• OO1 •
Vanaf nu zijn de hoofdstukken in Alisons POV.
Vergeef me voor het bedenken van de vreselijke titels (;
Oh en voor ik het vergeet, je kan vanaf nu ook je mening achterlaten in de POLL
Vergeef me voor het bedenken van de vreselijke titels (;
Oh en voor ik het vergeet, je kan vanaf nu ook je mening achterlaten in de POLL
MOEDERZIEL ALLEEN.
Ik kon het bijna niet geloven. Mijn vader was erin geslaagd de zombie aan zijn neus voorbij te laten gaan.
"Geen kogels," had hij me zuchtend meegedeeld, maar ik wist wel beter. "Geen lef," had ik hem nageroepen.
Nog geen tien minuten geleden leek alles zo klaar als wat. Het geklik van de trekker zou me toen zo ver hebben gekregen van mijn vader te omhelzen, maar nu kan ik hem wel voor zijn gezicht slaan.
Mijn ogen vielen op de bebloede handdoek die hij om zijn voet had gewonden en ik moest bijna braken toen hij die er vanaf haalde.
"Zoek even iets bruikbaars om het bloeden te stoppen, wil je. Je helpt niet echt als je daar zo blijft staan," beval hij me. Waar zat hij toch steeds met zijn hoofd? Eerst laat hij de vijand ontsnappen, vervolgens geeft hij die ook nog eens te eten en dan verwacht hij van mij dat ik hem te hulp schiet. Ik wilde het uitschreeuwen. Hem duidelijk maken dat ik niet zijn slaaf ben, niet diegene die alles voor hem opknapt wanneer hij zichzelf in de problemen werkt. En al zeker niet diegene die hem dit voorval snel zal vergeven. Hij kon me er echt niet van overtuigen dat het slechts een ongeluk was.
Maar in plaats van hem op zijn plaats te zetten en hem te vertellen wat ik van hem vond, haalde ik een nieuwe handdoek en vertelde hem dat hij daarmee goed op de wonde moest duwen als hij wilde dat het bloeden ophield.
Ik begreep er echter nog steeds niks van. Zijn tenen, waarom?
Ik keek om me heen. Deze ruimte had daarstraks nog als een thuis voor me gevoelt – in zover je dit stinkend krot als huis kon aanschouwen –, de plek waar er een einde zou worden gemaakt aan het meest smerige ongedierte dat op deze planeet rondzwierf. In plaats daarvan is het nu de plek die te slecht afgericht was om slechts één van deze wezens in bedwang te houden.
Wat zojuist nog op het einde leek, bleek pas het begin te zijn. Het was gewoon te mooi voor woorden geweest als het hier en nu was opgehouden.
Tenzij, en dat leek me zo een slecht idee nog niet. Tenzij we erin slaagden om dat rottend vlees te vinden voor hij zich met andere, onschuldige individuen wist te voeden. Het leek bijna onwaarschijnlijk, maar toch het proberen waard. De mensen die nog leefden hadden de eerste apocalypse toch met een reden overleefd?
Alhoewel ook dat niet helemaal waar was, want het feit dat ik en mijn vader nog in leven waren, was puur geluk geweest. Laten we op het beste hopen en ervan uitgaan dat ons stinkend vriendje nog steeds de enige is die hopeloos opzoek is naar een stel onaangetaste hersenen.
Ik nam de uitrusting die ik daarstraks tegen de vlakte had gegooid met de vreugdevolle gedachte die nooit meer te hoeven gebruiken en stapte op de nog openstaande deur af.
"Waar ga je heen," vroeg mijn vader, "Het is niet veilig buiten!"
"Ach, tenzij die ene, op hol geslagen gek er in gelaagd is de helft van de overgebleven bevolking te bijten, denk ik niet dat ik ergens bang voor ben," zei ik zelfzeker, maar in werkelijkheid zou ik me het liefst verstoppen in een donker hoekje waar niemand me kon vinden en geen schepsel me kon ruiken.
"Je begrijpt het niet, hij was uitgehongerd toen hij ontsnapte, wellicht heeft hij al meerdere mensen aangevallen."
"Hij? Je praat over dat ding alsof het nog steeds een gewoon persoon is. Het is echt alles behalve dat." Ik deed nog een poging om deze vermufte ruimte te verlaten en de schade die Mister Zombie trachtte aan te richten een beetje te vereenvoudigen.
"Wat ben je weer ongehoorzaam, maar goed omdat je toch niet wilt luisteren, ga ik met je mee! Als je hem –" Ik fronste mijn wenkbrauwen. "– Het tegenkomt, dan wil ik niet dat je alleen bent."
Dapper, maar zwak als hij was probeerde hij recht te komen. Ik zuchtte en hielp hem overeind.
"Zo is het wel goed, ik kan best op mijn hielen lopen," zei hij en ik liet hem weer los. Ik liep opnieuw naar de deur en draaide me vervolgens om naar mijn vader die nog geen twee stappen vooruit was gekomen.
"Zo kun je echt niet meegaan, vergeet maar dat we het overleven als ik je moet ondersteunen terwijl we een horde zombies proberen te ontlopen." Hij wist dat ik gelijk had en deed dan ook geen moeite meer om op zijn benen te blijven staan.
"Je hebt gelijk, we blijven samen hier tot ik opnieuw kan stappen."
"Tegen die tijd zijn we allang opgegeten door een bloeddorstig wezen of anders omgekomen van de honger." Ik zweeg een fractie van een seconde, maar ging toen snel weer verder.
"Wat ging er in godsnaam door je hoofd toen je je tenen eraf sneed?" Ik keek hem doordringend aan. Ik zat al een tijdje met deze vraag, maar had het juiste moment nog niet gevonden om ze te stellen.
"Ik dacht niet na, het enige waar ik wel aan dacht was aan jou Alison. Ik kon je niet moederziel alleen laten." Moederziel... juiste woordkeuze papa. "Ik had er alles voor over om niet gebeten te worden. Ja, mijn eerste reactie is nooit de verstandigste geweest, maar geloof me als ik zeg dat ik mezelf alleen maar in leven wilde houden, omdat ik van je hou!"
Ik had werkelijk nog steeds geen flauw benul van waarom hij het gedaan had. Dit was dan ook de stomste verklaring die hij me ooit had voorgelegd.
"Dus... als iemand het vraagt, je hebt geen tenen meer omdat je van me houd?" Mijn vader kon een zachte glimlach niet onderdrukken.
"Precies!" Zei hij. Ik moest moeite doen om mijn mondhoeken omhoog te krijgen, de liefde was namelijk niet wederzijds.
Ik liep opnieuw naar de deur. En hoewel ik hoorde hoe mijn vader moeite probeerde te doen om argumenten te bedenken waarom ik niet alleen naar buiten kon, liet ik hem nu toch moederziel alleen.
Reageer (1)
Leuk hoofdstuk, alleen hier en daar een paar foutjes:
7 jaar geledenJe hebt ergens gevoelt staan, waar gevoeld moet staan natuurlijk.
Voor een aanspreking moet een komma, dat ben je ergens vergeten.
"Waar ga je heen," vroeg mijn vader, "Het is niet veilig buiten!"
-->
"Waar ga je heen?" vroeg mijn vader. "Het is niet veilig buiten!"
Een punt wordt inderdaad een komma, maar een ! en een ? blijven wel staan. Daaraast moet er alleen een komma na die 'mijn vader' als de zin zou verder lopen.
#Grammarnazi
Ik kijk uit naar het volgende hoofdstukje (: