Love Has No Gender [SOTM]

Foto bij Love Has No Gender [SOTM]

Bart en Noah krijgen geen aandacht van hun medeleerlingen. Daarom komt Bart met het idee om te doen alsof ze een relatie hebben. Mensen die uit de kast komen bij hen op school komen namelijk altijd in het positief daglicht. In het begin loopt alles van een leien dakje tot het moment dat Sylvie haar twijfels begint te krijgen over hun relatie.


      Bart en Noah keken de speelplaats rond. Hier en daar speelden een paar eerstejaars verstoppertje en anderen liepen achter elkaar aan. Bart draaide met zijn ogen. 'Te bedenken dat wij ooit één van hen waren.' Zei hij in een poging Noah op te vrolijken. Maar Noah zat er helemaal door, hij had de pest aan school.
      Dat had niks te maken met die dikke lerares van Wiskunde of die kleine stagiaire van Economie. Het kwam door het feit dat niemand naar hem omkeek. Niemand vond hem belangrijk genoeg om een gesprek met hem te voeren. Niemand had hem ooit gecomplimenteerd als hij nieuwe schoenen droeg. Niemand had überhaupt opgemerkt dat hij er was. Behalve Bart, al moest Noah bekennen dat hij nooit graag had geluisterd naar de praatjes van Bart. Ze deelden gewoon niet hetzelfde gevoel voor humor en Bart vond het al helemaal niet erg om alleen over de speelplaats te dwalen terwijl Noah daar enorm tegenop zag.
      Hoewel Noah het niet echt met Bart kon vinden week Bart geen seconde van zijn zijde. Hij had al sinds het begin gemerkt dat Noah een buitenbeentje zou zijn en wilde die reputatie graag met hem delen.
      Af en toe kreeg Bart het gevoel dat hij niet goed genoeg was voor Noah. Dat Noah beter verdiende dan een vuilniszak van een vriend.
      'Noah' Begon Bart enthousiast. 'Ik denk er al een tijdje over na, en het is misschien zo'n slecht idee nog niet. Ik weet hoe graag je een beetje belangrijker zou willen zijn, dus heb ik een beetje research gedaan naar waar onze medeleerlingen naar opkijken.'
      'Waarom draai jij toch steeds zo rond de pot als je wat te zeggen hebt?' Vroeg Noah geërgerd.
      'Omdat –' Begon Bart.
      'Ik hoef geen antwoord! Wat is je plan?' Vroeg Noah alsof hij Barts nek zou omwringen als hij nu zijn idee niet op tafel zou gooien.
      Bart staarde zonder wat te zeggen voor zich uit. Noah had hem helemaal in de war gebracht. Een poosje bleef het stil tot Noah zo nijdig werd en luidkeels de stilte verbrak: 'Ga je nog antwoorden?'
      'Twee seconden geleden zei je nog dat je geen antwoord hoefde...' Stamelde Bart beduusd.
      'Ja, maar nu moet je wel antwoorden!' Riep Noah uit. Het bezorgde Bart de rillingen.
      'Moet ik nu wel of niet antwoorden?'
      'Heb jij de hersens van een koe of wat?'
      'Nee, al ben je niet de eerste die –' Noah zuchtte. 'Wat is het plan?' Vroeg hij koel.
      Bart begon eindelijk te beseffen wat Noah zo graag wilde weten.
      'Hier op school kijken ze enorm op naar mensen die voor hetzelfde geslacht vallen.' Bart kon van Noahs gelaat niet aflezen wat hij ervan dacht. Hij twijfelde of zijn voorstel wel een goed idee was. Wat als Noah hem gewoon een klap om zijn oren zou geven?
      'Dus misschien...' Stotterde hij. Noah keek op. Bart dacht dat hij Noahs mondhoeken een halve millimeter omhoog zag komen.
      'Je bent geweldig!' Riep Noah uit. Hij had nog nooit zo opgetogen geklonken en dat zorgde ervoor dat Barts angst stilaan begon weg te ebben.
      'Ach daar zijn vrienden voor.' Zei hij zacht.

