jasmyn bij staat. Ze vertrouwt je nog, je wilt niet dat ze ziet wat je echt bent." Alans stem trilde van angst toen hij wanhopig zichzelf probeerde te redden. Zack fronste en kneep harder in de stof tussen zijn vingers, maar liet toen zijn vuist weer zakken, "Dat was echt de sneuste poging tot emotionele manipulatie die ik ooit gezien heb, ik heb bijna medelijden met je zielige vertoning..." Zack kneep zijn ogen tot spleetjes en bromde, "Ik geef je één kans om mij en mijn vrienden met rust te laten! Verdwijn uit mijn zicht, nu!" Met een grom werd Alan terug tegen de grond gesmeten, waar de bruinharige jongen snel overeind krabbelde en maakte dat hij weg kwam voordat hij nog een pak slaag zou ontvangen.
      "Pfft." Een beetje pissig gooide Zack de deur dicht en deactiveerde hij het veld, waarna hij met een zucht op de bank plofte en met zijn handen door zijn haar ging. Een beetje voorzichtig kwam ik naast hem zitten, want dat hele voorval kwam wel onverwachts, vooral omdat Alan in het begin nog vrij enthousiast over de ontmoeting was, "Hé... Waarom deed je zo? Of waarom deed hij zo, ik bedoel, als hij de boeman is? Wat heeft hij je aangedaan waardoor je zo overstuur werd?"
      "Dat is... Ugh... Goed dan, ik heb je de rest ook al verteld." Zack zuchtte weer en staarde naar de grond, "Alan en ik, we waren vrij close. Als de enige twee kinderen die binnen de muren van Moogle werden opgevoed, hadden we eigenlijk ook geen keuze in wie we als vriendjes wilden hebben. Ik was het meesterbrein; al toen ik klein was, bleek ik op allerlei gebieden hoger te scoren dan de rest. Mijn moeder werd natuurlijk enthousiast en speurde mij aan om verschillende jobs uit te proberen binnen het bedrijf. Uiteindelijk kwam ik bij software, omdat programmeren voor mij als een soort mysterieuze puzzel was die ik zo goed mogelijk moest proberen op te lossen. Alan scoorde een stuk minder, maar hij was sympathieker, waardoor hij op den duur weer beter scoorde bij de medewerkers en hun vertrouwen won door ze dagelijks te helpen met kleinere taken. Dat was gewoon hoe het was, totdat er een stapel klachten over mijn bekwaamheid als teamleider voor de deur verscheen. Toentertijd wist ik niet wat ik moest doen, aangezien ik van mijn job hield en mijn collega's mij niet ontevreden leken over mijn leiderschap. Ik bedoel, dat was eigenlijk de allereerste tegenslag in mijn vrij perfecte leventje, maar je weet al dat ik expres de boel verprutste om te laten zien wie er daar als enige capabel was."
      "En toen werd je ontslagen en kwam je in het veldwerk terecht?" Ik kwam er eigenlijk te laat achter dat die woorden origineel niet van Zack kwamen, maar uit Alans mond, dus Zack keek me verward aan, "...Ja, omdat ik daar het systeem geen schade kon aanrichten. Ken je het verhaal al?"
      "Niet echt, zo hier en daar heb ik wat quotes gehoord, maar nog niet het hele verhaal."
      "Oh, oké. Nou ja. Ik kwam dus in het veldwerk, waar Alan me moest rondleiden aangezien hij het leuk vond om zulke dingen te doen. Kort samengevat: tijdens het veldwerk kwam ik erachter dat hij een aantal mensen had aangespoord om die klachten in te sturen. Uiteindelijk was het mijn schuld doordat ik de boel verpestte natuurlijk, maar hij was initieel degene die alles in gang zette. En ik was boos, opnieuw, dus ik zocht door de database van het experiment om mensen te vinden met de kennis die ik miste. Ik bevrijdde ze uit hun trance en voegde ze toe aan mijn geheime groepje, maar hen ken je al. In ieder geval, voor ik weer afdwaal, Alan was jaloers op mijn functie en probeerde me neer te halen. Dat lukte omdat ik toegaf aan zijn provocaties. Uiteindelijk gebruikte ik hem om de meeste vuile klusjes op te lossen, ik dreigde ook dat ik zijn sabotage aan zou geven indien hij mijn plannen aan iemand doorvertelde, maar uiteindelijk deed hij het alsnog. Zijn reputatie was hoger dan de mijne, dus niemand geloofde me toen ik met mijn verwijten kwam. Je weet al vrij snel dat je op het punt om te verliezen staat, als zelfs je eigen moeder voor de oppositie kiest. Mijn idee om hem te framen voor mijn daden was mislukt, omdat ik mijn collega's verkeerd had ingeschat. Hij had zijn eigen plannetje vast ver van tevoren bedacht, als ik nou op tijd doorhad wat zijn doelen waren, had ik waarschijnlijk niet eens hier gezeten."
      Eventjes was hij stil en staarde hij voor zich uit, maar toen wreef hij eventjes over zijn slapen en zuchtte hij, "Ik hoor hier niet, Jasmyn, en er zijn vast meerderen die door achtereenvolgende ongelukjes met een aandoening gediagnosticeerd zijn. Ik doe dit niet alleen om mensen dwars te zitten! Er zijn mensen die hier in eerste instantie al niet horen, en dan heb je ook nog de onethische manier waarmee er met de proefpersonen wordt omgegaan. Daarnaast hebben jullie een contract ondertekend voor dit experiment, maar niet voor dat gedoe met de tablets. Ze hebben je vast dat verhaal verteld over het checken van de interesses voor en na de behandeling, of zoiets, maar is het dan niet raar dat je geen andere interesses kunt zien doordat het systeem ze blokkeert? Allebei de uitkomsten van de experimenten worden daardoor een beetje gemanipuleerd, opnieuw omdat er zoveel geld naar dit experiment gaat. Ze buiten hun proefpersonen gewoon uit en frauderen de uitkomst, en dat voor geld en roem!" Nadat hij zijn monoloog afrondde, trok hij een verward gezicht dat langzaam in een blik van irritatie veranderde, "Verdomme. Ik ben niet eens gediagnosticeerd. Ze gooiden me er gewoon in."
      "Schoot je weer wat te binnen?" Ik keek hem verward aan toen hij zo plotseling weer met meer informatie over het experiment kwam, om het vervolgens abrupt af te kappen, maar toen zuchtte hij opnieuw en schudde hij zijn hoofd, "Mijn gedachten zijn te wazig. Er vliegen allerlei redenen en theorieën door mijn hoofd, maar het is alsof ik er niet echt bij kan. Ik weet niet welke hersenspinsels nou correct zijn en welke niet, dus ik heb de meest prominente automatisch opgenoemd door dat rotsysteem. Nu voel ik me ook weer misselijk... Goddomme, ik raak echt gefrustreerd door dat apparaat. Misschien is het beter als we erover praten wanneer Vic deze pin weer uit krijgt, ik voel me dan in ieder geval wat helderder dan nu. Ik weet ook niet waarom ik dit alles weer hardop zeg. Het begint best irritant te worden, het feit dat ik geen controle over de hoeveelheid informatie die ik uitlek heb. Oh." Hij raffelde zijn zinnen een beetje af en begon een beetje ongeduldig met zijn knie te wiebelen, waardoor ik wel doorhad dat hij er niet verder op in wilde gaan. Het was vast teveel voor hem, vooral in combinatie met dat voorval van daarnet.
      "Ah... Oké. Ik zal je dan wel even met rust laten om te bekomen van de stress..." Ik stond met tegenzin maar weer op en klopte mijn broek af, hoe verleidend de waarheid nou ook was, "Nou ja, dan kan ik ook denk ik maar weer beter gaan."
      "Ja, Moogle is vannacht echt even flink met mijn hoofd bezig. Oh, vergeet je mobieltje niet!" Zack stond op en duwde het apparaat nog snel in mijn handen, waarna hij eventjes stil stond en slikte, "Uh. Tot morgen dan."
      "Ja... Tot morgen." Eventjes vroeg ik me af of we nog een soort afscheidsritueel moesten houden, aangezien we vannacht nog best close waren, maar nadat we een minuut lang ongemakkelijk tegenover elkaar stonden, besloot ik dat het onnodig was.
      Ik zei nog een keer 'doei' terwijl ik de deur uit stapte, maar Zack zei niets meer terug voordat hij hem snel dicht deed en op slot draaide. Ergens dacht ik dat zijn afstandelijkheid te maken had met de plotselinge hoeveelheid random informatie die hij over het experiment wist en de onsamenhangende manier waarop hij zijn theorie bracht, alsof het eerder ideeën waren die hij in zijn leugens wilde gebruiken. Tegelijkertijd wilde ik hem niet vooroordelen, aangezien hij werkelijk de waarheid leek te vertellen doordat zijn hersenpin goed scheen te werken. Ik moest sceptisch blijven, aangezien ik de waarheid nog niet wist en iedereen ook maar met onsamenhangende citaten kwam, maar Zack in zijn huidige staat treiteren lag me ook niet zo lekker.
      Misschien kon ik morgen naar de 'echte' Zack luisteren of het verhaal en de toon overeenkwamen, zodat ik zeker wist dat het leugens waren of niet, alhoewel dat best wel als dat beroemde raadsel over de liegende en de eerlijke man klonk. Voor nu was het waarschijnlijk beter als ik me er niet te druk om maakte. Er was veel gebeurd en ik was wellicht al het vertrouwen van Alan kwijt, dus ik moest voorzichtig zijn met de stappen die ik nam. Het laatste wat ik wilde was een abrupt ontslag, om vervolgens zonder herinneringen terug in het experiment te worden gedumpt. Ergens geloofde ik namelijk wel dat Zack oprecht uit goede bedoelingen het experiment wilde verpesten, maar het was nog veel te vroeg om conclusies te trekken.

      Toen ik eenmaal bij mijn kamer aankwam, drukte ik mijn vinger op de scanner zodat ik de deur kon openen. Net voordat ik het slot eraf kon krijgen, verscheen er een digitaal briefje in de vorm van een hologram op mijn bril.