O27
Cleo Mitchells
Terwijl ik overweeg wat te doen en de jongens geduldig afwachten op wat ik ga zeggen, breekt er rumoer uit. De kroeg aan de overkant van waar wij staan opent zijn deuren en er komt een verhit discussiërend groepje jongens naar buiten. Meerdere mensen kijken verstoord in de richting van de verheven stemmen. Ook ik laat me er even door afleiden, maar richt me tot Jason wanneer hij het woord weer neemt. Als je geen zin meer hebt brengen we je wel naar campus, Cleo. Zegt hij met een glimlach ten teken dat het echt geen probleem zou zijn. Ik frons en kijk ze even een voor een aan. Jullie gaan toch niet deze beslissing van mij af laten hangen hè! Als jullie door willen moeten jullie dat gewoon doen. Ik kan eventueel ook alleen terug lopen, zo ver is het niet.
Ik hou er niet van een last te zijn voor anderen. Ze moeten gewoon doen wat ze zelf willen, dan doe ik dat ook. Daarbij heb ik het voor mezelf nog niet duidelijk wat ik wil. Niks alleen! Dan breng ik je wel even terug. Ik kan jullie altijd nog opzoeken als ik haar terug heb gebracht. Ace zijn toon duld geen tegenspraak. Die geef ik hem ook niet, het is zijn eigen keuze. Ik heb aangegeven me ook wel zelf te redden mocht dat nodig zijn.
Ondertussen is de discussie van het groepje jongens verderop omgeslagen in een scheldpartij en hun stemmen klinken steeds harder door de straat. We kijken er alle vier even naar op. Mensen lopen met een brede boog om het groepje van zes heen. Voordat een van ons nog wat kan zeggen storten twee van de jongens zich op elkaar en beginnen op elkaar in te slaan. Er wordt geschreeuwd en de mensen het dichtstbij maken zich uit de voeten, terwijl de overige jongens uit het groepje een kant kiezen en zich er ook mee beginnen te bemoeien. Voor ik twee keer met mijn ogen kan knipperen zijn Ace, Vic en Jason in beweging.
Hé! Kappen! Roept Vic al van afstand en hij maakt zich breed, wat eigenlijk nauwelijks nodig is met zijn postuur. Er wordt niet gereageerd en zonder blikken of blozen stapt hij het gewoel in. Pas tegen die tijd lijken mijn hersenen te kunnen bevatten wat er gebeurt. Ace! Roep ik, terwijl ik ook hem in de richting van de rondmaaiende vuisten zie bewegen. Hij hoort me niet of kiest er voor me te negeren, ik kom als vanzelf in beweging en loop dichter naar de schermutseling. Jason heeft er twee al vrij snel zo ver dat ze elkaar alleen nog maar kwaadaardig aankijken en er voor kiezen het met woorden verder af te ronden. Vic probeert er vier tegelijk uit elkaar te houden in afwachting van Ace, die ze nu ondertussen bereikt. Een vuist vliegt rakelings langs zijn gezicht en mist hem op een haar na, waarna hij de betreffende jongen bij de schouders grijpt en hem los maakt uit de groep. Daar begint hij op hem in te praten.
Jason wil Vic te hulp schieten bij de overgebleven jongens, doet een stap in de richting van een van de drie en krijgt vervolgens een gigantische klap op zijn neus. Ik slaak een kreet van schrik en mijn lichaam komt als automatisch in beweging. Jason is achteruit gestruikeld en heeft zijn handen voor zijn neus geslagen met een vertrokken gezicht. Zonder verdere omhaal steven ik op hem af, dwars door het groepje heen, waarin net een van de jongens zijn hand heeft geheven tegen Vic. Nog voor hij deze neer kan laten komen vinden mijn ogen die van hem en boren zich er genadeloos in vast terwijl ik tussen hen in sta. Je laat het uit je hoofd! Grom ik hem fel toe, terwijl een vagelijk bekend gevoel zich van me meester maakt. Mijn bloed kolkt, mijn zicht is vertroebeld en mijn stem een stuk indrukwekkender dan anders.
De jongen stokt in zijn beweging en kijkt me met grote ogen aan. Ondertussen besluiten meer omstanders zich er in te mengen en wordt het groepje compleet uit elkaar gehaald. Ik besteed er geen aandacht meer aan en verlies het nare gevoel met een paar diepe ademteugen alvorens me tot Jason te wenden. Gaat het! Roep ik hem al toe voor ik hem bereikt heb. Ik ben de enige die de tijd heeft me om hem te bekommeren. Hij heft zijn hoofd naar me toe en probeert te grijnzen, wat er meer uit ziet als een gepijnigde grimas. Als je me even geeft, dan gaat het zo wel weer. Mompelt hij en met dat hij dat doet begint het bloed tussen zijn vingers door te ontsnappen.
Dik, donkerrood bloed. Het steekt scherp af tegen zijn inmiddels bleker geworden huid. Tergend langzaam sijpelt het langs zijn lippen naar zijn kin. Hij moet het voelen want hij laat met één hand zijn neus los en doet een poging het weg te vegen. Het maakt het alleen maar erger, hij zit er helemaal onder. Het is alsof ik het kan ruiken. Een rijke, metalige geur, bijna roestig te noemen. Is het me ooit eerder opgevallen hoe intrigerend het is? Ik kan mijn ogen er niet van af houden.
Zou het warm zijn? Kleven? Mijn hand komt als vanzelf in beweging terwijl ik gefixeerd naar de rode vloeistof blijf kijken. Hoe voelt de structuur aan? Het rumoer om me heen sterft weg en maakt plaats voor het gestage kloppen van een hart. Dat van mezelf? Of dat van Jason?
Nou je bent in ieder geval niet bang voor bloed. Zegt Jason met een wat lugubere grijns. Hij heeft bloed in zijn mond gekregen en zijn tanden hebben een nare, rode waas. Door zijn woorden schrik ik wakker uit mijn fixatie en op slag lijkt mijn hoofd weer helder te worden, want dat was het niet besef ik me nu. Alles behalve. Ik trek mijn hand terug, welke nog onbeduidend halverwege zijn gezicht zweeft, alsof ik me heb gebrand en kijk hem met grote ogen aan.
Nee. Ik heb wel een zakdoekje in mijn tas denk ik. Murmel ik met onvaste stem. Snel sla ik mijn blik af en doorzoek mijn tasje. Zonder hem weer aan te kijken overhandig ik hem een papieren doekje. Ah, de wonderen van een vrouwentas. Grapt Jason terwijl hij het aanneemt en het tegen zijn neus houdt. Het lijkt er op dat hij te druk was met zijn toestand om te merken dat ik me als een doorgedraaide vampier gedraag. Wat was dat in hemelsnaam? Op het moment dat ik een poging wil doen mijn gedachten er omheen te wikkelen overvalt me een maar al te bekend gevoel. Hij heeft niet meer dan een seconde nodig om Jason in zich op te nemen. Oh my, Cleo. Ik kan je ook niet uit het oog verliezen of je maakt interessante dingen mee. Geweldig. De chaos is compleet.
Reageer (6)
hii,, ik mis je verhaal
7 jaar geledenvind je DM verhaal echt super, maar ga je nog door met deze?
xx
Zal ik Azazel slaan of biedt iemand anders zich aan?
7 jaar geledenHEY, you is alive Am!
7 jaar geledenAzazel, vriend, wat heb ik je toch gemist!
NEEE NIET AZAZEL :c
7 jaar geledenGeweldig verhaal! Wel balen dat dat beest weer terug is, maar zo lief dat ze omwille van de jongens mee gaat in de buurt van dat vechtende groepje.
7 jaar geledenTrouwens, echt een SUPERTASTISCH GEWELDIG VERSLAVEND verhaal