      Het had een tijdje geduurd, maar Noah en Bart waren er in geslaagd uit te komen voor hun 'geaardheid'. Ze gingen van nul naar honderd in no time. Noah genoot enorm van de aandacht van zijn medeleerlingen, maar Bart voelde zich er minder goed bij. Ten eerste had hij het gevoel dat Noah hem een beetje verwaarloosde en hem alleen maar gebruikt had om aandacht te krijgen van de anderen. En ten tweede deed alle heisa rond de relatie tussen hem en Noah hem ook werkelijk twijfelen over zijn gevoelens voor Noah.
      Noah was er nooit voor Bart geweest, maar dat was Bart altijd door de vingers blijven zien. Bart kende Noah beter dan Noah hem ooit zou kennen. Dat komt omdat Bart wél interesse toonde in zijn 'vriend'.
      'Ik heb jullie wel door.' Fluisterde Sylvie in Barts oor. Bart draaide zich om, maar reageerde niet. 'Jullie hebben geen relatie, maar gewoon aandachtstekort.' Grijnsde ze schijnheilig. 'Eens zien hoe de anderen reageren als ze te weten komen dat jullie ze voorliegen. En dan nog wel over een onderwerp als dit.' Bart wilde haar tegenhouden, maar Sylvie stond altijd in het middelpunt van de belangstelling. Als ze om aandacht vroeg werden alle ogen meteen op haar gericht.
      'Moet je horen,' Begon ze. 'Bart en Noah hebben helemaal niks met elkaar. Ze vallen niet eens voor hetzelfde geslacht...'
      Noah liet haar niet uitpraten en stapte op Bart af. Alle blikken werden op hun gericht en Noah genoot duidelijk van de attentie.
      'Zou ik dit doen als ik geen gevoelens had voor Bart?' Vroeg hij en hij keek Bart in de ogen. Hij bracht zijn gezicht steeds dichter naar dat van Bart toe en toen er nog twee centimeter tussen hun lippen in zat, fluisterde hij: 'Niet bang zijn, laat dit gewoon gebeuren.' Noah glimlachte een laatste keer en voordat Bart goed en wel besefte wat er gebeurde was de twee centimeter tussen hun lippen verdwenen. Bart trilde over zijn hele lichaam. Hij had zich nog nooit zo vrij en uitgelaten gevoeld. Die kus... De twijfels waren helemaal verdwenen, Bart was verlieft op Noah!
      Maar dat gevoel was al even snel verdwenen als het gekomen was. Sylvie was rood aangelopen en dat was niet van schaamte, maar van woede.
      'Doe niet zo achterdochtig! En Noah, hoe lang had je gedacht je affaire met Elke geheim te houden?' Nu was het Noah die rood aanliep. Deze keer wel van schaamte. Bart zag nog net hoe Elke onopgemerkt uit de menigte verdween. Het was dus waar. Bart keek Noah grimmig aan en Noahs gezicht vertrok van medelijden.
      'Het spijt me, ik had – ' Begon hij.
      'Wat had je?' Onderbrak Bart hem. Zijn ogen begonnen te wateren, maar hij weigerde de tranen naar buiten te laten.
      'Ik had – ' Maar Bart liet hem alweer niet uitspreken.
      'Ik hoef geen antwoord!' Beet hij Noah toe.
      'Al die jaren ben ik er voor jou geweest. Ik was er toen niemand anders ook maar een greintje interesse in je trachtte te tonen. Ik was er toen je de eerste schooldag verdwaalde in de schoolgangen. Ik was er toen je ouders uit elkaar gingen. En ik ben er altijd voor je geweest als een vriend. Ik wilde je zelfs helpen om wat meer aandacht van deze gestoorde lui te krijgen en daar heb ik geen spijt van. Je hebt je ware aard laten zien Noah, je hebt laten zien dat onze vriendschap echt niks van waarde voor jou had... Die kus betekende werkelijk alles voor mij, maar natuurlijk gebruikte jij dat alleen maar om in de belangstelling te staan.'
      Er liep nu toch een traan over Barts wang heen. Noah deed aanstalten die voor hem weg te vegen, maar dat aanbod sloeg Bart woest van zich af. 'Toen je je onverdiende aandacht kreeg liet je me vallen. Je liet me vallen Noah. Als een baksteen. En wat heb je hier nu mee bereikt? Je bent een onwetende, verwaande snotter. En waag het niet van je excuses aan te bieden, je hebt al genoeg gedaan!'

      Iedereen liet zowel Noah als Bart voor wat het was. Noah had meermaals geprobeerd een gesprek te voeren met Bart, maar Bart had liever geen vrienden dan Noah. Zijn gevoelens voor Noah zijn er nog steeds, al begrijpt hij zelf niet hoe hij erin in slaagt te houden van die verrader.


Reageer (2)

  • Rubin

    Leuk geschreven. Arme Bart.

    7 jaar geleden
  • Square

    Geïnspireerd door Faking It, toevallig? :Y)

    Leuk gedaan! ^^

    7 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen